Pan D.

Część 10

Rozmowa dotycząca pracy miała odbyć się już rano. Nie była w stanie nic przełknąć. Wypiła zieloną herbatę. Wyglądała dobrze i elegancko w swojej stylizacji. Nie odkładała komponowania swojego stroju na ostatnią chwilę dlatego poprzedniego wieczoru, zaplanowała co założy. Do torebki spakowała granatową teczke z gumką miała w niej dokument curriclum vitae, portfolio oraz  list motywacyjny. Gdy dotarła na miejsce okazało się że nie jest jedyną kandydatką na te stanowisko. Różniła się od pozostałych chętnych była naturalna, nie miała makijażu. Z nerwów pociły jej się dłonie. Sekretarka wyczytała jej nazwisko otworzyła drzwi i zaprosiła do środka. W gabinecie siedział szczupły starszy mężczyzna w garniturze. Wyjaśnił czym konkretnie miałaby się zajmować i co należałoby do jej obowiązków. Pracodawca podkreślił iż poszukuje kogoś kto umie organizować, utrzymuje dyscypline. Posiada umiejętności radzenia sobie ze stresem i zdenerwowaniem. Podsumowując miałaby prowadzić zjęcia rysowania, malowania dla dzieci i nastolatków. Mężczyzna uprzedził że jest to dosyć trudna młodzież. Na zakończenie dodał że do niej oddzwonią.Kiedy opuściła gabinet do środka weszła sekretarka, była puszysta a jednocześnie bardzo kobieca. I jak? Zapytała. To architektka, bardzo utalentowana widziałem jej portfolio mogłaby dużo nauczyć naszych podopiecznych. To dobrze podsumowała kobieta, pilnie kogoś potrzebujemy może dajmy jej szanse i przyjmijmy na okres próbny. Jeszcze to przemyśle, a poza tym... czy nie sądzisz, że jest aż za szczupła? Jest rzeczywiście śliczna, ale za chuda po prostu, nie myle się? Brunetka przyznała mu racje i wyszła na korytarz wywoływać kolejnych kandydatów. Po powrocie do domu zrobiła placki ziemniaczane nie przepadała za gotowaniem mimo że potrafiła to robić. Położyły się na kanapie i oglądała telewizor. Wydawać by się mogło że jest leniwa ale to nie to ona po prostu miała dystymie. Dystymia to taka siostra depresji jest łagodniejszą, ale dłużej trwającą jej formą.