With you? No , thanks •ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ•

Part 27

Μεριά Ζωής

Το φώς  του ηλίου με τυφλώνει και με αναγκάζει να ανοίξω τα μάτια μου πάω να σηκωθώ αλλά ένα βάρος δεν με αφήνει είναι το χέρι του Μάριου.

Ζωή- καλημέρα είπα ναζιαρικα αφού ξυπνάει.

Μάριος- καλημέρα μικρή.

Ζωή- πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο.

Μάριος- εντάξει πάμε κάτω να φάμε πρωινό.

Μόλις μας είδε ο Δημήτρης να κατεβαίνουμε μου χαμογελάει πονηρά.

Σουπιά.

Δημήτρης- βρε βρε καλημέρα.

Ζωή- καλημέρα Δημήτρη λέω και πάω και τον φιλάω στο μάγουλο.

Δημήτρης- ελάτε καθίστε έχω φτιάξει τηγανήτες.

[...]

Αφού φάγαμε πήγα επάνω για να ντυθώ , όταν ντύθηκα κατέβηκα κάτω και ξεκινήσαμε. Όταν φτάσαμε ρώτησα που έχουν τον μπαμπά μου. Αφού η νοσοκόμα μας έδωσε οδηγίες κατευθύνθηκα στον διάδρομο που στεκόταν η μαμά μου. Όταν την αντίκρισα κάτω να κλαίει με λυγμούς έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου δεν ήξερα τι να κάνω μέχρι που κάποιος με ταρακούνησε.

Μάριος- είσαι καλά φαίνεσαι χλωμή;

Ζωη- ο...όχι  μαμά τι τι έγινε είπα με δυσκολία.

Μαμά- οι γιατροί είπαν πως αυτές οι εξι ώρες είναι πολύ κρίσιμες είπε και ξέσπασε πάλι σε κλάματα .

Ο Δημήτρης έτρεξε και πήγε δίπλα της και προσπαθούσε να την καθησυχάσει και ο Μάριος με πήρε αγκαλιά.

Ζωη- το χρειάζονταν μουρμούρισα.

Μάριος- το ξέρω μικρή λέει και με φιλάει στο μέτωπο.

Ζωή- ευχαριστώ.

Μάριος- γιατί με ευχαριστεις βρε;

Ζωή- για όλα που είσαι εδώ που με φροντιζεις και που είσαι δίπλα μου που ...πήγα να πω αλλά με διέκοψε.

Μάριος- σςς θέλω και τα κάνω δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς για τίποτα.

Ζωή- πάω να πάρω καφέδες ψέλλισα αμήχανα.

Θα χρειαστεί να μείνουμε εδώ το βράδυ .

Μάριος- εντάξει πήγαινε.

Δεν μπορώ εδώ μέσα πνίγομαι , θα πάω εξω να πάρω καθαρό αέρα. Κατευθύνθηκα  προς ένα παγκάκι και κάθισαν. Άκουσα βήματα αλλά δεν έδωσα περαιτέρω σημασία μετα απο λίγο όλα μαύρισαν.