(REVISING)
***
(Ciarra's p.o.v)
“Bakit ngayon ka lang umuwi ha? Anong oras na!” Sigaw sa akin ni mama na kakagaling lang sa kusina.
“Bakit? May pake ka?” Dahil sa sagot ko lumagapak na naman ang palad niya sa aking kaliwang pisngi. Napatabingi ako at damang-dama ko ang pag-iinit at pamamanhid ng kaliwang pisngi ko.
“Wala kang kwentang pagkaanak! Buti pang lumayas ka na lang dito!” Ganyan naman palagi. Ilang ulit na ba niya akong pinapalayas? Di ko na nga mabilang eh. Kundi lang sa wala siyang kasama rito matagal ko na iyang ginawa. Kaya lang alam kong kailangan niya ako.
Naumagahan ako sa pag-uwi dahil may group project kaming ginawa kaso sa sobrang pagod ko, nakatulog ako sa bahay ng isa sa mga kagrupo ko. Kakagaling ko lang din kasing mag community service bilang punishment ko dahil sa may sinapak ako sa paaralan.
“May ginawa ka na ngang kasalanan sa school. May warning ka na nga, dinadagdagan mo pa ang atraso mo! Wala ka na bang gagawing tama sa buhay mo? Puro ka nalang kalokohan!”
Si mama ang pinakamagaling manghusga sa akin. Siya na sarili kong ina. Ni hindi man lang niya tinatanong kung bakit ko binugbog ang taong ‘yon? Kung bakit ako nagabihan sa pag-uwi? Kung kumusta ang pag-aaral ko? May nambastos ba sa'kin? May sakit ba ako? Pagod ba? Ayos lang ba? Kumain na ba?
Wala yang pakialam. Ang tanging alam niya ang husgahan ako at sigawan. Palayasin. Do'n siya magaling.
“Mas mabuti pang ibigay na lamang kita sa papa mo. Baka mapapatino ka pa niya!” Sigaw niya pa.
Papa? I just laughed mockingly hearing her said that. I look at my mother with no emotion in my eyes.
“Buti pa nga. Nang masipa ko ang ari niya. Nang sa ganon, hindi na siya basta-bastang nagtatanim ng semilya sa kung saan-saan at iwan. Para di na dadami ang mga sakit sa ulo sa mundong ito.” I coldly replied. Kaya ayan, lalong pumula ang mukha ni mama sa sobrang galit.
Iniwan ko na lamang si mama na mag-isa sa sala at pumasok na lamang sa aking kwarto kaysa naman mag-away lang kami palage.
Lumaki akong may sama ng loob sa aking mga magulang. Lalong-lalo na kay Crizan Verdal. Siya ang ama ko daw na kahit anino niya ayaw kong makita. Para sa akin matagal na siyang patay. Iisa lang ang pamilya ko at iyon ay si mama lamang. Ang tanging pangarap ko lang na makakatagpo siya ng taong tunay na magmamahal sa kanya, nang sa gano'n, maibsan na rin ang galit at lungkot na nakatago sa puso niya. Hindi ganyan ang aking ina dati pero dahil sa walangyang Crizan at Claris na 'yon nagiging ganyan si mama.
Hindi ko man nararamdaman ang pagmamahal niya katulad ng dati, hindi ko siya masisi. Dahil kamukha ko naman ang mga taong dahilan ng sakit at galit na nakatanim sa puso niya.
Napabuntong-hininga na lamang ako. I did everything para mapasaya siya but I am still the worse daughter in her eyes. Sinagot-sagot ko man siya kanina, nasaktan lang kasi ako sa mga pinagsasabi niya. Husgahan ka man ng ibang tao ayos lang. Pero kung pati ang nag-iisang taong natitira at nanatili sa buhay mo ang siya pang manghusga sayo ni hindi man lang inalam ang tunay na nangyari ay ang pinakamasakit na pangyayari sa buhay ko. It hurts a lot.
But she is still my mother and the only family I have. By the way, I am Lhinea Ciarra Verdal. Seventeen years old, the rebellious girl with lonely life and bad personality. I didn't trust anyone other than myself. And I hate my life even myself.
Papikit na ako when I heard my mom said na nagpawala sa antok ko.
“Bukas, susunduin ka na ng driver ng taong 'yon.” Taong 'yon. And I know who is that man. “Kaya mas mabuti pang mag-empake ka na.” So, matagal na niyang pinag-isipan ang bagay na 'to? Di man lang tinanong ang opinyon ko at nagdesisyon na agad siyang mag-isa.
I just close my eyes again. Kung ayaw na niya akong makita ano naman ang magagawa ko? Kung presensya ko ang palaging nagpapaalala sa mga kalungkutan niya mas mabuti pa ngang lumayo-layo na muna ako sa kanya nang sa ganon, magawa na niyang makalimot kahit panandalian lamang.
Bakit ko ba ipipilit ang sarili kong mahalin ng isang inang hindi ako kayang mahalin? Sa mundong ito, walang nagmamahal sa akin. Kahit ano man ang gagawin ko, I am always the worst child in her eyes.
Kinabukasan, sinundo nga ako ng driver ni Crizan Verdal. Ayaw ding magpakita ng taong iyon sa akin a. Anim na taon pa lamang ako no'ng huli ko siyang makita. At ngayon, seventeen na ako. Running eighteen. At hanggang ngayon hindi pa siya nagpapakita sa katulad ko. I wonder if I am also the worst daughter in his eyes?
“Young lady, tayo na po.” Magalang na sabi ng driver sa akin at siya na ang nagbuhat sa mga maleta ko. Matagal na panahon na ring hindi ko narinig ang salitang yan. Young lady? I almost laughed sarcastically. Isang tunay na legitimate child bigla nalang nagiging illegitimate? How laughable.
Pumasok na lamang ako sa loob ng kotse at di na nagsalita pa. I am cold to anyone and I don't know how to smile a happy and sincere one. But why not enjoy my life? I can enjoy my life kahit walang nagmamahal sa akin.
Starting today, I need to be happy.
***
(A/n: Lhinea Ciarra Verdal read as Lineya Siyara Verdal.)
BINABASA MO ANG
Cia, The Worst (Published)
Teen Fiction"She is an angel and he's the bad guy. But I am the worst of them all." Siya si Ciara na mula sa broken family. Lumaking masama ang ugali at palaging nasasangkot sa gulo kaya naman napilitan ang kanyang ina na ilipat siya sa paaralan kung saan nag-a...