Bir kış günü yetim bir kızın hayatının dönüm noktası olabilir mi?
Bebeklikten beri arkadaş olan dört yetim kızın hikayesi...
"Belki de sana inanmamalıyım.Senin gibi birisi daha çıkmıştı ortaya. Ona inandım ben. Daha sonra ne öğrendim biliyor musun...
Buraya geleli bir kaç gün oluyordu ve Sevgi Hanımın gözleri hala heyecanla parlıyordu. Yaşadığı bu kocaman evde bana kızının olduğunu tahmin ettiğim odayı verdi. Oda su yeşiline bürünmüştü. Bir çok şey su yeşiliydi. Yatak örtüsü, perdesi, halısı... abajurları bile. Kapıyı açıp balkona çıktığım sırada deniz manzarasıyla karşılaştım. Hemen aşağıda da havuz vardı. Derin, huzurlu bir nefes aldım. Kızların da burayı görmesini o kadar çok istiyordum ki...
"Derya! Hazır mısın?" diye seslendi Sevgi Hanım. Alışveriş merkezine gidecektik.
"Hazırım!"
"Peki. Bekliyorum seni arabada," dedi ve kapı kapanma sesi duydum. Daha sonra giydiği topuklu ayakkabının merdivenlerden inerken çıkardığı sesleri duydum. Parfümümü sıkıp çıktım odadan. Aşağı indiğimde askılıktan çantamı alıp kapıyı açtım. Araba tam karşımda duruyordu. Kapıyı kapatıp arabaya doğru ilerlediğim sırada şoför arabanın kapısını açtı. Teşekkür edercesine gülümserken bindim arabaya. Hemen sonra da kapı kapandı. Sevgi Hanımın gözlerini üstümde hissediyordum ama bakmadım onun olduğu tarafa. Sessiz bir yolculuk sonrası hayatımda ilk kez gördüğüm kocaman bir alışveriş merkezinin önünde durduk. Şoför arabayı park ettikten sonra yine bize kapılarımızı açtı sanki biz yapamıyormuşuz gibi. Alışveriş merkezine girdiğimizde Sevgi Hanım beni kolumdan çekiştirmeye başladı.
"Hadi gel sana kıyafet bakalım." Peşinden ilerlemeye başladım. Beni bir mağazaya soktu. Bir çalışan yanımıza geldi.
"Sevgi Hanım... sizi burada tekrar görmek ne güzel," dedi benden bir kaç yaş büyük olan bir kız. Saçları siyah ve dümdüzdü. Bayıldığım saç şekli... siyah düz ve uzun. Gözlerimi kızın saçından çekip gözlerine baktım. Beni inceliyordu. Ona baktığımı fark ettiğinde gülümsedi ve tekrar Sevgi Hanıma döndü.
"Biz elbise bakacaktık. Bu akşam davet var," dedi Sevgi Hanım. Bana bu davetten hiç bahsetmemişti. Ona baktığımda bana döndü ve gülümsedi. Ben de tebessüm edip çalışana geri döndüm. Kız bizi elbiselerin bulunduğu yere doğru götürürken ben kızların neler yaptığını merak ediyordum. Alışverişten sonra onları aramaya karar verdim. Ama şu an onları aklımdan çıkarmam gerekti. Odaklanmama engel oluyorlardı çünkü. Sevgi Hanım siyah bir elbise gösterdi. Uzun ve kolsuzdu. Pek hoşuma gitmedi diye kafamı iki yana salladım. Bu sefer ona benzeyen beyaz bir tane gösterdi o da hoşuma gitmedi. O sırada ben de bakmaya başladım. Baktıklarımın neredeyse hiç biri hoşuma gitmemişti.
"Bu nasıl?" diye sordu Sevgi Hanım elindeki elbiseyle. Elbiseyi gördüğüm an nutkum tutuldu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yoo, gerek yok bu harika," diye cevap verdim. Sevgi Hanımın gözlerini tekrar üstümde hissettim. Ona baktığımda gözlerinin hafiften dolmuş olduğunu fark ettim ama sormadım ona sebebini.
"Denemek ister misin Derya?" diye sordu bir elbiseye bir bana bakarken. Onaylarcasına salladım başımı. Elbiseyi elime tutuşturarak kabine yönlendirdi beni. Kapıyı kapatıp üstümü çıkarmaya başladım. Elbiseyi askıdan ayırdıktan sonra üstüme geçirmeye çalıştım.
"Derya ayak numaran kaçtı senin? Elbiseye uygun ayakkabı bakalım dedik," diye seslendi Sevgi Hanım.
"38. Bekliyorum burada," diye cevap verdim. Salak Derya! Başka bir yere gidemezsinki zaten. Elbise üstünde kaçacak halin yok ya!
"Tamam canım," dedi Sevgi Hanım ve ayakkabısının çıkardığı seslerin gittikçe uzaklaştığını duydum. Elbiseyle cebelleşirken aynadaki görüntüme takıldı gözlerim. Bir kaç ay önce gelip bana bu günleri yaşayacağımı anlatsalardı inanmazdım. Bu kadar güzel olacağımı bana söyleselerdi "Hadi oradan" gibisinden bir cevap verirdim. Sevgi Hanım benim bu hayattan kurtuluşum olabilirdi. Artık üzülmek istemiyordum. Artık para sıkıntısı çekmek istemiyordum. Rahat olmak istiyordum sadece. Arkadaşlarım yanımda, karnım tok, cebimde az da olsa param... bir de başımda anne... baba da kabulümüz. Bu hayatı biz seçmedik. Ama değiştirmek bizim elimizde.
