ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

27. Σ'ένα αξέχαστο ταξίδι 4

"Πούλα με λοιπόν στο ξαναλέω. Πούλα με για λίγη σιγουριά.
Πούλα με πολύ φτηνά δεν ξέρω, ίσως αύριο να 'ναι αργά."

Αν δεν λέγαμε κάτι σε Πυξ Λαξ, ο Φίλιππος θα κρατούσε μούτρα σ'όλη τη βραδιά. Αποφάσισα να το κάνω πιο αργό για να ταιριάξει καλύτερα στην όλη ατμόσφαιρα, κι ακολούθησαν όλοι πολύ ρυθμικά. Ακόμη κι η Μπάρμπι τραγουδούσε, ή απλά κουνούσε το στόμα της... δεν ξέρω. Τουλάχιστον δεν προσπαθούσε να μου χαλάσει τη διάθεση.

Ο Φίλιππος ήρθε κι έκατσε δίπλα μου ενθουσιασμένος. Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι, παρατηρούσε το αριστερό μου χέρι να αλλάζει συγχορδίες, το δεξί μου χέρι να γρατζουνάει τις χορδές και προσπαθούσα να μη γελάσω. Έκανε σαν μικρό παιδάκι.

Όταν το τραγούδι έφτασε στο τέλος βάρεσε παλαμάκια. "Μπράβο ρε Κατερίνα... Πώς το κάνεις αυτό; ακούς ένα τραγούδι κι αμέσως το παίζεις."

Χαμογέλασα. "Θέμα εξάσκησης είναι."

"Μπορείς να μου δείξεις; Καμιά νότα, οτιδήποτε;" ρώτησε με κουταβίσιο βλέμμα κι εγώ του έδωσα την κιθάρα. Την πήρε στα χέρια του καταχαρούμενος.

"Βάλε τα δάχτυλά σου εδώ..." του έδειξα την πιο εύκολη συγχορδία απ'όλες.

Εκείνος με λίγη δυσκολία τα κατάφερε. "Έτσι;"

Με ένα φευγαλέο βλέμμα, πρόσεξα το βουτυρόπαιδο απέναντι από την φωτιά να έχει καρφώσει τα μάτια του πάνω μας, κοιτούσε λες και του κλέψαμε το φαι. Παραξενεμένη, έκανα ότι δεν τον είδα.

"Ναι, έτσι. Αυτή είναι η μι μινόρε." είπα κι ο Φίλιππος πέρασε το δεξί του χέρι πάνω από τις χορδές, μα βγήκε ένας φάλτσος περίεργος ήχος.  Αμέσως κατσούφιασε. "Ακουμπάς τις κάτω χορδές με το χέρι σου." του εξήγησα και προσπάθησα να βάλω το χέρι του στη σωστή στάση.

Ξαφνικά ένιωσα ένα ζευγάρι πόδια ανάμεσά μας, γύρισα πίσω μου και ξαφνιάστηκα βλέποντας ένα όρθιο βουτυρόπαιδο. Πότε σηκώθηκε, ποτέ ήρθε, ούτε που κατάλαβα.

"Σας πειράζει να κάτσω από δω; από εκεί με χτυπούσε ο αέρας στην πλάτη..." είπε τρίβοντας τον ώμο του και προσπάθησε να χωθεί στην μέση.
Αναγκάστηκα να αφήσω τον Φίλιππο, που επίσης αναγκάστηκε να κάνει λίγο πιο πέρα κρατώντας την κιθάρα και το βουτυρόπαιδο έκατσε οκλαδόν ανάμεσά μας. Τι τον έπιασε στα καλα καθούμενα, σκέφτηκα έτοιμη να γελάσω για κάποιο ανεξήγητο λόγο. Έτριψε τα χέρια του τάχα ορεξάτος. "Ποιο τραγούδι θα πούμε τώρα;" ρώτησε χαρωπά, σαν να μην έχει μόλις κάνει το πιο περίεργο πράγμα που θα μπορούσε.