I Love Friday

Chapter 19

Marco Point of View:

I admit na nasaktan ako pero ang lokohin siya ibang usapan na yun.. Bakit pa kase ibang tao pa ang minahal niya. Nandito naman ako..Lagi sa tabi niya. Sa oras ng kaniyang pangangailangan.. It was really hard to accept ng makita ko ang scenario ng magtapat si Josiah nang tunay niyang nararamdaman para sa babaeng mahal ko.

My heart skip ng makita ko kung paano umabot sa tenga ang kaniyang ngiti at ng bigkasin niya ang salitang oo. Pinilit kong iwasan siya kahit na ultimo sarili ko lamang ang aking niloloko.. Akala ko wala nang mas sasakit pa dun pero akala ko lang pala.

Mas masakit pala na marinig mula sa kaniya ang salitang KAIBIGAN... I was there--I'm cleaning the yard. Not until I hear her snob. Naawa ako sa kaniyang itsura at ayos.. I'm hurting the most when I see her tears falling apart.. Nasasaktan ako kapag nakikita siyang umiiyak.. "Tarantado ka." Pinaunlakan ko ng suntok ang gagong si Josiah. "Ano bang problema mo?" Pinaunlakan niya rin ako ng suntok..

Hindi ko alintana ang sakit dahil mas nagliliyab sa aking pagkatao ang sakit. "Ipinaubaya ko siya sayo.. Pero ganito ang gagawin mo.. Ano kang klaseng lalaki.. Sana pala ipinaglaban ko siya?" Nagpunas ng labi si Josiah at ngumisi sa aking harapan. "Torpe ka kase.. Edi sana ipinaglaban mo! Bakit sa tingin mo ba she will choose you over me.". Hindi ko maiwasang sugurin siya dahil sa tabas ng kaniyang bunganga.

"Eh gago ka pala eh." Wawasakin ko sana ang kaniyang pagmumukha kaya lang inawat na ako nina Lummiere at Gerald. "Ito ang pagkakatandaan mo.. Hindi ko hahayaang mapunta siyang muli sa mga madudumi mong kamay.. Asshole." Dumura ako at sabay na nilisan ang bar na aming pinuntahan.

May humablot sa aking braso at tinignan ko lang ito at sabay na tinabig ang kaniyang kamay. "Hindi kaba masaya na makukuha mo na ang gusto mo?" I bored look at her. "Nasaktan siya Carolina.. Mas masakit para sa akin na makita siyang umiiyak."

"Pero hindi naman pwede na umabot sa ganitong punto.. Ayaw kong masira ang pagkakaibigan natin Marco.." Humakbang ako ng isa..."Well today pinuputol ko na ang ugnayang namamagitan sa ating dalawa. At sa oras na mapatunayan kong may kinalaman ka rito pananagutin ko kayo." Agad kong pinaharurut ang aking sasakyan.. I'm so frustrating idagdag mo pa na naglayas siya. I'm so worried about her condition.. Ang tanga ko lang kase dahil hinayan kitang piliin siya kahit na alam kong may kaagaw ka.. I'm sorry Brienne

Jemica Point of View:

"So how are you?" Tanong niya sakin.. "I'm perfectly fine Kirby." Kahit na hindi.. Akalain mo nga naman muli ko siyang makikita at sa lugar pa na ito.."So were is your boyfie?" Tanong naman ng kaniyang asawang si Alliana.

I'm so very happy to meet him right now.. He'll become matured and good looking guy. Even though we both have a past hindi yun naging dahilan para maging awkward ang usapang ito dahil alam kong magkakapamilya na siya..

Akalain mo yun.. We separated for one reason at yun ang pinakamasakit na tagpo para sa dalawang taong nagmamahalan--BREAKUP. And now we met each other after 5years with a opposite reason why were here at Isla Ingrata.. "Unrecover pa ako about sa lovelife." Pabiro kong wika.. "Why? Sayang ang good looking mo.. Alam mo bang palagi ka nitong ikinikwento ni Kirby sa akin." Napangiti ako kahit pala kinamumuhian ko siya naroon parin ang side na hindi ko siya malilimutan.. "He did."

"So pano niyan aalis na kami.. Tapos na kase ang honeymoon namin eh. Goodbye" magiliw na paalam sa akin ni Alliana. "I hope you will find a better man that you will truly deserve.. Basta hindi ako mawawala sa kasal niyo ah." Napatawa na lamang ako sa kaniyang tinuran.

Kirby Jackson ang first love and first heartbreak ko at the same time.. Hindi ako makapaniwala na after 5years magkaka-pamilya na siya and I'm happy for him dahil natagpuan na niya ang babaeng para sa kaniya at yun ay si Alliana Morie Jackson.

Hanggang ngayon hindi ko pa matukoy sa sarili ko kung handa na ba akong bumalik at harapin sila.. Natatakot akong makita siyang muli pero namimiss ko na sila.

"Sabi na nga ba dito kita matatagpuan." Napalingon ako sa lalaking nagsalita.. Dahan dahan niyang inangat ang kaniyang sobrero at tumambad sa akin ang maamo niyang mukha. "P-paano mo nalaman na narito ako sa Isla Ingrata?" Tanong ko rito.

"Haha hindi na mahalaga iyon Brienne.. Ang mas importante sa ngayon ay bumalik kana dahil namimiss kana namin." Kagaya ng dati ginulo niya ang aking buhok. Nag-pout naman ako na siya namang ikinatawa. "Hindi ko pa kayang harapin ang bukas,Marco.. Natatakot ako." Pinisil niya ang aking kamay at sinabing. "Wala kang dapat ikatakot dahil nandito ako--kami ng mga taong nagmamahal sayo." Sumandal ako sa kaniyang balikat habang sabay naming tinatanaw ang papalubog na araw.

"Sana nga ganun na lang yun kadali.. Sana ganun na lang kadaling limutin diya.. Sa mga oras na pamamalagi ko rito hindi ko parin magawang burahin ang mga alaalang kasama siya." Nabigla ako ng haplosin niya ang aking mukha. "Nandito ako.. Nandito ako para tulungan ka Brienne.. Kahit na panakip butas lang makita at makasama pang kitang masaya ayos na ako dun." Why? Bakit siya ganito.

"Natatakot akong masaktang muli Marco.. Hindi ko pa kaya---" hindi ko natapos ang aking sasabihin ng agad siyang magsalita.. "Kailangan nating subukan Brienne.. Kailangang kailangan para ma-realize nila na hindi ka apektado sa nangyare.. To prove to them that you are totally move on." Hindi ko magawang maialis sa kaniya ang aking mga mata.. Nababasa ko sa kaniya ang sobrang pagaalala at kagalakan. "S-susubukan ko.." Wala sa sarili kong bigkas.

"Bukas na bukas din ay babalik na tayo ng Manila.. At para panagutin ang nagkasala." Naguluhan ako kaya pinilit kong magtanong. "Nagkasala?"

"Oo pababayarin natin silang sangkot sa gulong sila mismo ang nagsimula." Naguguluhan ako.. Hindi ko makuha ang nais niyang ipunto.. "Nalaman na namin kung sino sino ang nasa likod ng videong iyon.. Kaya makakaganti kana rin Brienne."