What if I die?

11

CHAPTER ELEVEN: Hannah's Parent

Ciara's pov

Nasa park kami ngayon ni Hannah at kumakain ng mga street foods, nasa park kami na katabi lang ng seaside. Hindi ko nga alam na may ganito pa lang lugar dito, ngayon lang din kasi ako nakalabas nang hindi hospital ang pupuntahan. Hindi niya rin muna ino-open ang topic tungkol sa amin ni Tyron dahil gusto niya daw na mag-unwind muna ang utak ko.

"Alam mo bang ito 'yung madalas na gawin ko kapag mag-isa lang ako?" Sambit ni Hannah, sa ngayon ay nakaupo kami sa malalaking bato, nakamasid sa karagatan, nilalanghap ang sariwang hangin habang pinanonood ang bawat paghampas ng maliliit na alon.

This is so calming.. and welcoming.

Ang sarap sa pakiramdam na panoorin ang bawat paghampas ng tubig sa karagatan. Nagugustuhan ko na rin ang tunog na binubuo nito, nakakagaan ng damdamin.

"Sa tuwing may problema ako at gusto kong ilabas lahat ng hinanakit ko, dito ako pumupunta, hinahayaan na agusin ng dagat ang lahat ng sama na ng loob ko," pagkukwento niya, dahilan para malingon ko siya. Lumamlam ang tingin ko sa kanya at bahagyang napabuntong-hininga.

I wonder, isa rin kaya ako sa mga naging problema ni Hannah? Malamang ay oo. Siguro ay nandito rin siya noong mga panahong kinuha ko 'yung taong pinakamamahal niya.

Saglit akong nakaramdam ng kirot sa puso ko. Heto na naman tayo. Nabubuhay na naman ako ng puro pagsisisi na lang kahit pinaparamdam sa akin ng taong katabi ko ngayon na wala akong kasalanan at hindi ako dapat makaramdam ng ganito.

Naramdaman ko ang tingin sa akin ni Hannah kaya tinignan ko rin siya. She's now smiling at me. Bahagya pa akong nagulat nang hawakan niya ang kamay ko.

"Life must have been tough for you," her gaze was so soft that it gaves me so much comfort. Comfort that I didn't know I've been longing for.

"But I want you to know that I'm so proud of you for not giving up in your lowest. Thank you for being brave, Ciara. You may not know this but you did it. You made it. You fought well and you did a great job fighting for your life through your hardest times. You're a brave warrior, Ciara, because you're still here, fighting for everything. And I'm so thankful for that. Pease, keep going, I know you're almost at the end and something's great are waiting for you. So please, survive from this cruel world, I know you can make it. You can do this."

A tear suddenly escaped from my eyes as I heard those unexpected words from her. My chest went light as I feel the fast fulfilment in my heart that seemed so full right now as soon as her words took all over my system. It sends me a lot of comfort.

Hannah was staring at me calmly, sincerity and truthfulness were so visible in her eyes.

"Thank you.." I can't help but to shed in tears when she pulled me for a hug.

"Huwag ka nang malungkot, okay? I'm here. Andito na ako, dadamayan kita." She gave me a welcoming smile na mas lalong nagpagaan sa nararamdaman ko.

I felt so happy right now. I'm crying not because of the pain again, I'm crying dahil sa wakas ay naramdaman ko na ang tunay na saya na matagal ko nang gustong maranasan at hindi ko alam na ang taong makakapagbigay sa akin ng pagkakataong sumaya ay walang iba kung hindi siya.

Hannah.

We stayed up like that for only God knows how long. Leaning to each other's head while watching the mesmerizing view. It's so beautiful.