25: δεν θα έρθω

4.5K 467 75
                                    

Οι μέρες φαντάζουν πιο αισιόδοξες μετά την καταιγίδα,

Μετά το τέλος της τέταρτης περιόδου αφήνω την Ruth πίσω στην καφετέρια λέγοντάς της ψέματα για τ' ότι θέλω οπωσδήποτε τουαλέτα επειδή πίνω πολλά υγρά εξαιτίας μίας δίαιτας. Λοιπόν, αν το σκεφτείς πιο βαθιά δεν μπορείς να πεις ότι ψεύδομαι ακριβώς επειδή όντως είμαι κλειδωμένη στις τουαλέτες των αγοριών και γλωσσοφιλιέμαι με τον καθηγητή μου τα τελευταία πέντε λεπτά.

«Όχι ότι θέλω να σε ξενερώσω, αλλά πρέπει να φύγω» προσπαθεί να απομακρυνθεί.

Παίρνω το χέρι που έχει ακουμπήσει στα πλευρά μου και το κατεβάζω όλο και πιο κάτω. Δεν θέλω με τίποτα να χωριστούμε από τώρα κι έτσι ανασηκώνω το κεφάλι μου και αφήνω το ένα φιλί μετά το άλλο στον λαιμό του.

«Noora...» ψελλίζει με την βραχνή του φωνή.

Δεν δίνω σημασία. Το μόνο που κάνω είναι να ξεκουμπώσω τα δύο πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου του συνεχίζοντας να αφήνω μικρά, μα συνάμα έντονα φιλιά στην μία μεριά του λαιμού του.

Αποτραβιέται ξαφνιξά, «Ρε Noora».

Στροβιλίζω τα μάτια μου ενοχλημένη καθώς μένω με την πλάτη μου ακουμπησμένη στα πλακάκια του τοίχου. Όσο η νεκρική σιωπή απλώνεται ανάμεσά μας εγώ παρατηρώ τον βιαστικό τρόπο που προσπαθεί να κουμπώσει τα κουμπιά απ' το πουκάμισο.

«Τι;» δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο. «Βαρέθηκες κιόλας;»

Υψώνει τα μάτια του με αποτέλεσμα να υπάρχει έντονή οπτική επαφή μεταξύ αυτού κι εμένα.

«Δεν βαρέθηκα» μουρμουρίζει. Φαίνεται νευριασμένος. «Άκου! Ήδη διακινδυνεύω πολλά αυτή τη στιγμή» συνεχίζει στον ίδιο τόνο.

Πάλι είναι εκνευρισμένος μαζί μου. Πώς γίνεται να καταφέρνω το ίδιο πράγμα κάθε φορά;

«Το ίδιο κι εγώ» αντιγυρίζω.

«Ωραία. Τι λες να φερθείς πιο ώριμα την επόμενη φορά τότε;» ρωτάει.

Μένω αμίλητη, σφίγγω τα χείλη μου στα λόγια του. Εκείνος είναι έτοιμος να ξεκλειδώσει ώστε να φύγει, αλλά πιάνω τον καρπό του και τον σταματώ εγκαίρως.

Ξεφυσάω, «Έλα... Συγγνώμη».

Εν τέλει γυρίζει, ακουμπάει τα χέρια του στα μάγουλά μου και σκύβοντας το κεφάλι του αφήνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη μου.

«Γιατί πρέπει να φύγεις;» κατσουφιάζω λίγο. «Αφού έχεις κενό τώρα».

Σηκώνει τους ώμους του, «Συμβούλιο καθηγητών με θέμα την εκδρομή σας».

«Θα μας συνοδεύσεις;» χαμογελάω μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων. «Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, σε παρακαλ—»

Μου κλείνει απαλά το στόμα με την παλάμη του. Καταλήγω να τον κοιτάζω συνοφρυωμένη.

«Όχι».

«Γιατί όχι;» θέλω να μάθω.

«Επειδή η Leah έχει επαγγελματικό ταξίδι στο Ντουμπάι εκείνη τη βδομάδα και μου έχει ζητήσει εδώ και καιρό να την συνοδεύσω».

Μένω να τον κοιτάζω σχεδόν μη ξέροντας τι πρέπει να πω.

«Α» απαντώ. «Okay».

Πάει να αγγίξει το σαγόνι μου και τραβιέμαι προς τα πίσω.

«Θύμωσες;» ρωτάει ψιθυριστά.

Τον κοιτάζω προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρυά μου. Θεούλη, θέλω τόσο γαμημένα να τον χτυπήσω! Τα νεύρα μου φτάνουν πιο πάνω απ' το ταβάνι πλέον.

«Την αλήθεια; Θέλω να σε σκοτώσω».

Πλέον νιώθω τα μάγουλά μου υγρά, αλλά η αναπνοή μου παραμένει ήσυχη και σταθερή. Όντως κλαίω από νεύρα τώρα;

«Αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλύτερα».

Κάνω άλλο ένα βήμα πίσω και σηκώνει τα χέρια του ως ένδειξη ότι υποχωρεί.

«Πάω, εντάξει; Μέτρα ως το πενήντα και βγες κι εσύ» μου δίνει οδηγίες.

Δεν του απαντάω κι έτσι φεύγει χωρίς να πει τίποτα και αφήνοντάς με μόνη στις τουαλέτες. Το μόνο που θέλω τώρα εγώ είναι να ουρλιάξω. Κρατιέμαι με όλη μου τη δύναμη και δεν μετράω ούτε ως το τριάντα. Νομίζω ότι περίπου στα είκοσι δευτερόλεπτα μετά βρίσκομαι στον διάδρομο και περπατάω προσπαθώντας ηρεμήσω τον εαυτό μου.

Ξαφνικά όμως ένα χέρι με τραβάει προς τα δεξιά. Σηκώνοντας το κεφάλι μου αντικρίζω την Ruth.

«Μπορείς να μου πεις τι δουλειά έχεις στις τουαλέτες των αγοριών και μάλιστα με τον Styles;» σιγό-ψιθυρίζει.

Κλείνω στιγμιαίτα τα μάτια μου. Σκατά! Τι δικαιολογία να αραδειάσω; Σίγουρα δεν πρόκειται να της πω την αλήθεια.

«Τι; Ew! Δεν ήμουν με τον Styles» προσπαθώ να ακουστώ πειστική. Νομίζω τα καταφέρνω. «Έψαχνα τον Jaso—»

«Oh...» ακουμπάει το χέρι της πάνω από την καρδιά της. «Νομίζω ότι τον είδα να φεύγει με την Marisol».

Από τη μία δεν με ενδιαφέρει καν. Από την άλλη δεν είναι ότι μου περνάει και 100% αδιάφορο.

Είμαι τόσο λίγη ή τόσο παράλογη που θέλω έστω και για κάποιον, ιδιαίτερα για τον Harry, να είμαι η πρώτη επιλογή; σκέφτομαι, μα γρήγορα διώχνω όλες τις σκέψεις απ' το μυαλό μου.

Η υπόλοιπη μέρα περνάει μονότονα και δεν μιλάω ξανά με τον Harry μέχρι που γυρνάω με τα χίλια ζόρια στο σπίτι μου. Τσεκάρω το Facebook για τυχόν μηνύματα, αλλά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Αφού είμαι μόνη σπίτι καταλήγω να τρώω δημητριακά από το κουτί στην προσπάθειά μου να μην σκέφτομαι.

𝐎𝐡, 𝐭𝐞𝐚𝐜𝐡𝐞𝐫Donde viven las historias. Descúbrelo ahora