𝐎𝐡, 𝐭𝐞𝐚𝐜𝐡𝐞𝐫

06: κύριε καθηγητά

Πρέπει να συνηθίσω στην ιδέα πως δεν πρέπει να εμπιστεύομαι ούτε την σκιά μου,

Περιμένω έξω από την αίθουσα της βιολογίας σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος μου. Το κουδούνι δεν έχει χτυπήσει ακόμη, αλλά από λεπτό σε λεπτό θα έρθει το διάλειμμα. Δεν πρόκειται να μπω για μάθημα με τέτοια νεύρα που έχω! Θα περιμένω τον Harry να βγει για να του μιλήσω.

Έτσι και γίνεται... Μερικά λεπτά αργότερα το κουδούνι ηχεί σε όλο το σχολείο και σιγά σιγά ο διάδρομος γεμίζει με μαθητές επομένως και ομιλίες. Δεν είμαι τελείως μόνη μου τώρα!

Όταν σιγουρεύομαι πως η αίθουσα της βιολογίας είναι πλέον άδεια μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα πίσω μου. O Harry βάζει μερικά φυλλάδια μέσα στον μαύρο φάκελο που κρατάει και εγώ με ένα σάλτο αναπηδώ και βρίσκομαι να κάθομαι στην επιφάνεια της έδρας. Μόνο τότε καταδέχεται να με κοιτάξει με το απόλυτα σοβαρό ύφος του εννοείται.

«Με νευριάζεις!» λέω στα ξαφνικά.

«Με επηρεάζει κάπου αυτό;» ρωτάει.

Για μία στιγμή νιώθω ένα μικρό σφίξιμο, αλλά το προσπερνάω. Δεν θα μπλέκεται σε πράγματα που δεν τον αφορούν.

«Τι είπες στην dr.Moretz για εμένα;» ρωτάω αμέσως θέλοντας να μάθω.

«Αυτά που συμπέρανα και χρειαζόταν να μάθει και εκείνη».

Παίρνω μία ανάσα και λέω, «Εμένα με ρώτησες;»

«Άκου να δεις πως έχουν τα πράγματα, Noora Lane! Εγώ είμαι αυτός που έχει το πάνω χέρι εδώ και εγώ είμαι αυτός που μπορεί να κρίνει αν κάποιος μαθητής μου χρειάζεται βοήθεια. Μην έρχεσαι με υφάκι, λοιπόν, και άντε βγες στο προαύλιο να παίξεις τίποτα με τους φίλους σου μπας και χαλαρώσεις» οι γωνίες στο πρόσωπό του σφίγγονται.

Μένω να τον κοιτάζω άναυδη. Το μόνο που θέλω είναι να σηκώσω το χέρι μου και να τον χαστουκίσω, αλλά δε το κάνω. Αντ' αυτού παραμένω στην έδρα, νιώθοντας έναν κόμπο στο στέρνο μου και κοιτάζω τα πράσινά του μάτια. Πόσο πολύ θέλω να τον χτυπήσω... Δεν μπορεί να μου μιλάει τόσο απότομα και απαξιωτικά. Τελικά απομακρύνει το βλέμμα του από εμένα και σκύβει το κεφάλι του μόνο για να συνεχίσει να τακτοποιεί τα πράγματά του.

«Δεν είμαι μωρό! Σταμάτα να μου μιλάς έτσι. Όταν βγαίνω στο διάλειμμα δεν παίζω, δεν είσαι δάσκαλος σε δημοτικό. Είσαι καθηγητής σε λύκειο και προτού κάνεις κάτι που θεωρείς εσύ καλό για κάποια μαθήτριά σου τότε καλύτερο θα ήταν την επόμενη φορά να θυμηθείς να την ειδοποιήσεις κιόλας».

Περιμένω μία απάντηση, αλλά αυτή δεν έρχεται ποτέ. Ο Harry μου ρίχνει ένα αδιάφορο βλέμμα και μετά επιστρέφει σε αυτό που έκανε. Αυτό που κάνω εγώ είναι να κατέβω από την έδρα, να τον σπρώξω ελάχιστα και να φύγω από την αίθουσα βροντώντας την πόρτα, γεμάτη νεύρα, πίσω μου.

