ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

33. Πολύχρωμος και ευάλωτος

Οι δυο επόμενες εβδομάδες κύλησαν ασυνήθιστα γρήγορα. Έγινα εθελόντρια στο καταφύγιο όπου είχαμε αφήσει το γατάκι, ήταν κοριτσάκι τελικά σύμφωνα με την γιατρό κι είχε ήδη μεγαλώσει λιγάκι. H διαφορά ήταν μικρή, αλλά ορατή. Ήταν μια πολύ ήσυχη γατούλα, δεν της άρεσαν τα παιχνίδια, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα με τα χάδια. Κοιμόταν τις περισσότερες ώρες της ημέρες κι έτσι πολλές φορές δεν την πετύχαινα ξύπνια. Άκουγα ένα καταθλιπτικό τραγούδι των evanecense και την έβλεπα να κοιμάται κουλουριασμένη, παρατηρώντας το γυαλιστερό μαύρο της τρίχωμα, όταν αποφάσισα πως το όνομά της θα ήταν Amy. Φυσικά ένα όνομα που μόνο εγώ θα ήξερα, αφού δεν μας επιτρεπόταν να ονομάζουμε τα ζώα, μιας και αργά ή γρήγορα θα αποκτούσαν νέα αφεντικά.

Παρακάλεσα και ικέτεψα τη μαμά μου, αλλά ήταν κάθετη. Όχι ζώα στο σπίτι. Κι έτσι ήλπιζα ενοχικά να μην συμπαθήσει κανείς την Amy, να μείνει στο καταφύγιο μέχρι να φύγω για σπουδές και να την πάρω μαζί μου στο νέο μου σπίτι.

Μετά τις δυο πρώτες απόπειρες που ναυάγησαν, καταφέραμε τελικά βγούμε μερικά πετυχημένα ραντεβού με το Στέφανο. Πήγαμε για μπόουλινγκ, σινεμά, για καφέ, αλλά το αγαπημένο μου ήταν όταν απλά μπαίναμε στο αυτοκίνητό του χωρίς συγκεκριμένο προορισμό κάνοντας βόλτες στις πιο αραιοκατοικημένες περιοχές της Αθήνας. Την εμπειρία συμπλήρωνε η μουσική από τα cd του που ήταν τέλεια κι απ'το φλασάκι που του είχα φέρει κι είχε μείνει μόνιμα στο αμάξι του. Ήρθε και μερικές φορές σπίτι μου για ταινία, αλλά ποτέ δεν την ολοκληρώσαμε. Κάθε φορά, καταφέρναμε να δούμε με το ζόρι είκοσι λεπτά και καταλήγαμε να φιλιόμαστε στο κρεβάτι μου μέχρι που θα μας διέκοπτε το τηλέφωνό του ή το δικό μου, ή η μαμά μου που είχε τουλάχιστον μάθει πλέον να χτυπάει πόρτα.

Τώρα που το σκέφτομαι κάναμε πολύ απ'αυτό, και στο μπόουλινγκ που τις περισσότερες φορές τον τσάκιζα κι έπρεπε να τον παρηγορήσω... και στο σινεμά που καταφέρναμε να δούμε μεν περισσότερο απ'ό,τι στο σπίτι μου, αλλά πάλι προς το τέλος είχαμε κι οι δυο κενά σχετικά με την υπόθεση κατηγορώντας πάντα την ταινία και το υποτιθέμενα κακογραμμένο της σενάριο... και φυσικά στο αυτοκίνητό του, με ανοιχτό τον ουρανό και χαμηλά την μουσική κάπου απομακρυσμένα. Κι εκεί σταματούσαμε μόνοι μας, και καταλήγαμε να συζητάμε μέχρι που ο ήλιος ξεπρόβαλε. Εγώ θα έλεγα για το πώς θέλω να γυρίσω τον κόσμο, κι εκείνος για το πώς τον έχει ήδη γυρίσει, αλλά θα το ξανάκανε μαζί μου ευχαρίστως.