𝐎𝐡, 𝐭𝐞𝐚𝐜𝐡𝐞𝐫

15: καλό ξημέρωμα

Μερικές φορές πρέπει να αποδεχτείς τα γεγονότα και να προχωρήσεις. Μερικές άλλες πάλι πρέπει απλώς να επιμείνεις λίγο παραπάνω,

Η σιωπή έχει απλωθεί ανάμεσά μας τα τελευταία δέκα λεπτά. Παραμένω αμίλητη στην θέση του συνοδηγού και το μόνο που κάνω είναι να αλλάζω σταθμούς στο ραδιόφωνο μπας και βρω κάποιον που να μ' αρέσει. Ο Harry δεν μιλάει, αλλά μπορώ να καταλάβω από τα βλέμματα που μου ρίχνει ότι του έχω σπάσει τα νεύρα. Πάλι.

«Άφησέ το κάπου επιτέλους, ήμαρτον!» μουρμουρίζει με τις γωνίες του να σφίγγουν.

Στροβιλίζω τα μάτια μου εκνευρισμένη και τελικά αποφασίζω να το κλείσω εντελώς. Ακουμπάω την πλάτη μου στο δερμάτινο κάθισμα και κοιτάζω μπροστά. Μερικές αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό μου, την ημέρα που ο Harry με έσωσε από βέβαιο θάνατο καθόμουν πάλι σε αυτό το κάθισμα. Με βρεγμένα ρούχα και μία σπασμένη καρδιά!

«Γιατί δε μιλάς;» σπάω τη σιωπή.

Μου ρίχνει μία πρόχειρη ματιά, «Δεν έχω τι να πω».

«Με τη Leah έχεις;» αντιγυρίζω γεμάτη ειρωνεία.

«Μην αρχίζεις».

Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου και αφήνω τη συζήτηση, ο Θεός να την κάνει, να σταματήσει εκεί. Εκείνος οδηγεί εξίσου σιωπηλός. Γέρνω το κεφάλι μου στα αριστερά με αποτέλεσμα να ακουμπάω στο τζάμι και να κοιτάζω έξω. Είναι πολύ όμορφη τα βράδια η Νέα Υόρκη τελικά. Καταλήγω να ξεφυσάω βαριεστημένα και να πειράζω το δαχτυλίδι μου.

«Harold;» τον κοιτάζω λοξά. Εκείνος δεν απαντάει κι έτσι αρχίζω να τραγουδάω, «Oh, I just want you to come with me! We on another mentality, ain't got no tears left to cry».

«Noora!» φωνάζει για να τον ακούσω, αλλά συνεχίζω να τραγουδάω δυνατά. «Noora, σταμάτα».

Σταματάω απότομα και κάθομαι πάλι πίσω στην θέση μου, «Μήπως να σταματήσω να αναπνέω κιόλας; Σε ενοχλεί κι αυτό;»

Δεν λέει κάτι άλλο με αποτέλεσμα η υπόλοιπη διαδρομή να κυλήσει μέσα στο απόλυτο τίποτα. Εν τέλει βγάζω το κινητό από την τσέπη μου και καταλήγω να παίζω παιχνίδια. Κανονικά εγώ θα έπρεπε να είμαι θυμωμένη, δε ξέρω τι στο καλό τον έχει πιάσει και είναι μέσα στα νεύρα τώρα. Όλα τον ενοχλούν σε εμένα, ούτε να με αγγίξει δε θέλει. Τι του έκανα;

Παρκάρει το αυτοκίνητο ακριβώς ένα στενό μακριά από το σπίτι μου και γυρίζει επιτέλους να με κοιτάξει. Τα πράσινα μάτια του λαμπυρίζουν μέσα στο σκοτάδι.

«Δεν είναι σωστό όλο αυτό που συνέβη σήμερα και δε μ' αρέσει καθόλου αυτό που έχεις στο μυαλό σου!» αναφωνεί με σιγουριά.

«Ποιο απ' όλα;» τον πιέζω.

Με νευριάζει, δε γίνεται να αλλάζει τόσο γρήγορα και εύκολα γνώμη. Δεν είμαι ένα παιχνίδι... Ή έτσι με βλέπει;

«Αυτό που θες να κάνεις σεξ μαζί μου. Πρέπει να βρεις κάποιον της ηλικίας σου και κάποιον που δε θα έχει σχέση».

Αγανακτησμένη φωνάζω πλέον, «Εσένα θέλω. Πότε θα το καταλάβεις; Δε μπορείς να μου αλλάξεις όσα νιώθω, δεν είσαι ικανός για κάτι τέτοιο. Μη μου λες πως να νιώθω! Σταμάτα».

«Noora!» ψιθυρίζει όσο εγώ βάζω τα κλάματα.

«Εσένα θέλω, με εσένα είμαι ερωτευμένη».

Ανασηκώνομαι γρήγορα και τον φιλάω αμέσως για να μην μπορέσει να συνεχίσει. Ρίχνω τα χέρια μου στις γωνίες και γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι. Μέσα από το κλάμα μου τον φιλάω και αυτός κάνει το ίδιο... Χωρίς να κλαίει. Με φιλάει απαλά και ήσυχα λες και αυτό είναι το τέλος από κάτι που δεν έχει αρχίσει καν.

«Τελείωσε, μωρό μου» ψελλίζει ενώ ξεκολλάει τα χείλη του απ' τα δικά μου. «Μη το κάνεις πιο δύσκολο».

«Δεν μοιάζει δύσκολο για εσένα» αντιγυρίζω. «Εσύ θα γυρίσεις πίσω στην Leah και όλα καλά, σωστά;»

«Δεν είναι έτσι! Σταμάτα να είσαι ανώριμη και για μία γαμημένη φορά στη ζωή σου σκέψου λογικά».

Μένω ακίνητη για μερικά δευτερόλεπτα. Τα δάκρυα έχουν στεγνώσει στα μάγουλά μου και μόνο τότε κάνω μία κίνηση και βγάζω τη ζώνη ασφαλείας. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και κοιτάζω τον Harry, ο οποίος με κοιτάζει ήδη χωρίς να λέει τίποτα. Τώρα που τον παρατηρώ καλύτερα νομίζω ότι θυμωμένος δείχνει ακόμη πιο ωραίος...

Τι διάολο σκέφτομαι και τι ακριβώς κάνω;

«Έχεις δίκιο» συνειδητοποιώ.

Γνέφει καταφατικά, «Εντάξει».

«Αντίο» κατεβαίνω από το αυτοκίνητο. «Καλό βράδυ... Harold».

«Καλό ξημέρωμα, Noora».

Θέλετε στο επόμενο harry's pov ή όχι; Ιδού η απορία!