Irmak sakin bir biçimde yemeğini yerken düşündüğü tek bir şey vardı, bu tımarhaneden ne zaman kurtulacaktı? Birbirinin özel alanlarına saygı duymayan, oturup kalkmasına bile karışan, her an birinin açığını kollayan bu "El âlem ne der?" zihniyetli insanların göz hapsinden ne zaman kurtulacaktı? İlk defa oturup ağlamak istiyordu ama bunu dışarıdan belli etmemek için üstün bir çaba sarf ediyordu. Nasıl geçecekti bu belirsizlik?
Korel ise o an kızın boynundaki dövmeye bakamadığı için görüntüsünü hayalinde canlandırmakla meşguldü. Onun da dövmeleri vardı. Hatta ilk dövmesi tam sırtının altında, kuyruk sokumuna yakın yaptırdığı sevgilisinin baş harfiydi. "Ö." Sonra diğerlerini yaptırmıştı işte. Ezgi'yle konuşurken ister istemez kulak misafiri olmuştu. Acaba Irmak'ın diğer dövmeleri neredeydi? Bunu düşünmenin ne kadar yanlış olduğunu hatırlayınca kendine öfkelendi. Aniden masadan kalkıp "Herkese afiyet olsun." dedi ve odasına doğru yürüdü. Böyle şeyler düşünmemesi gerekiyordu. Bu ailede büyümüş olsa da bu aileden değildi. Ayağını denk alması gerekiyordu. Bu aile için harcadığı emekler aptal duyguları yüzünden harcanmamalıydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karalanmış Sayfalar ღBİTTİღ
Fiksi UmumIrmak sabırsızca "O dövmeyi görmek istiyorum." diye fısıldadı. İmalı bir ses tonuyla "Bunun tek yolu var, farkındasın değil mi?" dedi ve bu durumun tadını çıkardı adam. Onun köşeye sıkışmış halini görmek zevkten delirtiyordu Korel'i. Adamın hâlâ üst...
