ASİL AŞKLAR ❤ AŞK SERİSİ I - FİNAL

8. BÖLÜM - ALIŞMAK SEVMEKTEN DAHA ZOR GELİYOR

UZUN VE UMARIM GÜZEL BİR BÖLÜM OLMUŞTUR. BİRAZ KARMAŞADA YAZDIM, =) HATALARIM DA OLABİLİR, DÜZENLEYEMEDİM ÇÜNKÜ =)

Eymen pastahanenin önünde yine pusu kurmuş, bekliyordu. Hayal’i görmek, sarmak, sevdiğini hissetmek-hissettirmek ve yine teninde kaybolmak istiyordu. Artık sadece düşünmek değil, yaşamak da istiyordu. Sabrının son demlerindeydi. Evet gidip konuşmalı, en azından meydanı boş bırakmamalıydı. Her dakika kendini hatırlatmalıydı. Varlığını kabullendirmeliydi.

Motordan indiği an, o dangalağın da geldiğini gördü. “Ne işi var yine bunun burada?” diye mırıldandı, ama durmadı ve pastahaneye doğru ilerledi. Her türlü manzaraya kendini hazırlaması gerektiğini bilse de, sinirlerinin gerildiğini inkar edemiyordu. Çünkü içeri geçtiğinde adam kızın yanağından öpüyordu. Yumruklarını sıktı. Hızla yanlarına gitti. Sinirini fark ettirmemek için sırıtmaya çalıştı.

“Merhaba Hayal.”
“Eymen?” dedi kız şaşkın bir tavır ve sesle. Yavuz o ismi duyduğunda, hızla adama döndü. Hayal olacakları tahmin ettiği için “Yavuz, sakın. Lütfen.” diyerek adamın kolunu tuttu.
“Ne demek oluyor bu Hayal?” kızın kolunu tutan eline baktı ve kaşlarını çatarak tekrar kıza çevirdi bakışlarını “Bu adamın sana neler yaşattığını hatırlamıyor musun?”

Eymen dayanamadan araya girdi. “Sanane lan? Bu benle Hayal arasında. Üçüncü kişiyi ilgilendirmez.” Sonra Hayal’e yöneldi. “Bi tutmasana kolunu, çok merak ettim ne yapacak.” Dedi göğsünde ellerini birleştirerek.
“Eymen sen de sus lütfen. Seninle anlaştığımızı sanıyordum.” Uyarır bakışlarını adama yolladı.
“Anlaşamamışız demek ki.” Dedi ciddi bir sakinlikle.

“Eymen, lütfen buradan gider misin? Hemen!” diye kükredi Hayal.
Eymen demin ki sakin halinden çıkıp, yumruklarını sıktı. Bu kadın ne saçmalıyordu? O siktiğinin piçi için onu mu kovuyordu?
“Elbette gitmiyorum.”

Suskunluğunu bozan Yavuz, adamın yakasından tuttu.
“Bana bak beyni pantolonun arasına sıkışmış gerizekalı, ben Hayal’i kendine döndürene kadar neler yaşadık sen biliyor musun? Senin gibi bir aptal yüzünden ne kadar gözyaşı taşıdı bu omuzlar haberin var mı? Şimdi hiçbir şey olmamış, bu kızı hiç üzmemiş gibi gelip hayatının merkezine oturamazsın. Anladın mı beni?”

Eymen adamın ellerini sakince yakasından çekerken, bir yandan da dudağını sola doğru kıvırdı.
“Sen önce bir çek o ellerini üzerimden. Bu konu seni hiç ilgilendirmez, hele bizim özelimiz senin ağzına alamayacağın bir konu. Ayrıca o merkez benim, sen sadece o kadarsın. Omuzunda ağladığı bir dost. Ama emin ol bundan sonra sana ihtiyaç duymayacak.” Sonra derin nefes aldı. Bu adamın Hayal’in sevgilisi olmadığını, sadece onu korumaya çalışan bir dost olduğunu anladı. Bu yüzden daha sakin olmaya çalıştı. “Bak, onu korumanı anlıyorum. Hayal bana sevgili olduğunuzu söyledi, geldiğimden beri tavırlarından da olmadığınızı anladım. Çünkü ben olsam şimdiye kadar kendimin yüzünü tanınmaz hale sokardım.”

Yavuz Eymen’in sözünü kesti. “Ne? Sevgili mi?” dedi Hayal’e bakarak.
Hayal utançla yüzünü başka tarafa çevirdi.
Eymen sözlerine devam etti. “Yavuz’du sanırım.”
“Evet.”
“Yavuz, ben Hayal’i hiç bir zaman üzmedim. Yani isteyerek, bilerek üzmedim. Olanlar sadece yanlış anlaşılmaydı. Ben o günlerde çok mutluydum. Yaptığım hoş bir şey değildi, ama ergenlik hatasıydı sadece. Atlatabilirdik. Benim tek suçum iki değer verdiğim arkadaşıma güvenmekti. O zamanlar her şey öyle tozpembe geliyor ki gözüne, yanlışla doğruyu ayıramıyorsun. Mesela şimdi olsa Hayal beni bıraksa bile ben onu bırakmazdım, bu ayrılığa müsaade etmezdim. Ama ne bileyim o anlarda çok kırıldığını görünce, o üzüntüsüne dayanamadım ve ben yoksam mutlu olur sandım. O benim bu hayatta aşkla tutunacağım tek dal, aşkla yürüyeceğim tek yol ve o yoldaki tek hayat arkadaşım. Ben ondan başkasına bu kalbimi açmadım. Ben ondan başkasına aşkla bakmadım, kimseye dokunmadım, yaklaşmadım. Ben ondan sonra yaşamadım.”