With you? No , thanks •ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ•

Part 46

Πλευρά Ζωής

Ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα από τον αφόρητο πόνο στην κοιλιά μου.

Κοίταξα δίπλα μου μα ο Μάριος δεν βρισκόταν εκεί.

Μα που στο καλό πήγε;
Έφυγε χωρίς να μου πει τίποτα;

Στην σκέψη πως έφυγε το στομάχι μου έγινε κόμπος .

Κατέβηκα κάτω να πιω κανένα χάπι για την κοιλιά μου. Όπου αντίκρισα τον μπαμπά μου να γελάει μαζί με τον Μάριο.

Ξέρει όλα αυτά που έχουν γίνει και δεν βλέπω καμία καραμπίνα κάτι τέλος πάντως που με παραξενευει.

Τους πλησίασα διστακτικά και κάθησα δίπλα τους .

Μπ-κορίτσι μου λέμε και μια καλημέρα .

Ζωή- καλημέρα.

Μάριος- εγώ πάω να πάρω τίποτα για το ταξίδι.

Θα φύγει .

Ο Μάριος έφυγε και ο μπαμπάς μου πήγε στην δουλειά η μητέρα μου λογικά θα είναι και εκείνη στην δουλειά.

Έφτιαξα δυο φρυγανιές γιατί ο πόνος δεν έλεγε να σταματήσει .

[...]

Η ώρα είναι οχτώ και δεν έχει επιστέψει κανένας ενώ  εγώ μένω εδώ μόνη μου να κοιτάω τους τέσσερις τοίχους .

Πήρα στα χέρια μου το κινητό μου σύνδεσα τα ακουστικά και πάτησα τυχαία αναπαραγωγή.

Και αν μου έλεγε την αλήθεια; Και αν όλο αυτό ήταν όντως κόλπο της Χριστίνας;

Γαμώτο πως γίναμε έτσι; Μου λείπει η αίσθηση των χειλιών του πάνω μου . Μου λείπει που ήμασταν ευτυχισμένοι .

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει απο τις τόσες σκέψεις .

Ο δυνατός ήχος της πόρτας με τρόμαξε και γύρισα το κεφάλι μου να δω ποιός είναι .

Μάριος- εγώ ήρθα να πάρω τα πράγματα μου και να φύγω είπε κάπως δειλά.

Ζωή- θα φύγεις ;

Μάριος- ήρθα εδώ για να σου πω την αλήθεια και να σε δω οπότε νομίζω ναι είπε ξύνοντας αμήχανα τον σβέρκο του .

Ζωή- τουλάχιστον πάμε μια βόλτα .

Τον είδα που πήρε μια έκφραση απορίας αλλά με ακολούθησε .

Ο κρύος αέρας χτύπησε το λευκό μου δέρμα και αμέσως ανατρυχιασα. Δεν έδωσα σημασία και συνέχισα να προχωράω , δεν ξέρω που πάω απλά περπατάω .