7. Στεφανούκο;

141 28 16
                                    

"Με τρελαίνει! Με αρρωσταίνει!" μούγκρισα χώνοντας τα δάχτυλα ανάμεσα στα μαλλιά μου. Η Μελίνα γέλασε πνιχτά όσο ανακάτευε τον φραπέ της. "Μη γελάς! Αλήθεια, θα τον σκοτώσω." γκρίνιαξα. 

Ακριβώς. Τι ακριβώς; Δεν μ'άφησε ούτε να μιλήσω! Ποιος νομίζει ότι είναι;

"Απλά αγνόησέ τον." συμβούλεψε ψύχραιμα.

"Εύκολο να το λες! Εσύ δεν τον έχεις στην μάπα όλη μέρα!"

Ρούφηξε απ'τον καφέ της και κούνησε το κεφάλι σε άρνηση. "Μην ξεχνάς ότι είμαστε συμμαθητές."

Βούλιαξα στην καρέκλα μου. "Σωστό κι αυτό... Όλοι έτσι είναι εκεί πέρα; Πώς αντέχεις;"

Χαμογέλασε πικρά. "Δεν έχω και πολλές επιλογές." 

"Τι να πω..." ξεφύσηξα "Σου βγάζω το καπέλο." 

Με σκούντηξε. "Έλα... πόσο έμεινε, ένας μήνας; Μετά πίσω στα θρανία... και τέρμα η δουλειά." Ένας μήνας. Πόσο θα κάνει να περάσει ένας γαμημένος μήνας; "Τώρα που το λέμε, σε ποιο σχολείο γράφτηκες;"

Κούνησα τους ώμους. "Δεν έχω ιδέα. Η μαμά μου με έγραψε, ούτε που ρώτησα. Ελπίζω μόνο να είναι κοντά στο σπίτι."

Χαμογέλασε. "Δεν είσαι πια στο Ναύπλιο... οι αποστάσεις είναι διαφορετικές."

"Αυτό πού το πας..." Αναστενάξαμε ταυτόχρονα. 

"Στο μαγαζί πήγες;" με ρώτησε.

"Όχι... θα πάω σήμερα. Θες να πάμε μαζί;" 

Τα μάτια της φωτίστηκαν από την πρότασή μου και χαμογέλασε πλατιά. "Ναι."

Χασμουρήθηκα και τεντώθηκα. "Υπομονή μέχρι το Σάββατο." μουρμούρισα ονειροπολώντας, μην μπορώντας να κρύψω το χαζό μου χαμόγελο. 

"Το Σάββατο;"

Στήριξα το σαγόνι μου στο χέρι μου. "Μμ... έρχεται ο Στέλιος να με δει." απάντησα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα. Ήμουν έτοιμη να παρτάρω από την στιγμή που μου το είπε, αλλά δεν ήθελα να ενθουσιαστώ υπερβολικά. 

Το πρόσωπό της γέμισε έκπληξη. "Τα καλύτερα τα κρατάς τελευταία! Θα μου τον γνωρίσεις;"

"Αν θες, ναι! Γιατί όχι;"

Κάλυψε το στόμα της με το χέρι τάχα σοκαρισμένη. "Δηλαδή, θα γνωρίζω από κοντά δύο μέλη των blackout; Νιώθω τόσο τυχερή!" είπε δραματικά και γελάσαμε και οι δυο δυνατά.

"Τέλος πάντων... μεσημέριασε" είπα αφού ηρεμήσαμε από τα χαχανητά "Πρέπει να πηγαίνω." σηκώθηκα βαριεστημένα. Με αποχαιρέτησε κι αυτή και πήρα τον δρόμο της επιστροφής.

ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ Donde viven las historias. Descúbrelo ahora