ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

16. Το ποτό λέει την αλήθεια

Σηκώθηκα σέρνοντας την καρέκλα μου προς τα πίσω και κούνησα το κεφάλι μου, κάνοντάς της νόημα. Εκείνη που με κοιτούσε ακόμα ξαφνιασμένη, χαμογέλασε αμήχανα σε όσους κάθονταν μαζί της, ψέλλισε κάποια δικαιολογία και άφησε το τραπέζι. Απομακρυνθήκαμε από την φασαρία και βγήκαμε στην αυλή. Είχε πλέον σκοτεινιάσει και ο κρυμμένος φωτισμός στους παραλληλεπίπεδους θάμνους έκανε μια βουτιά στην τεράστια πισίνα ιδιαίτερα δελεαστική. Είχαμε όμως σοβαρότερα προβλήματα τώρα... ευτυχώς υπήρχαν στον χώρο μόνο ελάχιστοι πελάτες που απολάμβαναν τα κοκτέιλ τους πλατσουρίζοντας στο νερό.

Μόλις βρισκόμασταν απομονωμένες, χωρίς να μας πιάνει κανένα βλέμμα, την κοίταξα συνοφρυωμένη. "Τι κάνεις εδώ;" την ρώτησα.

Εκείνη έπλεξε τα χέρια της κάτω από το στήθος. "Θα σε ρωτούσα το ίδιο πράγμα."

Αναστέναξα. "Μου ζήτησε ο Στέφανος να τον συνοδέψω." απάντησα σφιγμένη, γνωρίζοντας πως δεν θα της αρκούσε σαν απάντηση.

Όπως περίμενα, μου σήκωσε το φρύδι. "Κι από πότε τριγυρνάς εσύ ντυμένη σαν νυφούλα σε τέτοιες εκδηλώσεις;"

"Από τότε που μου έκανε μια χάρη και τώρα την ανταποδίδω, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας."

"Και γιατί με τράβηξες μέσα στα σκοτάδια; Δεν μπορούσες να μου το πεις στο τραπέζι;" ανέβασε τον τόνο της φωνής του και κοίταξα γύρω μου αγχωμένη. Ευτυχώς δεν μας είχε πάρει κάνα μάτι.

"Εσύ γιατί είσαι εδώ;" απέφυγα την ερώτηση, όσο κι αν φοβόμουν να ακούσω τι θα πει.

"Θα στο έλεγα την επόμενη εβδομάδα... που θα ήταν και ο πατέρας σου εδώ." μουρμούρισε σιγανά κι ύστερα όρθωσε το ανάστημά της κοιτώντας με ενθουσιασμένη. "Έπιασα δουλειά στην εταιρία." είπε και χαμογέλασε περήφανα.

Όχι ρε γαμώτο... "Πότε;"

"Έχει κάτι μέρες. Έδωσα συνέντευξη και τους άρεσα απ'ό,τι φαίνεται."

"Και δεν σκέφτηκες να μου το πεις;" της αντιγύρισα όλο ύφος.

Το χαμόγελό της έσβησε και τη θέση του πήρε ο εκνευρισμός. "Προσπάθησα αλλά δεν έκατσες να ακούσεις. Και δεν καταλαβαίνω, πού είναι το πρόβλημα;"

Έπιασα το μέτωπό μου αναστενάζοντας και πέρασα τα δάχτυλά μου μέσα από τις καλοσχηματισμένες μπούκλες μπας και κοντρολάρω τη σύγχυση που με κυρίευε. Θα μου το χτυπάει συνέχεια, θα μου πουλάει υφάκι... θα έχει ένα λόγο παραπάνω να με βασανίζει. Την κοίταξα απελπισμένη. Ξαφνικά μου ήρθε φλασιά. "Περίμενε... το βουτυρόπαιδο δεν σε έχει δει ποτέ από κοντά έτσι;"