Nienawiść czy miłość?

Epilog

Anakin POV

Gdy wróciliśmy do Akademii, wszyscy mnie tam ciepło przywitali. Szczerze, to się tego nie spodziewałem po tej całej akcji.

Aktualnie szykuję się na zakończenie nauki w Akademii. Ale to szybko minęło. Jeszcze niedawno byłem dziewięciolatkiem, którego zabrano z ojczystej planety na Corousant. Tyle rzeczy od tej pory się wydarzyło. Śmiesznych, smutnych...i tych, których nie chciałem widzieć. Scena tańczenia baletu i udawania top model przez mistrzów na zawsze pozostanie w mojej pamięci.

Niestety wszystko się kiedyś kończy. Co prawda dalej będę widywał się z Padmé, Lucy i Colinem, ale to już nie to samo. Często będziemy wyjeżdżać na długie misje, potem sami dostaniemy padawanów... dobra, to nie czas się rozczulać.

Wyszedłem z pokoju i udałem się w stronę sali. Po drodze spotkałem Padmé. Jak zawsze wyglądała ślicznie. Poczułem, że muszę ją przeprosić. Teraz albo nigdy.

—  Hej Padmé... słuchaj, przepraszam za tą całą akcję, byłem wściekły, ale to nie twoja wina...

Wtedy dziewczyna podeszła bliżej i mnie pocałowała. Chwila...czy to znaczy, że znowu jesteśmy razem? Trochę głupio mi pytać. Wziąłem więc Padmé za rękę i poszliśmy do sali.

***

Po dość długim przemówieniu i takich sprawach typowych dla zakończeń, Lucy i Colin dołączyli do nas.

Powoli zbliżał się zachód słońca. Wyszliśmy więc z Akademii i poszliśmy uczcić najpiękniejsze chwile spędzone razem.

— Będzie mi tego wszystkiego barakować — Westchnęła Padmé — Treningów, przekomarzań z mistrzami, naszych wspólnych, głupich akcji...

— Już się tak nie rozczulaj. Przecież dalej będziemy się widywać — Objąłem Pad ramieniem.

— Ale...

— Nie myśl o tym i ciesz się chwilą — Uśmiechąłem się i spojrzałem na zachód słońca.

Tak właśnie rozpoczął się nowy etap w moim życiu.