ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

22. Σχετικά με χθες...

Όταν μου κόπηκε η ανάσα έκανα πίσω ακουμπώντας τον στους ώμους κι εκείνος με χάιδεψε στο μάγουλο και ξεκούρασε το μέτωπό του πάνω στο δικό μου. Βαριανασαίναμε κι οι δυο.

Σηκώθηκα από την καρέκλα και το βλέμμα του με ακολούθησε κατευθείαν. Είχα κομπλάρει απίστευτα, δεν ήξερα τι να πω.

"Πρέπει... να φύγω." μουρμούρισα κι έλεγξα τις τσέπες μου για κλειδιά και κινητό.

Πριν γυρίσω πλάτη με κράτησε απ'το χέρι. Απέφυγα το πρόσωπό του κι εκείνος έσκυψε λιγάκι για να συναντήσει τα μάτια μου. "Κατερίνα..." είπε με βραχνή φωνή κι ύστερα μίλησε πολύ χαμηλόφωνα: "Ποιος σε χτύπησε;"

Κοίταξα γύρω μου και δεν υπήρχε κανείς. Δάγκωσα τα χείλη μου. Δεν ήθελα να σχηματίσει τη λάθος εικόνα, ότι είχα έναν βίαιο πατέρα. Γελασα νε τον εαυτό μου. Ύστερα από το σημερινό η εικόνα του θα έπρεπε να είναι το τελευταίο που θα με νοιάζει. "Ο μπαμπάς μου." είπα και μου βγήκε σαν αναστεναγμός.

Τα φρύδια του ανασηκώθηκαν. "Το κάνει συχνά;"

Κούνησα το κεφάλι μου. "Πρώτη φορά." είπα και τότε συνειδητοποίησα ότι την πρώτη φορά που σήκωσε ποτέ χέρι πάνω μου ήταν για να υπερασπιστεί εκείνη. Ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν, μα ήταν πιο πολύ από θυμό τώρα.

"Θες να σε πάω σπίτι;" προσφέρθηκε.

Καθάρισα το λαιμό μου. "Μπα... προτιμώ να περπατήσω. Θέλω να πάρω αέρα."

Σηκώθηκε κι αυτός και μου χαμογέλασε αμήχανα. "Καληνύχτα" του είπα κι αφού του έδειξα με τη σειρά μου ένα μικρό χαμόγελο, απομακρύνθηκα.

Βγήκα έξω και το βραδινό αεράκι έμοιαζε σωτήριο, ένιωθα το πρόσωπό μου να καίει. Τι είχε μόλις συμβεί;

Δεν το πιστεύω... εγώ και το βουτυρόπαιδο; ποιος θα το φανταζόταν. Ένιωθα τόσο μπερδεμένη, από τη μία έτοιμη να τσιριξω ενθουσιασμένη κι απ'την άλλη τρομοκρατημένη για το τι θα με περιμένει στο σπίτι.

Όταν έφτασα ξεκλείδωσα και βρήκα τη μαμά μου να κάθεται στον καναπέ νευρική. Μόλις με είδε, κατευθείαν σηκώθηκε με την ανακούφιση στο βλέμμα της. Περπάτησα προς το σαλόνι με τα μάτια στο πάτωμα.

Ήρθε γρήγορα προς το μέρος μου. "Τι έπαθαν το χέρι σου;" ρώτησε ανήσυχη εξετάζοντας τη γάζα.

"Κόπηκα."

"Πώς;"

Σήκωσα το βλέμμα μου βουρκώνοντας. "Γιατί δεν μου το είπες;" ρώτησα κι η φωνή μου έσπασε. "Γιατί με άφησες να σε κατηγορώ;"