ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

10. Με γκρι φόντο

Απομακρύνθηκα από το γραφείο κι επέστρεψα στον κεντρικό χώρο της καφετέριας. Η Μελίνα είχε επιστρέψει στο να εξυπηρετεί ανυπόμονους φοιτητές. Εντόπισα την πλάτη του Στέλιου, είχε καθίσει σε ένα από τα σκαμπό μπροστά στο ταμείο.

"Δεν ξέρω τι σκατά περιμένουμε πραγματικά..." είπα αγανακτισμένη, μα μόλις βρέθηκα μπροστά του πάγωσα. Τον είδα να με κοιτάει σαν χάνος κι ύστερα δάγκωσε τα χείλη του συνειδητοποιώντας πόσο άσχημα την είχε βάψει. 

Ε όχι... αυτό δεν το δέχομαι. Δεν γίνεται να μου σπάσουν άλλο τα νεύρα σήμερα. Στο χέρι του υπήρχε το κινητό μου, ανοικτό στα μηνύματα και ο αντίχειράς του που τόση ώρα σκρόλαρε ανυποψίαστα τώρα έμοιαζε να έχει πάθει αγκύλωση. Του το άρπαξα απ'τα χέρια κι όρμηξα έξω από το κτίριο. 

Αυτός φυσικά με ακολούθησε φωνάζοντας περίμενε, αλλά τώρα τα έβλεπα όλα κόκκινα. Ακολούθησε και η Μελίνα ανήσυχη, έχοντας προφανώς προσέξει το ξέσπασμά μου. Τέντωσα το στόμα μου σε ένα καθησυχαστικό χαμόγελο όσο καλύτερα μπορούσα. "Πες στον κύριο Χαράλαμπο ότι δεν θα τα καταφέρω τελικά για το meeting" της είπα κι εκείνη κούνησε το κεφάλι πως κατάλαβε. Συνέχισα να περπατάω με τέτοια φόρα που ένιωθα πως άφηνα λακούβες στο πεζοδρόμιο. "Κατερίνα!" τον άκουσα να φωνάζει από πίσω μου. "Περίμενε γαμώτο!" απαίτησε και με έπιασε από το μπράτσο. Με γύρισε να τον κοιτάξω και τα ρουθούνια μου ξεφυσούσαν με μανία, μπορεί να έβγαζα και καπνούς.

"Μη μου μιλάς τώρα... δεν θα έχουμε καλή κατάληξη!" 

Έπρεπε να ηρεμήσω. Μα πώς μπόρεσε; Αυτός πρέπει να διάβασε το μήνυμα του κύριου Χαράλαμπου όσο κοιμόμουν. Ο Στέλιος ήταν το μόνο άτομο με το οποίο μπορούσα και συνεννοούμουν, δείχναμε σεβασμό ο ένας τον άλλον. 

Κάθισα σε ένα κυκλικό παγκάκι όλο νευρά κι αυτός έκατσε από την άλλη πλευρά. Δεν μίλησε, με άφησε να ξεθυμάνω. Μετά από αρκετά λεπτά γύρισα να κοιτάξω αν ήταν ακόμα εκεί. Ατένιζε τον συννεφιασμένο ουρανό, τεντώνοντας την πλάτη του προς τα πίσω. Είχε τόσο ήλιο και ζέστη το πρωί... και τώρα βρισκόμασταν σε γκρι φόντο κι εγώ ένιωσα πως ο καιρός δεν θα μπορούσε να με εκφράσει καλύτερα, ειδικά όταν άκουσα τις πρώτες αστραπές.

"Δεν είμαστε απ'αυτά τα ζευγαράκια ρε Στέλιο." μίλησα τελικά χαλώντας την ησυχία  που είχαμε συνηθίσει και οι δύο. "Πάντα σου είχα εμπιστοσύνη."

Τον άκουσα να αναστενάζει και τον είδα στα κλεφτά να σκύβει προς τα μπροστά, βυθίζοντας το πρόσωπο του στα χέρια του. "Ποια ζευγαράκια ρε Κατερίνα; Σχέση είναι αυτό;"