İmera Fera | NefTah

ihânet

Tahir,hayatında aldığı ilk çiçeğin yere düşüşünü görünce beyninden vurulmuşa döndü. Ne olmuş olabilirdi bu kadar tepki verecek? Neydi Nefes'i vazgeçiren sevdâdan. Bilmiyordu. Ama er ya da geç öğrenecekti. İşte o zaman kim engelse,o korksundu.

Çünkü Deli Tahir ilk ve son kez âşık oluyordu. Ve bunu kaybetmeye hiç niyeti yoktu.

Yumruğunu en yakın ağaca geçirdi. Kanayan ellerine gözlerinden akan yaşlar eşlik ediyordu. Kendisi bile inanmasa da,Tahir babası öldüğünden beri ilk kez ağlıyordu. Dağılmış saçları ve kıpkırmızı gözleriyle oyuncağı elinden alınmış küçük bir çocuğa benziyordu. Şüphesiz,Nefes arkasını dönüp sevgilisini böyle görse dayanamazdı,gidemezdi.

Nefes;yüreği yangın yeri,gözlerinden sicim gibi yaşlar boşalırken koşarak eve vardı. Bundan sonrası yoktu,Nefes artık bir daha sevemezdi. Yüreğindeki aşkı gömmeye çalışmak zorundaydı. Böylesi herkes için daha iyiydi.

Ama işte,ölüyordu genç kadın. İçinde bir yerler ölmüştü,Tahir'e sırtını dönerken. Yanına gidip,başını dizine yatırmak istediği adamı terk etmek kendisi için çok ağırdı. Tek dileği,Tahir'in bundan sonra doyasıya gülmesi,mutlu olmasıydı. Çünkü o, sevdiği adama bu mutluluğu verememişti. Ağlaya ağlaya uyudu.

Uyandığında Asiye ablası başında,saçlarını okşuyordu. Gözlerini aralamasıyla kalbine demirden bir ok saplanması bir oldu sanki. Sevgilisi,gitmişti. Bir daha asla dönmezdi,çünkü kalbini elleriyle paramparça etmişti. Tüm bunlar aklına gelince yine gözleri doldu. Asiye ablasına medet umar gibi baktı.

Zar zor 'Günaydun ablam.' diyebildi.
'Günaydun kuzum.'

Kardeşi bildiği Nefes'in böyle yaralı olmasına dayanamıyordu. Kim bilir Tahir nasıldı. Ama o da Asiye ise bu güzel sevdânın böyle bitmesine izin vermeyecekti. Eli maşalıydı,gerekirse herkesi dize getirirdi de kardeşlerinin bir damla gözyaşına kıyamazdı.

Merdivenlerden ağır ağır indi. Annesiyle göz göze gelmeye çalışmadan Asiye ablasıyla birlikte evden çıktı. Okula gitmek büyük bir eziyet olacaktı ama yapmak zorundaydı. Evde kalsa duvarlar üstüne üstüne gelecekti.

Ablasını sıkı sıkı kucakladı. En büyük destekçisine minnettardı. Yutkundu,şimdi söyleyecekleri ikisini de üzecekti,belliydi.

Çatallaşan sesiyle : 'Tahir,mutlu olsun.' dedi.
'Ona bu olayları anlatmayacasun. Her şeyi benum suçum bilsun. Böylesi daha iyi.'

Asiye,kaşlarını çattı. İtiraz edecek oldu ama Nefes onu susturdu.
'Etma ablam. Her şey daha da kötü olur. Bi' lema dinle beni,düşününca o kadar da haksız değilum.'

Asiye,gözleri dolu dolu sarıldı kardeşine. Bundan sonrasını bilmiyordu ama,kimse böyle bir sonu haketmezdi. Buruk bir şekilde vedalaştılar.

Her zamanki köşelerine gittiğinde Meryem'i onu beklerken buldu. Nefes ne kadar kötü vaziyetteyse,arkadaşı o kadar mutluluktan havalara uçuyordu.

Meryem,Nefes'e göz ucuyla baktı. Kızın gözleri ve burnu ağlamaktan şişmiş,elleri sürekli titriyordu. Bu halden,kendinden utansa da bir keyif aldı. Ne de olsa onun işi Nefes'le değil,Tahir'leydi. İstediği Tahir'di. Tahir onun olduktan sonra Nefes ne yaparsa yapsın umrunda değildi. Zaten buraya da oyunun en büyük hamlesini oynamak için gelmişti,bugün Meryem için keyifli bir gün olacaktı.

Fönlü saçları,ojeli tırnakları,bol parfümlü teni ve işveli ses tonuyla konuşmaya başladı :
'Nefeess,biliy misun dün akşam Tahir'e gittum. Epey dertleştuk,yakunlaştuk da. Sonra işte nasıl olduysa...'

Nefes'in kulakları uğuldamaya başladı. Zaten titreyen elleri,karıncalandı. Sanki kusacakmış gibi oldu.

'Sonra işte,uyanduğumuzda Tahir benu evume bıraktu. Ahh,bir görsen rüya gibiydu. Allah herkese,sevduğuyle nasip etsun.'

Ortalık zifiri karanlık. Nefes yere yığıldı.

####

Merhaba cânlar. Biliyorum sizi çok beklettim ve bu kadarına hakkım yok ama 12. Sınıf öğrencisi olmak çok zor ve sürekli çalışıyorum. Sizi bir daha bu kadar bekletmemeye çalışacağım ama olur da başaramazsam zaten 1 Temmuz'dan sonra haftada 2 bölüm atacağım,söz.

Siz yine de ne olursunuz yorumlarınızı,oylarınızı esirgemeyin e mi?

Hepinizi çok ama çok seviyorum. Mutlu günler. -melissimou

AkdenizNil 'e. Var olasın ey güzel dost! 💙