𝐎𝐡, 𝐭𝐞𝐚𝐜𝐡𝐞𝐫

32: είναι νεκρός

H Rupi Kaur έγραψε: Ίσως δεν αξίζω καλά πράγματα επειδή πληρώνω για αμαρτίες που δεν θυμάμαι,

Πετάω το βιβλίο της στον κάδο και αρπάζω την σχολική μου τσάντα από την άκρη ενώ ταυτόχρονα τραβάω το κινητό μου από τον φορτιστή. Η ώρα δείχνει: 07:31 πμ.

Κοιτάζοντας για τελευταία φορά τον εαυτό μου στον ολόσωμο καθρέφτη αποφασίζω με βαριά καρδιά να κατέβω κάτω. Έχω ένα περίεργο συναίσθημα από την ώρα που ξύπνησα, όχι ότι μπόρεσα να κλείσω και μάτι δηλαδή μετά τα γεγονότα που προηγήθηκαν... Το μόνο που έκανα ήταν να στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου και να στέλνω μηνύματα στον Harry. Απάντηση; Καμία.

«Που πας;» ακούω από τα δεξιά μου.

Σταματάω τα βήματά μου στον διάδρομο, γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω την μαμά μου να κάθεται στην πολυθρόνα του σαλονιού πίνοντας τον καφέ της, υποθέτω πικρός σαν εκείνη. Δεν μιλάω όμως. Αντ' αυτού κάθομαι ήσυχη και την κοιτάζω με το πιο κενό μου βλέμμα.

«Noora, μιλάω!» αναφωνεί εκνευρισμένη.

Στροβιλίζω τα μάτια μου, «Το ακούω».

«Θέλω να μιλήσουμε» συνεχίζει σε λίγο πιο ήρεμο τόνο.

Δεν μπορώ απ' το να σκάσω σε γέλια. Θυμήθηκε ότι έχει κόρη και τώρα θέλει να μιλήσει μαζί της; Ήμαρτον! Αν θυμήθηκε ότι είναι μάνα τότε μάλλον είναι πολύ αργά για μετάνοιες. Ή βασικά σίγουρα είναι πολύ αργά.

«Noora Lane, είσαι η κόρη μου και—»

«Τι είμαι;» γελάω περισσότερο τώρα. «Πλάκα που έχετε μερικές φορές εσείς οι μεγάλοι» ειρωνεύομαι.

«Μην φέρεσαι ανώριμα, Noora. Το ίδιο έκανε και ο πατέρας σου και δες που έχει καταντήσει τώρα» μιλάει για εκείνον λες και τον σιχαίνεται.

Ξαφνικά νιώθω ένα απερίγραπτο αίσθημα θυμού να με κατακλύζει. Όλα θολώνουν γύρω μου. Σκέφτομαι... Πώς γίνεται όλα να καταρρέουν από τη μία στιγμή στην άλλη; Πώς γίνεται οι άνθρωποι να κρύβουν τόση κακία μέσα τους; Και το μόνο που κάνω είναι να κοιτάζω την γυναίκα που με γέννησε, στην πραγματικότητα μόνο αυτό έκανε για μένα, με όσο μίσος έχω μαζέψει τόσα χρόνια μέσα μου. Είναι γελοίο, εν τέλει, να με κοιτάζει λες και είμαι καμιά τρελή.

«Μην μιλάς για εκείνον» απαντώ μόλις επιστρέφω στην πραγματικότητα. «Δεν τον φτάνεις ούτε λίγο».

Χαχανίζει, «Σοβαρά; Δες που βρίσκομαι και που βρίσκεται εκείνος, Noora. Έχω μία οικογένεια, έναν άνδρα που με αγαπά—»