𝐎𝐡, 𝐭𝐞𝐚𝐜𝐡𝐞𝐫

18: νιώθω

Έχετε νιώσει ποτέ κενοί; Κάπως έτσι ένιωθα εγώ μετά από κάθε πληκτικό μου ξέσπασμα,

Ο ουρανός έξω απ' το μικρό παράθυρο του νοσοκομείου χρωματίζεται με αποχρώσεις του σκούρου μπλε και του μωβ. Έχει φτάσει κιόλας απόγευμα όταν η νοσοκόμα τελειώνει με τον γύψο γύρω από το αριστερό μου πόδι.

«Έτοιμη, γλυκιά μου. Προσπάθησε να μην το κουράζεις για τον επόμενο μήνα» λέει.

Την κοιτάζω παραμένοντας ανέκφραστη. Τα γκρίζα μαλλιά της στέκουν χτενισμένα σε μία κοτσίδα όσο τα δικά μου σίγουρα είναι μπερδεμένα. Μισώ όταν τα μαλλιά μου είναι τόσο σκατά. Και όταν το πόδι μου είναι γαμημένα σπασμένο. Τι στο καλό σκεφτόμουν η ηλίθια την ώρα που πηδούσα από ένα εν κινήση αυτοκίνητο; Μάλιστα, για έναν απελπιστικά μαλάκα τύπο.

«Ναι, ναι» σηκώνομαι πιάνοντας τις πατερίτσες. «Φχαριστώ» μουρμουρίζω μέσα από τα δόντια μου και βγαίνω σαν καμιά χελώνα έξω.

Δεν περιμένω καν τον Harry, ούτε ξέρω που πήγε για να μιλήσει στο κινητό. Δε το πιστεύω ότι γίνεται χαλί να τον πατήσει αυτή η ξινή ενώ εγώ βρίσκομαι εδώ και σχεδόν υποφέρω.

Προχωράω έξω από το κτίριο του νοσοκομείου με όλες τις σκέψεις να με πνίγουν και το μόνο που εύχομαι είναι να μην είχα σπάσει το πόδι μου. Αλλά πάντα πρέπει να κάνω του κεφαλιού μου... Τι και αν σκοτωνόμουν; Ίσως να ήταν και καλύτερα απ' την άλλη. Δε θα ένιωθα αυτό το απαίσιο κενό τώρα. Η ζωή μου στα χειρότερά της.

«Noora; Noora, περίμενε γαμώ» ακούω τη γνωστή βραχνή φωνή από πίσω.

Δεν του απαντάω όμως. Συνεχίζω να προχωράω με τις πατερίτσες και ευτυχώς καταφέρνω να περάσω γρήγορα στην απέναντι μεριά του δρόμου. Εκείνος τρέχει και φτάνει αμέσως κοντά μου.

«Τι στο διάολο νομίζεις ότι κάνεις;» στέκεται ακριβώς μπροστά μου.

«Ό,τι γουστάρω κάνω. Παράτα με! Δε σε θέλω εδώ. Από τότε που σε γνώρισα περνάω μία Κόλαση» ξεκινάω να μιλώ δίχως σταματημό. «Είσαι ένας κόπανος, σε σιχαίνομαι. Γαμώτο—»

Πετάγεται μόνο για να με διακόψει, «Μη λες πράγματα που θα μετανιώσεις».

«Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ... Σε μισώ» φωνάζω στη μέση του πουθενά.

Τα αυτοκίνητα περνάνε το ένα μετά το άλλο στην άσφαλτο και εμείς βρισκόμαστε στην άκρη του πεζοδρομίου, ακριβώς απέναντι απ' το νοσοκομείο, και τσακωνόμαστε. Δε καταλαβαίνω που βγάζει όλο αυτό. Θα μας παρομοίαζες με τρενάκι του Λούνα Παρκ, πάνω κάτω - πάνω κάτω και ξανά.