Μην ξεχνάς ότι εσύ είσαι ο δημιουργός της ζωής σου,
Όσο ο Harry κοιμάται στο κρεβάτι το μόνο που κάνω είναι να παρατηρώ τα χαρακτηριστικά του. Με όλο μου το θάρρος ακουμπάω τον δείκτη μου κατά μήκος του φρυδιού του και εξερευνώ ένα ένα τα χαρακτηριστικά του. Μου φαίνεται περίεργο που είμαστε μαζί, που κοιμάται στο πλάι μου, πιο συγκεκριμένα στο δικό μου κρεβάτι επομένως στο δικό μου δωμάτιο... Νιώθω ότι η μυρωδιά του κυριαρχεί πάνω μου, ίσως και σε όλο το σπίτι.
Χαϊδεύω το μάγουλό του απαλά και ξαφνικά ακουμπάω τα χείλη μου στα δικά του με αποτέλεσμα να τον ξυπνήσω.
«Είσαι τόσο όμορφος!» ψιθυρίζω.
Ρίχνει το πάπλωμα πάνω μας και τώρα βρισκόμαστε και οι δύο, με τα κεφάλια, κάτω από αυτό.
«Πόσο;» με ρωτάει στον ίδιο ψίθυρο.
Χαμογελάω αχνά, «Δεν μπορώ να μετρήσω».
Σπρώχνει τα μαλλιά μου πίσω, ακουμπάει το χέρι του στον λαιμό μου και με φιλάει απαλά. Τα χείλη μας ενώνουν και ο ένας αφήνει ακατάπαυστα φιλιά στο στόμα του άλλου.
«Πόση ώρα είσαι ξύπνια;» με ρωτάει.
Σηκώνω τους ώμους μου, «Ας πούμε ότι δεν κοιμήθηκα».
«Noora...» αναστενάζει αγανακτησμένος. Χαχανίζω. «Τι θα κάνω με σένα;»
«Α, δεν ξέρω».
Γελάει και γελάω κι εγώ κι αυτό δεν είναι τόσο καλό επειδή αργούμε να ακούσουμε τα κλειδιά στην κεντρική πόρτα του σπιτιού. Σκατά, σκατά, σκατα! σκέφτομαι όταν πλέον είναι πολύ αργά. Ευτυχώς όμως ο Harry τινάζεται από το κρεβάτι λες και τον χτύπησε ρεύμα και αρχίζει να φοράει τα ρούχα του όπως όπως. Νομίζω ότι τα αντανακλαστικά του ίσως με σώσουν από βέβαιο θάνατο.
«Συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη...» είναι το μόνο που ψιθυρίζω.
«Σς... Μωρό μου, aye, Noora, αγάπη» λέει προσπαθώντας να μου τραβήξει την προσοχή. «Μην αγχώνεσαι, όλ—»
Βαριά βήματα ακούγονται από τις σκάλες και το μόνο που προλαβαίνω να δω είναι τον Harry να ανοίγει γρήγορα το παράθυρο. Ωχ, Θεούλη μου! σκέφτομαι γεμάτη νευρικότητα. Τα χέρια μου σχεδόν τρέμουν.
«Μικρή, πήγε μεσημέρι» ακούω την ενοχλητική φωνή του πατριού μου. «Δεν πιστεύω να κοιμάσαι ακόμη» συνεχίζει προκλητικά.
Οι γωνίες στο χλωμό πρόσωπο του Harry σφίγγονται αυτομάτως. Όλα του τα χαρακτηριστικά σκληραίνουν, τα μάτια του παίρνουν την πιο σκούρα απόχρωση του πράσινου και το στέρνο του ανεβοκατεβαίνει όσο οι αναπνοές του βγαίνουν βαριές από το στόμα του. Είναι θυμωμένος; Νομίζω ότι ναι.
«Θέλω να τον σπάσω» κουνάει τα χείλη του.
Σηκώνομαι τρέχοντας από το κρεβάτι και τρέχω μέχρι το παράθυρο.
«Σε παρακαλώ» τον ικετεύω σμίγοντας τα φρύδια μου. «Φύγε. Δεν θέλω να σε βρουν εδώ».
Όσο τα βήματα πλησιάζουν στο δωμάτιό μου τόσο πιο γρήγορα χτυπάει η καρδιά μου. Ειδικά όταν ξέρω πολύ καλά ότι η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη. Γαμώ... Όλα πάνε σκατά.
«Θα είσαι εντάξει;» ρωτάει κοιτάζοντάς με στα μάτια.
Γνέφω, «Ναι. Το υπόσχομαι! Θα σου στείλω μήνυμα όταν βρω χρόνο» λέω πιο αγχωμένη από ποτέ.
Ξέρω ότι ο πατριός μου βρίσκεται έξω από το δωμάτιό μου. Οι παλμοί μου ανεβαίνουν τόσο γρήγορα που νιώθω ότι θα λιποθυμήσω. Σε καμία περίπτωση σεν πρέπει να βρουν εδώ τον Harry, αυτό θα ήταν η καταδίκη και των δυο μας. Και δε με νοιάζει τόσο για μένα όσο για εκείνον... Δεν θέλω να πληρώσει τα σπασμένα ενώ στην τελική τον έμπλεξα εγώ με την απίστευτη ανωριμότητά μου.
«Εντάξει» μουρμουράει. «Σε αγαπάω».
Είναι η πρώτη φορά που μου το λέει αυτό!
Οι παλμοί μου ανεβαίνουν ακόμη περισσότερο, η καρδιά μου παλεύει να βγει από την θέση της και οι λέξεις έχουν κολλήσει.
«Μπαίνω μέσα, μικρή» ο Dickson ανακοινώνει από έξω.
Κι εγώ αντί να δώσω μία απάντηση στον Harry δεν λέω απολύτως τίποτα. Αντ' αυτού τον σπρώχνω με αποτέλεσμα να πέσει από το παράθυρο. Κι όταν ο κόπανος πατριός μου εισβάλλει με το έτσι θέλω στο δωμάτιό μου εγώ το μόνο που κάνω είναι να τον κοιτάζω κλαίγοντας και φορώντας μόνο τα εσώρουχά μου.
YOU ARE READING
𝐎𝐡, 𝐭𝐞𝐚𝐜𝐡𝐞𝐫
Fanfiction[A teacher/student story] Warning: Υπάρχει αναφορά απόπειρας αυτοκτονίας στο 1ο κεφάλαιο του βιβλίου.
