Promised Love (Port Barton #1)

Chapter 26

"Nicole Shekinah Reeve, Valedictorian."

Tumayo ako at naglakad papunta sa stage. Rinig ko ang malakas na palakpakan ng mga batchmates ko. Nang makatungtong ako sa stage at maharap ang lahat ng tao ay kaba ang nangingibabaw sa akin. I've never been in this kind of situation na marami ang manunuod sa akin.

"Uhm... good morning!" Nahihiya kong bati. "I want to congratulate all of us. We are now in one of our dreams to be called a degree holder." Tinaas ko ang aking kamay at maging sila.

"My four years here in Canada was fun. Super fun. I remembered the first time my brother and I fought because I don't want to be here. I was broken when I stepped in this land. I don't want to leave the Philippines, that's the truth. But, I don't have a choice but to oblige them. I fought the struggle and negativity that came on my way. It's hard. Super hard. I'm not used in here. I don't even know what kind of people are here. But, my family strived me to pushed my life here. Days, weeks, months had past, it turns good. I am very happy right now. No words can explain how much I am thankful to God and the people around me who made me through this. To all professor, guidance council, workers, friends and schoolmates, thank you! This is the stepping stone to know about what true life is. Have a great day to everyone!"

I thumbs up to all my cousins when I saw them. Tumango muna ako sa gitna bago tuluyang bumalik sa upuan ko. Binati pa ako ng iba at puro pasalamat lang ang nagawa ko.

Lumipas ang ilang minuto at tapos na. Walang katumbas ang sayang nararamdaman ko ng lumapit ang mga pinsan at magulan ko sa akin. Niyakap ko silang lahat at nagpasalamat. Sila talaga ang dahilan kung bakit ako naging ganito.

"Wow! Your short hair really suits you. Napakalaki ang nagbago sa'yo, anak. I am happy and proud." Anang mom at mahigpit na niyakap ako.

"Well, Angel suggested it. Bumagay talaga sa akin." Umikot pa si Angel na pinagmamalaking siya ang dahilan kung bakit ako maganda ngayon. "Thank you, mom!" I kissed her cheeks.

I also hugged dad. "Dad, thank you!"

"It's not a problem. You're my responsibility. And you made me happy, anak."

"You deserve to be happy,"

Pumunta kami sa high end restaurant para doon kumain at icelebrate ang pagtatapos ko. Private ang napili namin dahil maiingay 'tong mga pinsan ko. We also ordered beer for us. Mga gustong mag-inom.

Habang kumakain ay napuno kami ng tawanan. Ang sarap tignan na ganito kami. Ang magkasama kaming lahat at nagkakasiyahan.

"We'll fly back at the Philippines tomorrow, don't drink too much." Paalala ni kuya Silver.

Tumango kaming lahat. Excitement and afraid filled my whole system. Excitement because after five years with no communication to the people I left, I'm gonna see them again. Afraid because I don't want to back the memories I had before. It's still hurt.

"MABUHAY PILIPINAS!" Sigaw naming magpipinsan ng makababa ng eroplano.

Tinanggal ko ang aking jacket ng namayani ang init sa akin. Nang makalabas kami ng NAIA ay nakaparada na halos lahat ng sasakyan nila. Mga family driver siguro nila ang nagmaneho.

Lahat kami ay dumiretso sa bahay pagkauwi. Nagtagal ang tingin ko sa bahay namin. Ang dating puting pintura nito ay blue na. Lalong gumanda at malaki ang pinagbago. Pumasok kami sa garden ngunit pinatigil nila ako.

"Bakit?" Tanong ko sa kanila.

May tinuro si Katrina sa likod ko kaya napatigin ako doon. Kuya Sylus and kuya Silver ay nasa magkabilang gilid hawak ang telang nakatakip. Ngumiti sila sa akin at mabilis na inalis ang tela. Ganun na lang ang panlalaki ng mata ko ng makita ang isang magandang kotse.