ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

3. Εμείς και οι δίπλα

Η μαμά μου έφερνε βόλτες στο σαλόνι αναστατωμένη. "Μια μέρα! Μια μέρα να περάσει και να μην δημιουργήσεις πρόβλημα!"

Αναστέναξα χωρίς να μιλήσω. Καθόμουν στον καναπέ σιωπηλή προσπαθώντας να κάνω υπομονή. Ό,τι κι αν έλεγα θα έκανε τα πράγματα χειρότερα.

"Κι όλα αυτά για ένα κολιέ; Γιατί δεν του το έδωσες απλά;" γκρίνιαξε.

"Γιατί δεν ήταν δικό του." απάντησα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα. 

"Κι έπρεπε να τον δαγκώσεις; Τι είσαι; Ζώο;" 

Σηκώθηκα όρθια. "Με είπε κλέφτρα!" φώναξα.

"Ε και;" φώναξε πίσω χωρίς να διστάσει δευτερόλεπτο. "Δεν είναι δα κι η πρώτη φορά που το ακούς!" 

Τα μάτια μου τεντώθηκαν ανοιχτά, δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Αν κάποιος λέει το παιδί σου κλέφτη πρέπει να θυμώσεις. Πρέπει να πας και να του κόψεις τον αέρα. Έτσι δεν είναι;

Δεν απάντησα. Άφησα όλα τα νεύρα να μιλήσουν με τα μάτια μου κι αν τα βλέμματα σκότωναν θα ήμουν τώρα ορφανή. Έτρεξα στις σκάλες και βάρεσα την πόρτα του δωματίου μου τόσο δυνατά που τα τζάμια έτριξαν. Ελπίζω να καταλάβει τι χοντράδα είπε. 

Έβαλα την μουσική στο τέρμα και τα ηχεία μούγκρισαν, κλότσησα τις κούτες από μπροστά μου. Δεν αντέχω άλλο ξεπακετάρισμα. Έπεσα στο κρεβάτι μου σαν να ζύγιζα δέκα τόνους και κοίταξα το κινητό μου· ο Στέλιος δεν είχε πάρει ούτε είχε στείλει μήνυμα.

Τα μάτια μου βάρυναν όσα σιγοτραγουδούσα τους θυμωμένους στίχους κι ένιωσα πως βούλιαξα ακόμα πιο βαθιά στο στρώμα. 

Κλέφτρα.  

Δεν είμαι κλέφτρα. Κάνω πολλά πράγματα λάθος κι έχω πολλά στραβά· αλλά δεν είμαι κλέφτρα.

Με την μαμά μου ποτέ δεν είχαμε κοινή γραμμή επικοινωνίας. Πάντα με άκουγε για να μου απαντήσει και πάντα απαντούσε σε αυτά που νόμιζε πως άκουγε, σ'αυτά που ήθελε να ακούσει. Το κάναν να φαίνεται πως όλα έγιναν για το διαζύγιο, αλλά δεν θα χρειαζόταν να φύγω τόσο μακριά. Η μαμά μου θα έβρισκε κάποιο διαμέρισμα στο Ναύπλιο, θα μπορούσε να κρατήσω τους φίλους μου και την ζωή μου. 

Είπε κάτι μπαρμπούτσαλα για αλλαγή περιβάλλοντος και καινούρια αρχή... αλλά η αλήθεια ήταν ότι δεν με πίστεψε. Ποτέ δεν με πίστεψε. 

Στη τελευταία σχολική εκδρομή που πήγα, πρώτη λυκείου, μια συμμαθήτριά μου έχασε τα χρήματά της. Δεν την ήξερα καν, δεν είχαμε συναναστροφές, ανήκαμε σε διαφορετικές "κλίκες". Τα μόνα που ήξερα για αυτήν ήταν αυτά που έλεγαν όλοι. Ήταν κόρη του προέδρου του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, η οικογένειά της ήταν παραπάνω από εύπορη οικονομικά και ήταν απουσιολόγος από την πρώτη γυμνασίου. Όλοι τη συμπαθούσαν.