ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

11. Μάθε ν'ακούς 1

"Ουάου. Πολύ... μαύρο." άκουσα την Μελίνα να λέει με την μούρη χωμένη στην ντουλάπα μου. Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι ανάσκελα, με το κεφάλι να κρέμεται και τα μαλλιά να σκουπίζόυν το πάτωμα. Ξεπρόβαλε βαστώντας μια κρεμάστρα. Α, η Μάγδα μου την είχε πάρει αυτήν την μπλούζα στα γενέθλιά μου. Είχε στάμπα ένα κρανίο που φορούσε ένα λουλουδάτο στεφάνι. "Δεν έχεις τίποτα πιο..."

"Είναι σαν να περπατάς στο ταβάνι." μουρμούρισα χαζογελώντας, ζαλισμένη απο το αίμα που μου κατέβαινε στο κεφάλι.

"Κατερίνα το πρόσωπό σου κοκκίνισε."

Γύρισα πλευρό βογκώντας και ξάπλωσα μπρούμυτα κρεμώντας και τα χέρια μου στην άκρη του κρεβατιού. Η Μελίνα συνέχισε να ξεφυσάει όσο ανακάτευε τα ρούχα μου. "Δεν θέλω να πάω." γκρίνιαξα και έκατσα στα γόνατα.

"Μην λες βλακείες." απάντησε χωρίς να γυρίσει καν να με κοιτάξει.

"Δεν έχω όρεξη."

"Κατερίνα. Μην κάνεις σαν μωρό." με μάλωσε.

"Πότε έγινες εσύ τόσο αυστηρή;"

Ακούμπησε τα χέρια στη μέση της και γύρισε να με κοιτάξει. "Σήκω. Πάμε για ψώνια."

Γέλασα. "Ξέχνα το."

Με πλησίασε κι έκατσε στο κρεβάτι. "Το ξέρω πως τον σκέφτεσαι, αλλά σήμερα πρέπει να σκεφτείς εσένα. Θα σου κάνει καλό αυτή η δουλειά." Την κοίταξα κατσουφιασμένη. "Όλοι οι χωρισμοί είναι δύσκολοι."

Σαν να ξύπνησε το θηρίο μέσα μου της έφερα ένα μαξιλάρι στη μούρη με τόση φόρα, που κόντεψε να πέσει από το κρεβάτι. "Δεν χωρίσαμε! Απλά αποφασίσαμε να σκεφτούμε σαν ώριμα άτομα."

Άρπαξε το μαξιλάρι και το πέταξε κάτω με θυμό. Πετάχτηκε όρθια. "Σήκω τώρα!"

"Όχι!"

***

"Τι λες γι'αυτό;" ρώτησε δείχνοντάς μου ένα μωβ φόρεμα στην βιτρίνα.

"Είναι χάλια." απάντησα όσο πιο στεγνά μπορούσα. Με είχε σύρει κυριολεκτικά μέχρι το εμπορικό, ένιωθα σαν μικρό παιδάκι που το τραβολογούσε η μάνα του με το ζόρι.

"Συγγνώμη, το έχετε σε medium;" ρώτησε μια πωλήτρια κι εκείνη χαμογέλασε και της το έφερε. Μου το φόρτωσε στα χέρια.

"Σου είπα ότι δεν μ'άρεσε." γκρίνιαξα ακολουθώντας την.

"Εσένα τίποτα δεν σ'αρέσει."