ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

14. Επίσημος αλλά και προσιτός

"Μπορώ να σου μιλήσω λίγο;" ρώτησε ο Στέλιος με τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου αγνοώντας επιδεικτικά το βουτυρόπαιδο. Από τις βαριές του ανάσες έμοιαζε φωτιά που βράζει, καζάνι που κοχλάζει έτοιμο να εκραγεί. 

"Όχι. Είπαμε ό,τι είχαμε να πούμε χθες." αντιγύρισα όσο μπορούσα πιο ανέκφραστα, προσπαθώντας με τη σειρά μου να αγνοήσω το βουτυρόπαιδο που με είχε κολλήσει πάνω του σαν σαρδέλα. Ο θώρακάς του μεγάλωνε και μίκρυνε καθώς ανέπνεε κι εγώ ένιωθα στο πλάι του σώματός μου κάθε διαστολή και συστολή. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, μια μείξη άγχους και ενθουσιασμού με είχε καταβάλλει... μια αίσθηση που γινόταν πιο έντονη παρατηρώντας την έκφραση του Στέλιου. Το απολάμβανα δίχως ντροπή. 

"Εγώ δεν είπα όσα είχα να πω." διαμαρτυρήθηκε με τον θυμό να αναβλύζει από τα χαρακτηριστικά του.

Αναστέναξα. "Σ'ακούω τότε."

Για πρώτη φορά το βλέμμα του έτρεξε προς το βουτυρόπαιδο όλο υποτίμηση, κοίταξε κάτω για λίγα δευτερόλεπτα κι ύστερα πάλι σε μένα με τα μάτια του να αστράφτουν. "Θα ξανάρθω όταν θα είσαι μόνη σου." είπε τελικά με ανατριχιαστική ψυχρότητα κι αφού αγριοκοίταξε το βουτυρόπαιδο, μου έριξε μια τελευταία ματιά που φώναζε δεν τελειώσαμε, κι ύστερα γύρισε την πλάτη κι απομακρύνθηκε. Μόλις τον είδα να βγαίνει από την καφετέρια, ελευθερώθηκα από τα χέρια του βουτυρόπαιδου και ξεφύσηξα ανακουφισμένη. Το πρόσωπό του συσπάστηκε σε μια έκφραση έκπληξης. "Ήταν πιο εύκολο απ'ό,τι περίμενα." διαπίστωσε.

Σταύρωσα τα χέρια μου σκεπτική. "Δεν τα παρατάει τόσο εύκολα." μουρμούρισα. "Ξέρει ότι αν το παρατραβήξει κάηκε... δεν θα προκαλούσε σκηνή." 

Ο Στέλιος βρισκόταν σε δοκιμαστική περίοδο, σε δραστική επιτήρηση και το ήξερε. Μια λάθος κίνηση και θα έχανε κάθε ευκαιρία.

"Δηλαδή θα επιστρέψει;"

"Είμαι σίγουρη."

Ξάπλωσε αραχτός σε δυο καρέκλες κι έβγαλε ένα γλυφιτζούρι από την τσέπη του. "Πάντως είναι αφοσιωμένος... αυτό του το αναγνωρίζω." σχολίασε αδιάφορα καθώς το ξετύλιγε.

Αναστέναξα. "Να την βράσω τέτοια αφοσίωση." 

Αυτός έβαλε το γλυφιτζούρι στο στόμα του κι αμέσως μόρφασε και το έβγαλε ξινισμένος. Κοίταξε το περιτύλιγμα. "Λεμόνι;" διάβασε κι έγλυψε τα χείλη του ενοχλημένος. Εγώ έμεινα να κοιτάω αυτή του την κίνηση με την εικόνα του χθεσινού φιλιού να εισβάλλει στο μυαλό μου. Κατακόκκινη έστρεψα το βλέμμα μου αλλού, πού έχεις το μυαλό σου Κατερίνα;