ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

30. Περιπέτειες στο αστικό

Τον κάλεσα για τέταρτη φορά, αλλά δεν απάντησε. Κόντευε επτάμισι, το τελευταίο που ήθελα ήταν να εμφανιστεί ο μπαμπάς μου με την Μαρίνα και να με βρουν στο πλατύσκαλο λες και στήθηκα να τους υποδεχτώ. Πήρα την Μελίνα.

"Ναι;" ακούστηκε η φωνή της στο ακουστικό.

"Έλα, το ραντεβού με έστησε... μπορώ να έρθω σε σένα μήπως; δεν θέλω να μείνω σπίτι."

"Τι εννοείς σε έστησε;"

Αναστέναξα. "Έχει αργήσει μισή ώρα και δεν σηκώνει το τηλέφωνο."

"Αα... μπορεί να του έτυχε κάτι." είπε διστακτικά. Το καλό που του θέλω. Έκανε μια μικρή παύση. "Λίγο δύσκολο να κάτσουμε σπίτι μου... έχουμε... επισκέψεις. Θες να πάμε καμία βόλτα;"

Δώσαμε σημείο συνάντησης και μου το έκλεισε. Έλεγξα ξανά για αναπάντητες και μηνύματα. Τίποτα. Είχε να ακούσει γερό κράξιμο όταν θα τον ξαναέβλεπα.

Συνάντησα την Μελίνα και πήγαμε βόλτα σε ένα πάρκο, ήμουν συνεχώς αφηρημένη. Το μυαλό μου ήταν μια στον Στέφανο, μια στο δείπνο που περίμενε στο σπίτι στρωμένο. Έπρεπε να μείνω έξω μέχρι αργά και δεν έβλεπα την Μελίνα πολύ πρόθυμη να με φιλοξενήσει. Καθόμασταν σε ένα παγκάκι και τρώγαμε σπόρια. Εκείνη μου μιλούσε για τις ενοχλητικές της συναδέλφισσες.
Εγώ δάγκωνα το νύχι του αντίχειρά μου νευρικά, το πιο σπαστικό ήταν ότι ανησυχούσα. Γιατί δεν σήκωνε το κωλοτηλέφωνο;

"Ακούς;" ρώτησε.

"Ε;"

"Λέω... γιατί δεν καταδέχεσαι κι εσύ να βοηθήσεις στο σερβίρισμα, προτιμάς να σφουγγαρίζεις;"

"Και να κυκλοφορώ με το φλοράλ φορεματάκι και το μαλλί ντομάτα όλη μέρα; άσε μας ρε Μελίνα."

Ύψωσε το βλέμμα της στον ουρανό. "Σιγά το πράγμα... Έλα ρε, δεν τα βγάζω πέρα μ'αυτές. Μου έχουν σπάσει τα νεύρα, τίποτα δεν κάνουν." γκρίνιαξε.

"Κι εγώ όλη τη δουλειά μόνη μου την κάνω μην νομίζεις. Μόνο τώρα τελευταία άρχισε κι ο άλλος να σηκώνεται πού και πού απ'την καρέκλα." Η Μελίνα χαμήλωσε το βλέμμα της. "Γιατί δεν τους το λες απλά; τι είσαι εσύ δηλαδή για να τις καλύπτεις συνέχεια; πες το στα ίσια, την επόμενη φορά που θα σου φορτώσουν βάρδια, θα παραπονεθείς στον ιδιοκτήτη." Μου σήκωσε το φρύδι. Ναι, σιγά μην έλεγε η Μελίνα κάτι τέτοιο. "Μη με κοιτάς έτσι, αν περίμενα εγώ από το βουτυρόπαιδο να φιλοτιμηθεί να πιάσει το ξεσκονόπανο..."