𝐎𝐡, 𝐭𝐞𝐚𝐜𝐡𝐞𝐫

33: θέλω να φύγω

Δεν χάνεις ποτέ. Στην πραγματικότητα άλλες φορές κερδίζεις και άλλες μαθαίνεις,

Εδώ και τέσσερις μέρες μένω στο σπίτι του Harry. Για να είμαι ακριβής δε νιώθω ιδιαίτερη χαρά γι' αυτό. Αν γύριζα λίγο πιο πίσω θα πετούσα από ευτυχία αν ήξερα πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε, ο Harry κι εγώ; Απίστευτο! Τώρα όμως η ευτυχία είναι το τελευταίο συναίσθημα που θα μπορούσα να βιώσω μετά από όλα αυτά.

Ο πατέρας μου είναι νεκρός, η μητέρα μου έγκυος και στον κόσμο της ενώ ο Harry απόμακρος. Και τι σημαίνει αυτό; Ότι βρίσκει συνεχώς δικαιολογίες έτσι ώστε όλοι στο σχολείο να νομίζουν ότι με αντιπαθεί. Και μερικές φορές το κάνει τόσο καλά που μου δίνει την εντύπωση πως όντως με αντιπαθεί, όντως του γίνομαι βάρος και όντως ανυπομονεί να τελειώσει αυτή τη σχέση.

Όλα είναι τόσο ξένα εδώ! σκέφτομαι κοιτώντας έξω από το παράθυρο.

«Lane!» η σοβαρή φωνή του Harry με βγάζει από τις σκέψεις μου. «Θα μας κάνεις την τιμή να αφήσεις τον φανταστικό σου κόσμο και να απαντήσεις στην ερώτηση;»

Τον κοιτάζω τελείως σοβαρή, «Ορίστε;»

Ξεφυσάει τάχα δήθεν αγανακτησμένος με την συμπεριφορά μου. Σοβαρά τώρα; Η μόνη αγανακτησμένη εδώ θα έπρεπε να είμαι εγώ που ασχολούμαι ακόμη με τις παιδιαρίστικες μαλακίες του. Μερικές φορές φέρεται λες και αυτός βρίσκεται στο λύκειο, λες και είναι μαθητής που πρώτη φορά στη ζωή του κάνει μία σχέση της προκοπής. Χριστέ μου! Θυμώνω τόσο πολύ.

«Ξέρεις την απάντηση;» σταυρώνει τα χέρια στο στέρνο του.

«Όχι» λέω επίτηδες.

Κανείς δεν μιλάει. Όλοι στην τάξη παρακολουθούν με προσοχή το θέαμα. Εμείς είμαστε το θέαμα, αυτό το παιχνιδάκι καταντάει πραγματικά γελοίο και κουραστικό τουλάχιστον...

«Αυτά θα έπρεπε να τα ξέρεις» απαντάει. Τον κοιτάζω επίμονα μέχρι που ξεκινάει πάλι, «Τα έχουμε κάνει».

Νευριάζω περισσότερο τώρα, «Δε με ενδιαφέρει».

Το πρόσωπό του γεμίζει με πραγματική έκπληξη. Βαθιά μέσα μου χαίρομαι που τον κάνω να νιώθει έτσι μπροστά σε όλους του τους μαθητές. Γίνεται μαλάκας επειδή φοβάται να ζήσει όσα υποτίθεται πως νιώθει.

«Μισώ τη βιολογία, τον τρόπο που κάνεις μάθημα κι εσένα».

Μετά από αυτό όλοι αρχίζουν να μουρμουρίζουν διάφορα. Βρίσκω έτσι την ευκαιρία να σηκωθώ από το θρανίο μου και ν' αρχίσω να μαζεύω ένα ένα τα πράγματά μου. Λίγο πριν γυρίσω μπροστά το βλέμμα μου ενώνεται με αυτό της Ruth, σίγουρα τα έχει καταλάβει όλα τώρα... Ω, Θεέ— Α ναι, δε με νοιάζει όποιος και αν το μάθει.