ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

12. Νηφάλια και με Σώας τα Φρένας

Προσπάθησα να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου παρά το βάρος στους ώμους μου. Το βουτυρόπαιδο έγερνε πάνω μου σαν τραυματίας πολέμου πατώντας μετά βίας στο ένα πόδι, καθώς είχε σίγουρα στραμπουλίσει το άλλο, όπως υποστήριξε επανειλημμένα. Τα κατάφερα τελικά και τον ξεφορτώθηκα βογκώντας ενώ αυτός μόρφασε κι ακούμπησε στο κάθισμα βαριανασαίνοντας. Πάντα τόσο drama queen.

Έτρεξα στην άλλη πλευρά του αυτοκινήτου και μπήκα βιαστικά. Του χαμογέλασα αμήχανα. "Είσαι καλά;"

Με αγριοκοίταξε κι ύστερα έστρεψε την προσοχή του στον γδαρμένο του αγκώνα, εξετάζοντας τα τραύματά του. Η γάζα από το δάγκωμα παρέμενε τυλιγμένη γύρω από την παλάμη του, ακόμα κι αν είχαν περάσει τόσες μέρες... αυτή τη φορά θα τον έβλεπα με γύψο, το αισθανόμουν.

"Μπεταντίν!" αναφώνησα για να διώξω σκέψεις που θα με έκαναν να νιώθω έστω και λίγο υπόχρεη απέναντί του. Ήταν το τελευταίο που χρειαζόμουν. "Πού είναι το φαρμακείο;" μουρμούρισα κι άνοιξα το ντουλαπάκι στη θέση του συνοδηγού. Θα του καθαρίσω τη γρατζουνιά και θα είμαστε εντάξει.

"Όχι εκεί!" πήγε να με σταματήσει, όταν τσαλακωμένες κόλλες Α4 σκορπίστηκαν στα πόδια μου. Άνοιξα μία κι είδα ένα σκίτσο από το βάζο που σπάσαμε, είχε τόση πολλή λεπτομέρεια και όλες οι σκιάσεις το έκαναν να μοιάζει τρισδιάστατο. Το βουτυρόπαιδο έβρισε μέσα απ'τα δόντια του αλλά εγώ άνοιξα μερικές ακόμα, είδα σκίτσα από κτήρια και αντικείμενα. Όλα ήταν λεπτομερή και πανέμορφα, έμοιαζαν πολύ δουλεμένα. Γιατί να τα τσαλακώσει; Σε ένα μου φάνηκε πως είδα το περιδέραιο με την πεταλουδίτσα, θυμάμαι ότι η μαμά μου είχε πει ότι το είχε σχεδιάσει ο ίδιος και δεν την πίστευα. Άρχισε να τα μαζεύει απ'τα χέρια μου βιαστικά.

"Τι κάνεις; Όχι!" φώναξα όταν τα πέταξε έξω από το όχημα. "Γιατί τα πέταξες;"

Αυτός αναστέναξε και πίεσε ένα κουμπί. Η οροφή άρχισε να κλείνει και ο ξάστερος ουρανός χάθηκε από τα μάτια μου. Πήρε βαθιά ανάσα και βγήκε από το αμάξι κουτσαίνοντας. Στηρίζοντας τον εαυτό του στο πανάκριβο αυτοκίνητο κατάφερε να φτάσει στο πορτμπαγάζ, το άνοιξε και το έκλεισε. Επέστρεψε με ένα λευκό κουτί στα χέρια κι αφού έκατσε, το άνοιξε κι είδα ιώδιο, χάνζαπλαστ, μαμβάκι και άλλα φαρμακευτικά είδη να ξεπροβάλλουν. Του το πήρα απ'τα χέρια βιαστικά κι εκείνος με κοίταξε έκπληκτος και εκνευρισμένος ταυτόχρονα. Άρχισα να διαβάζω ετικέτες και μόλις εντόπισα το μπεταντίν, το άνοιξα αδέξια και κόντεψα να χύσω λίγο στο δερμάτινο κάθισμα, που ένιωθα τύψεις μόνο που ακουμπούσα. Το βουτυρόπαιδο με αγριοκοίταξε για χιλιοστή φορά, μα εγώ τον αγνόησα και πότισα λίγο μαβμάκι με το κόκκινο υγρό. Του έκανα νόημα να μου δώσει το χέρι του κι αυτός με κοίταξε επιφυλακτικά, ύψωσα το βλέμμα μου στον ουρανό. "Τόση ανδρεία και γενναιότητα... σπάνια την βρίσκεις μαζεμένη." σχολίασα καυστικά.