𝐎𝐡, 𝐭𝐞𝐚𝐜𝐡𝐞𝐫

23: τώρα

Το να δημιουργείς αναμνήσεις με το άτομο που αγαπάς είναι το καλύτερο συναίσθημα,

«Χαλάρωσε, μωρό μου» λέω στον Harry κι εκείνος χαχανίζει ανάμεσα από το φιλί μας.

Κάθομαι καλύτερα πάνω του, απομακρύνομαι από τα χείλη του χωρίς να το θέλω μόνο για να σύρω την μπλούζα μου αργά προς τα πάνω, τα δάχτυλά μου αγγίζουν το δέρμα μου. Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα αλλάζουν μερικά πράγματα. Με τα χέρια του στους γοφούς μου με φέρνει κοντά του ξανά κι εγώ τον φιλάω για πολλοστή φορά για το σημερινό βράδυ. Συγγνώμη, αλλά ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί;

«Δεν υποτίθεται ότι αυτό θα έπρεπε να το πω εγώ;» ρωτάει όσο σέρνει τα χέρια του προς τα πάνω.

Σηκώνω τους ώμους μου, «Εμείς δεν είμαστε προβλέψιμοι».

Με προσεκτικές κινήσεις καταφέρνει να ξεκουμπώσει το σουτιέν μου αρκετά γρήγορα θα έλεγε κανείς. Κοιτάζω το απαλό του πρόσωπο, ελάχιστες ρυτίδες στις άκρες των πράσινων ματιών του, και το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσα άραγε σουτιέν έχει ξεκουμπώσει πριν από το δικό μου. Εν τέλει γελάει αχνά κάνοντάς με να σμίξω τα φρύδια μου μουτρωμένη.

«Ξέρω τι σκέφτεσαι!» ψελλίζει ενώ ακουμπάει το χέρι του στον λαιμό μου. «Μην γίνεσαι ανασφαλής».

«Μη μου λες τι να κάνω».

Χαμογελάει αυτάρεσκα, «Γάμησέ με, Noora Lane» συλλαβίζει προκλητικά ακριβώς πάνω στα χείλη μου.

«Okay» σκύβω πιο κάτω. «Αν το θέτεις έτσι τότε ίσως κάτι μπορέσω να κάνω για εσάς, κύριε Styles».

Ανεβάζω προς τα πάνω το μπλουζάκι του, μυρίζει τόσο ωραία, Θεούλη μου! Παραμένω σκυμμένη πάνω του και φιλάω έναν έναν τους κοιλιακούς του ανεβαίνοντας σιγά σιγά πιο πάνω, το δέρμα του απαλό και γυμνασμένο συνάμα. Όταν επιτέλους έχω καταφέρει να του βγάλω εντελώς την μπλούζα και να φτάσω στον λαιμό του τότε ακουμπάω ελαφρά τα δόντια μου στην δεξιά μεριά. Μπορώ να τον ακούσω να ανασαίνει βαριά καθώς αφήνω μερικά σημάδια εκεί.

Και χρειάζεται μόνο μία κίνηση για να με ξαπλώσει δίπλα και τώρα να βρεθεί αυτός ακριβώς πάνω μου.

Τα μάτια του επεξεργάζονται το πρόσωπό μου λεπτομερώς και ομολογώ ότι και μόνο ο τρόπος που με κοιτάζει, με τις κοφτερές του γωνίες να σφίγγονται, φτάνει για να ανάψω. Κι έτσι χωρίς να μπορώ ή να θέλω να περιμένω παραπάνω ακουμπάω τα χέρια μου στο jean του και το κατεβάζω απευθείας μη προσπαθώντας καν να ανοίξω πρώτα το φερμουάρ.