Το κενό μοιάζει πολύ ενδιαφέρον όταν το μυαλό σου κρύβει ένα κουβάρι από σκέψεις,
Κοιτάζω ανέκφραστη την βίαιη θάλασσα και τα βράχια της που στέκουν κοφτερά και ακίνητα στην θέση τους. Αναρωτιέμαι τι θα γίνει αν πάρω φόρα και πέσω. Πώς θα νιώθω την στιγμή που θα βρίσκομαι στον αέρα και θα οδεύω προς το νερό; Πώς θα χτυπάει η καρδιά μου; Κάνω ένα βήμα πίσω γιατί με πιάνει ζαλάδα και βγάζω το κινητό από την τσέπη μου για να τσεκάρω την ώρα: 10:13 πμ.
Δεν έχω γυρίσει καν στο σπίτι από χθες βράδυ και δεν έχω ούτε μία κλήση. Τι σκατά;
Το τοποθετώ ξανά στην τσέπη του jean μου και τελικά κάνω ένα βήμα μπροστά. Η θάλασσα δεν αλλάζει, ούτε τα βράχια απομακρύνονται. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα στην σκέψη ότι πέφτω, αλλά δεν με νοιάζει και τόσο. Στην τελική θα νιώσω έναν μικρό πόνο και μετά... Boom! Τέλος. Όταν η βροχή αρχίζει να χτυπάει το πρόσωπό μου τότε κάνω το μοιραίο βήμα και πέφτω στο κενό.
Μισό... Γιατί δεν πονάω; Κάτι θα έπρεπε να νιώθω καθώς πέφτω, σωστά;
Κάποιος κρατάει το χέρι μου και προσπαθεί να με σηκώσει. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω στην αρχή είναι τις φλέβες στην επιφάνεια του χεριού του.
«Γαμώτο, σφίξε το χέρι μου!» σχεδόν βογκάει.
Κοιτάζω κάτω και βλέπω πάλι τα βράχια. Είμαι ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο. Θέλω να πεθάνω; Τι έκανα; Αρχίζω να πανικοβάλλομαι όταν συνειδητοποιώ ότι αν με αφήσει εγώ το πιθανότερο είναι σε πέντε λεπτά από τώρα να είμαι νεκρή.
Ευτυχώς ο άνθρωπος που εν τέλει αποδεικνύεται ο σωτήρας μου, με τραβάει με δύναμη προς τα πάνω χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Η βροχή δυναμώνει όταν πέφτω δίπλα του στο χορτάρι και ανασαίνω γρήγορα και δυνατά ταυτόχρονα εξαιτίας της όλης κατάστασης. Duh...
«Είσαι καλά;» με ρωτάει.
Κουνάω το κεφάλι μου παραμένοντας σιωπηλή για λίγο.
«Έχει κρύο...» τελικά ψελλίζω.
Το αυτοκίνητο του άγνωστου ανθρώπου είναι ζεστό. Δεν μιλάμε όσο εγώ κάθομαι στην θέση του συνοδηγού και αυτός οδηγεί μέσα στους βροχερούς δρόμους της Νέας Υόρκης. Αλλά για κάποιο λόγο τον εμπιστεύομαι! Μου έσωσε την ζωή, έτσι;
Αλλάζω τραγούδι στο ραδιόφωνο και τότε ο άγνωστος με κοιτάζει με την άκρη του ματιού του. Έχει πράσινα μάτια, πράγμα που βρίσκω πολύ όμορφο.
«Με λένε Noora» συστήνομαι χωρίς ντροπή.
«Harold... Δηλαδή Harry, έτσι με φωνάζουν όλοι».
Κουνάω το κεφάλι μου και βγάζω το κινητό από την τσέπη μου. Η ώρα δείχνει: 11:26 πμ. Το σπίτι μου εξακολουθεί να με αγνοεί, πλέον δεν μου κάνει καμία εντύπωση το γεγονός. Έχω συνηθίσει. Χώνω το κινητό ξανά στην τσέπη και στρέφω την προσοχή μου στον Harold ή Harry ή όπως αλλιώς τον λένε.
«Duh... Πάντα τόσο σοβαρός είσαι;» ρωτάω με ένα χαμόγελο.
Σηκώνει το φρύδι του, «Μόλις επιχείρησες να αυτοκτονήσεις και σε νοιάζει αν είμαι σοβαρός ή όχι;»
Για μία στιγμή τα λόγια του με νευριάζουν παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε. Δεν με ξέρει. Ποιος είναι αυτός που εν μέρει θα μου κάνει κήρυγμα; Ως πριν μία ώρα δεν με γνώριζε καν.
«Δεν προσπάθησα να αυτοκτονήσω» υπερασπίζομαι τον εαυτό μου παρόλο που ξέρω ότι ψεύδομαι. «Γλίστρησα, αν θες να ξέρεις».
«Αν θες να ξέρεις» μιμείται κάπως την φωνή μου και προσπαθώ να μην γελάσω.
Μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε στο διαμέρισμά του που στεγάζεται σε μία τεράστια πολυκατοικία. Τρέχω γρήγορα κοντά στο πρώτο καλοριφέρ που πιάνει το οπτικό μου πεδίο και σχεδόν το αγκαλιάζω γιατί τα ρούχα μου είναι βρεγμένα και κρυώνω υπερβολικά πολύ, τρέμω. Ωστόσο παρακολουθώ την κάθε του κίνηση.
Ο Harold μοιάζει κάμποσα χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Έχει καστανά μαλλιά, πράσινα μάτια και τα χείλη του στέκουν απαλά, ροζ, ακίνητα στο πρόσωπό του. Αυτός ο άνθρωπος έχει κάτι το τόσο όμορφο όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ στον εαυτό μου.
«Θα σου φέρω κάτι στεγνό να φορέσεις».
«Είμαι εντάξει» φωνάζω.
Αλλά είμαι σίγουρη πως δεν με άκουσε καν γιατί ήδη έχει φύγει από εδώ και έχει μπει σε κάποιο άλλο δωμάτιο του σπιτιού.
Μένω ακίνητη, πολύ κοντά στο καλοριφέρ, να παρατηρώ τον χώρο γύρω μου. Το σαλόνι και η κουζίνα είναι ένα, όλα φαίνονται ακριβώς όπως ο Harold· σε αποχρώσεις του γκρι και χωρίς πολλές άχρηστες ή βαριές λεπτομέρειες.
Ευχαριστώ από τώρα όσους/όσες διαβάσουν, ψηφίσουν και σχολιάσουν το βιβλίο μου. Σας αγαπάω.
YOU ARE READING
𝐎𝐡, 𝐭𝐞𝐚𝐜𝐡𝐞𝐫
Fanfiction[A teacher/student story] Warning: Υπάρχει αναφορά απόπειρας αυτοκτονίας στο 1ο κεφάλαιο του βιβλίου.