Είναι τόσο άθλιος! Τι του βρίσκω; σκέφτομαι καθώς απομακρύνομαι από τον μακρύ διάδρομο και προσπερνάω πλήθος μαθητών. Και τότε μία τρελή ιδέα μου καρφώνεται στο μυαλό. Στρίβω δεξιά και σπρώχνω την πόρτα του γραφείου-ιατρείου της dr.Μoretz. Όταν μπαίνω μέσα, κλειδώνω γρήγορα και προχωράω για να καθήσω στο κρεβάτι ασθενών. Ευτυχώς εκείνη λείπει!

Θα μείνω εδώ για πάντα αφού έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα καταλάβει την απουσία μου. Okay. Ίσως η Ruth... Αλλά το πιθανότερο είναι να νομίζει ότι έκανα κοπάνα οπότε δεν θα πει τίποτα και σε κανέναν. Αποτέλεσμα μηδέν.

Ξαπλώνω πίσω και τα μάτια μου κλείνουν παρόλο που προσπαθώ να μην κοιμηθώ. Τελικά αποκοιμιέμαι χωρίς καλά καλά να το καταλάβω και όλες οι σκέψεις — αρνητικές και μη — διαλύονται σαν ένα συννεφάκι μικρής καταιγίδας.

Ανοίγω τα μάτια μου μόλις η πόρτα χτυπάει και κάποιος φωνάζει το όνομά μου.

«Ανάθεμα, Noora! Άνοιγε την γαμημένη πόρτα και βγες έξω» ο Harry αναφωνεί καθόλου ήρεμα.

«Παράτα με» αντιγυρίζω.

Ανακάθομαι στο κρεβάτι και τρίβω τα μάτια μου. Η ώρα είναι περασμένη πέντε και αναρωτιέμαι αν έχει μείνει κανείς άλλος στο σχολείο πέραν μερικών καθηγητών... Ίσως ούτε αυτών τώρα που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα.

Τον ακούω να ξεφυσάει, «Noora! Είναι έξω οι άνθρωποι από το συνεργείο και θέλουν να καθαρίσουν. Σταμάτα να κάνεις πείσματα και βγες από το γραφείο προτού πάρουν χαμπάρι ο διεθυντής και η Moretz αυτό που έκανες».

«Σίγουρα είναι καλά αυτό το κορίτσι;» ρωτάει κάποιος που βασικά δεν γνωρίζω.

Η φωνή δεν είναι οικεία οπότε υποθέτω πως οι άνθρωποι από το συνεργείο είναι αυτοί που καθαρίζουν το λύκειο κάποια απογεύματα της εβδομάδας. Πάλι τα έκανα θάλασσα... Δεν ξέρω τι πέτυχα με το να κλειδωθώ εδώ μέσα. Σίγουρα όμως ο Harry με πρόσεξε και νιώθω μεγάλη ευχαρίστηση γι' αυτό.

«Noora γαμώτο, μη με τρελαίνεις!» αναφωνεί εκείνος.

Χαμογελάω με ύφος νικήτριας και τελικά αποφασίζω να σηκωθώ και να βγω έξω παίρνοντας την πιο αδιάφορή μου έκφραση. Τα καταφέρνω γιατί ο Harry και όλοι οι υπόλοιποι που έχουν μαζευτεί γύρω με κοιτάζουν άναυδοι όσο εγώ απομακρύνομαι χωρίς να λέω κουβέντα για να πάω να πάρω τα πράγματά μου από εκεί που τα παράτησα.

«Τι κατάφερες τώρα με αυτό;» έρχεται πίσω μου. Δεν απαντάω και μου τραβάει το χέρι για να σταματήσω. «Σου μιλάω, μη με φτάνεις στα όριά μου».

«Χίλια συγγνώμη... Κύριε καθηγητά» ειρωνεύομαι φανερά.