ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

25. Σ'ένα αξέχαστο ταξίδι 2

Όταν είχαμε κατεβάσει ο καθένας από ένα λίτρο νερό περίπου αποφασίσαμε ώριμα να κάνουμε ένα διάλειμμα. Σε κάποια φάση τον είδα να κοιτάει προς την ακτή κι ακολούθησα το βλέμμα του. Ο Μάρκος κι η Μπάρμπι έκαναν την εμφάνισή τους και κάθισαν στις ξαπλώστρες δίπλα στις δικές μας. "Βγαίνουμε;" μου είπε.

"Μπα... θα κάτσω λίγο ακόμα. Βγες και θα'ρθω σε λίγο."

Έγνεψε καταφατικά και κατευθύνθηκε προς τα έξω. Εγώ έκανα ένα μακροβούτι δροσίζοντας το πρόσωπό μου που είχε αρχίσει να καίγεται. Κολύμπησα κατά μήκος της παραλίας για το επόμενο τέταρτο κι όταν είχα πια μουλιάσει, το πήρα απόφαση να βγω. Μόλις ήμουν έξω απ'το νερό, είδα την Μπάρμπι ξαπλωμένη στον ήλιο, πασαλειμμένη με λάδια, φορώντας τα γυαλιά της και full make up. Το σώμα της είχε πάρει ένα ωραίο σοκολατί χρώμα, μα έμοιαζε ψεύτικο. Σαν να έβλεπα κυριολεκτικά μια από τις κούκλες έβλεπες στα jumbo. Ήταν μόνο αυτή εκεί.

Στράγγισα τα μαλλιά μου απ'τα νερά κι έτρεξα στην άμμο νιώθοντάς την να ζεματάει κάτω απ'τις παρούσες μου. Κάθισα στην ξαπλώστρα μου δίπλα της κι ανανέωσα το αντηλιακό που θα είχε ξεπλυθεί τώρα, βάζοντας και στο πρόσωπο. Εκείνη δεν έδειξε καμία αντίδραση στην παρουσία μου κι εγώ χάζεψα το πόσο αδύνατη ήταν. Ξεφύσηξα: ακόμα δεν είχα μιλήσει γι'αυτό στο βουτυρόπαιδο.

"Ώστε ο Στέφανος σε κάλεσε ε;" ρώτησε ξάφνου χωρίς να αλλάξει στάση.

"Ναι..." απάντησα χώνοντας τα πόδια μου στην σκιερή άμμο. "Πού πήγαν τα παιδιά;"

Ακούμπησε το χέρι στο μέτωπό της. "Σε κάτι γήπεδα βόλεϊ που έχει πιο πέρα. Σου αρέσει εδώ;"

"Ωραία είναι." είπα. Δεν υπήρχαν λέξεις που θα περιέγραφαν τις εντυπώσεις που μου είχαν δημιουργηθεί μέχρι στιγμής. "Εσύ έχεις ξαναέρθει;"

Γέλασε. "Είμαι εδώ κάθε καλοκαίρι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου." με πληροφόρησε κι ένιωσα μια ενοχλητική αίσθηση στο στομάχι μου. Έβγαλε ένα υποτιθέμενο επιφώνημα νοσταλγίας και Χριστέ μου... χρειάζεται μαθήματα υποκριτικής. "Κάθε χρόνο έρχομαι με τον Στέφανο, γνωριζόμαστε από μωρά παιδιά βλέπεις. Οι γονείς μας είναι σαν οικογένεια, κάνουν συνέχεια πλάκες ότι θέλουν να μας παντρέψουν." αναπόλησε χαζογελώντας με το πόσο αστείες ήταν οι οικογένειές τους.

Κόντευα να πνιγώ στο γέλιο μιλάμε.

"Πώς και δεν ήρθατε μαζί φέτος;" ρώτησα σηκώνοντας το φρύδι, κάνοντας την ανίδεη. Παίζεις πολύ βρώμικα Κατερίνα, άκουσα μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου αλλά την αγνόησα.