ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

8. Δυο γαλάζια μάτια

Το βουτυρόπαιδο μάταια, τέντωνε το χέρι του όσο πιο ψηλά μπορούσε για να πιάσει σήμα. 

"Είναι ανώφελο... ειδικά μ'αυτήν την μπακατέλα." είπα ξεφυσώντας. Είχα καθίσει ανάμεσα στις κούτες με την πλάτη στον τοίχο. Είχε πονέσει ο λαιμός μου να φωνάζω, αλλά κανένας δεν μας άκουγε. 

"Γαμώτο!" έβρισε κοιτώντας στην οθόνη και το έβαλε στην τσέπη του. "Τι άλλο θα συμβεί;" Κοίταξε προς το μέρος μου κι ύστερα το πάτωμα με αηδία. Υποθέτω δεν ήθελε να λερώσει την τζιν βερμούδα του. Πήγε φυσικά στον απέναντι τοίχο -σιγά μην καθόταν δίπλα μου- κι έσκισε τα φύλλα από το άνοιγμα μια κούτας, τα αράδιασε στο έδαφος κι ύστερα έκατσε επιφυλακτικά. Έλεος!

"Βολεύτηκες πριγκίπισσα;" 

Μου έριξε ένα άγριο βλέμμα και δεν μπήκε στον κόπο να μου απαντήσει. Προσηλώθηκε στο κινητό του, παίζοντας πάλι φιδάκι υποθέτω. Οπότε σκοπεύει να με αγνοεί όλη νύχτα;  "Το ξέρεις ότι δεν παίζει να βγούμε μέχρι το πρωί έτσι;" Συνέχισε να πιέζει πλήκτρα στη συσκευή από την εποχή του χαλκού, χωρίς να μου δώσει την παραμικρή σημασία. 

Αναστέναξα. "Κοίτα ίσως να αρχίσαμε λάθος..." ξεκίνησα να λέω αλλά ο εγωισμός μου διαμαρτυρήθηκε. Έλα Κατερίνα, μπορείς και καλύτερα... βαθιά ανάσα. "Συγγνώμη που σε δάγκωσα." είπα γρήγορα κι έσμιξα τα χείλη μου με τον φόβο ότι θα ξεγλιστρήσει κι άλλη βλακεία.

Σήκωσε επιτέλους το βλέμμα του και στένεψε τα μάτια. Έκλεισε το κινητό και σταύρωσε τα χέρια του, φανερά διασκεδάζοντάς το. "Τι είπες;"

Γρύλισα προσπαθώντας να ηρεμήσω. "Λέω... συγγνώμη" μουρμούρισα σφίγγοντας τα δόντια "δεν έπρεπε να σε δαγκώσω. Ήταν ανώριμο και αγενές εκ μέρους μου."  Χαμογέλασα με τον εαυτό μου, που κατάφερα να ολοκληρώσω την φράση χωρίς να σαλτάρω. 

Αυτός κούνησε το κεφάλι του σαν του αποδόθηκε επιτέλους δικαιοσύνη. "Δεκτή." είπε κι έβγαλε ξανά το κινητό του.

Κοκκίνισα από τα νεύρα μου. "Εσύ δεν έχεις να πεις κάτι;" ρώτησα με τσιριχτή φωνή. Με κοίταξε εντελώς ανίδεος και κούνησε τους ώμους. Συγκρατήσου...

Γέλασα νευρικά. "Είσαι πολύ μαλάκας τελικά." είπα χαμογελώντας σαν ψυχοπαθής, εννοώντας την κάθε λέξη. Μου σήκωσε το φρύδι εκνευρισμένος. Τον κοίταξα σαν να ήταν πραγματικά ηλίθιος, δεν εξηγείται διαφορετικά. "Με είπες κλέφτρα; Ενώ δεν είμαι;"

Το σκέφτηκε για λίγο. "Νομίζω ότι η αντίδρασή μου ήταν απόλυτα φυσιολογική, σου ζήτησα να μου δώσεις αυτό που μου ανήκει κι εσύ αρνήθηκες. Κατά μια έννοια κι αυτό κλεψιά είναι."