My Savior

Chapter 30: Guilt

30:

Guilt

Gayon na lang ang tuwa ko ng marinig ang aming mga pangalan na sinisigaw ng aming mga kasamahan. Hindi na kami nag dalawang isip pa at nagkukumahog na nag sisisigaw para Matunton nila ang aming kinaroroonan. Hindi nagtagal ay nahanap na rin kami at laking tuwa ko ng nakabalik na rin kami sa aming mga tinutuluyan.

Nakita ko ang papalapit na si Macy at iba pang kaibigan at mababasa sa kanilang mga mata ang pag-aalala.

Marami kaming napagusapan at nagkamustahan ukol sa lagay namin. Hindi rin nakatitis ang mga guro lalo na si miss na may galit na nakabalatay sa mukha kaya't agad din akong kinabahan. Kinuwento namin ni Tristan ang lahat ng nangyari at lalo lamang nagalit si miss.

Hindi ko sya masisisi sapagka't responsibilidad niya kami. Pinagalitan at pina-alalahan lang kami tapos ay hinayaan rin kaming magpahinga sa huli.

Kung ang akala ko ay tapos na ay hindi pa pala. Kung akala ko kontento na ang iba, aba! Hindi pa pala. Tinadtad ako ng tanong ng mga classmates ko.

"KIM! Anong nangyari?"

"bakit ba kasi kayo pumunta ron?"

"Nakakatakot ba?" Malamang!

"May nakita ba kayong maligno dun?" Kala ko rin meron, pero wala!

"Hala! Totoo? May maligno dito?"

"Ay! Oo teh! Usap-usap yan dito. Marami daw gumagalang ganun"

"Huhu! Maganda sana dito kaso natatakot na koooo!"

"Whuaaaa! I hate malignos!"

"Huhu ako riiin" shit! Naririndi na ko!

"Okay guys! Back to our topic na! Kim? May nangyari ba sa inyo?" Nanlaki ang mga mata ko "You know! Karamihan kasi sa mga napapanood kong ganyan ay may nangyayaring di kanais-nais sa pagitan nila" napapanganga ako. Ano klaseng tanong  yun? Why did she think about it? Pinaniniwalaan nya talaga yung mga napapanood nya? What the...

"Okay-okay enough!" Tinaas ko pa ang
Ang dalawang kamay ko bilang pagsuko " Isa isang tanong lang pwede? Isa lang ako, marami kayo. Mahina ang kalaban"

"Sorry... "

"Fine. Ibubuod ko na lang sa inyo para wala ng tanong-tanong. Unang una, walang nangyari sa 'min okay? Wag kayong nagpapaniwala sa mga napapanood nyo. Then, accidentally lang yung pag-kaligaw namin kasi hindi naman namin kabisado yung lugar. Third, bakit ba kami pumunta Ron? Kasi nga niyaya ako ni Tristan na puntahan daw yung lugar na nakita nya at isa yung lagoon. Hindi rin nakakatakot don kasi hindi naman totoo yung mga maligno. Maliwanag na ba?" Mahaba nyang kwento.

Bakas sa mga mukha nito ang pagmangha dahil siguro sa hindi nila alam na may tagong lugar o lagoon sa lugar na iyon pero hindi nawala ang pag-aalala na Sinasabi ng kanilang mga mata.

Kinabukasan. Nagising si ako ng may naramdamang humaplos sa aking pisngi. Dahan dahan ang ginawa kong Pagmulat ng mga mata. Napabalikwas ako ng higa dahilan para muntik na kong mahulog ngunit naramdaman kong may mga kamay na sumambot sa akin.

Nang tuluyan na kong makatayo at maayos kong naimulat ang aking mata ay nagtama ang paningin namin ni Tristan.

Ngumiti ang kaharap nya "Good morning... " masayang bati nito.

Inunat muna nya ang mga braso saka umupo ng maayos. Ngumiti din sya "Good morning... Hmm aga natin ah! Nakapagpahinga ka ba ng maayos?"

Nakangiting tumango ito "yep... Ikaw?" Balik tanong nito.

"Yeah but hassle lang before ako makatulog"

"Why?" He asked out of curiousity.

"Uhm tinadtad kasi nila ko ng tanong. Syempre, dahil sa mabait ako hehe sinagot ko naman"

Tumango-tango ito.

"Oh, anyway. What are you doing here? Do you need something?"

Umiling-iling ito. "No. It's not that. I was just guilty about you know, sorry for that. nadala pa kita sa----"

She cut him off "No need to be sorry. Willing akong sumama sayo nun kaya hindi mo na kailangan ma-guilty."

Umiling ito. "Yeah but sorry pa din. Nadamay at napagbuntungan ka pa ni miss. I understand her. She has responsibility to us and also rule but I broke it kaya ganun na lang ang galit nya."

"Hmm. WE broke it. Don't blame yourself kasi kasama mo ko. And it's already done so stop it." Pinaka-diinan ko ang "We" kasi totoo naman. We broke it. Hindi naman pwedeng sisihin nya ay sya lang, It's unfair! The nerve!

Tumango sya. "Okay, thank you"

Napangiti ako. "Don't mention it but you're welcome"

Sinuklian din sya nito ng ngiti. Haha! Ngiting tagumpay ang loko! Magbunyi!
Napabungisngis sya.

Napatigil ako sa aking kapilyahan ng may biglang sumagi sa isip ko.

"And... You know what?"

"What?" Tumingin sya sa akin na may nagtatanong na mga mata. W

"I didn't expect you to understanding miss because all I know, your always mad at her kasi lagi syang asungot like what you said but now... Whoa! You're improving"

"So what? Improving for?"

"I mean, nag-i-improve na yung pakikitungo mo sa kanya. Yeeess! I'm so proud of you" bumungisngis sya.

"Aish! Whatever" may pag-ka-irita ang dating ng boses nito.

"In-denial much" pabiro kong sabi.

Natigil kami pag-uusap ng biglang pumasok ang isang guro naming lalaki na kasama namin papunta dito sa aking silid.

Gaga! Marami kayo dyan kaya hindi mo yan sariling silid. Echusera!

Speaking of... Bakit nga ba wala na ang mga kasama ko dito? Anong oras na ba?

Napataas ang isang kilay ko ng pagbaling ko sa orasan ay ala-5 pa lang ng madaling araw. May gagawin ba sila sa umaga?

Ay girl! Wala kang sagot na makukuha dyan sa isip mo. Try mo kayang magtanong no?

Yeah right!

"Uhm. Sir. Nasaan po yung iba?" Tanong ko sa guro.

"Ini-anounce ni Ms. Oliver kahapon ng mahanap kayo na uuwi na tayo. Hindi na daw tayo tutuloy ng isang linggo dito kasi mahirap na daw baka maulit na naman yung nangyari. We need to do this for them kahit na nalungkot sila sa balita. And your parents is already know about what happened and they just worried so kailangan na talaga nating umuwi. Maghanda na kayo maliwanag?" Tahimik syang napatango na lang. Umalis na ang guro sa silid.

And with that, guilty hit her! Nabulilyaso ang kasayahan ng iba dahil lang sa ginawa nila.

Tumingin sya kay Tristan na nakatungo lang at alam nyang nagi-guilty rin ito sa nangyari and we need to accept! My gosh! I feel so sorry for them kaya kailangan kong humingi ng tawad sa kanila.

______________________________________________________________________________