Na de revolutie

Hoofdstuk 59

Ik kan het niet. Hij is,mijn vader. ' Een parachute,' zegt Lars hoopvol. Ik kan alleen aan de vorige denken. ' Hij is niet dood,' zegt Lars blij. Ik kijk op en hij geeft me de parachute. Hij is niet dood. Langzaam drinkt het tot me door. Ik spring op en geef Cato een knuffel. De inhoud van de parachute valt op de grond. Cato bukt en pakt een ketting van de grond. Hij geeft het aan mij. ' Hij is van mijn moeder,' zeg ik blij. Ik geef Cato een kus en pak zijn hand. Ik trek hem het bos uit. Naar de hoorn. Ik blijf maar dansen en springen. Als ik wat rustiger geworden ben lees ik het kaartje nog eens. ' Je moet winnen voor je zus,' lees ik voor. ' Priscilla is in het Capitool,' zeg ik. Ik ga in de hoorn zitten naast Cato. Ik voel hoe ik langzaam mijn dromen im getrokken word. Ik begin te dromen.

Ik zie Priscilla en Lars. We rennen door het bos. Ik met mijn pijl en boog. We rennen naar het meer. Daar zitten onze ouders. Ik geef mijn vader een knuffel. Er komt geritsel uit de struiken. ' Kinderen ga weg,' zegt mam. Ik loop langzaam naar achter. Terwijl Priscilla en Lars rennen. Van uit de struiken verschijnt Gale. Ik ben boos op hem. Boos dat hij iets zo ergs heeft gedaan dat mijn vader hem heeft vermoord. Boos dat mijn vader daarom zelfmoord heeft gepleegt. Boos dat hij mijn moeder heeft belazerd. Boos zo boos dat mijn pijl in zijn borstkarst beland. Hij valt op de grond en mijn ouders kijken me aan. ' Stefanie,' begint mijn moeder maar haar stem zwakt af. Ze zakt bij Gale's dode lichaam neer. Zelfs mijn pap kijkt verdrietig. ' Ik,' zeg ik verdrietig maar ook kan het niet. Ik een weg. Zoals altijd een ik weg. Hier ver vandaan.

Ik schrik wakker van Lars zijn stem. Hij is boos. Heel boos maar op wie en waarom. Ik sta op en kijk in het rond en zie op wie hij boos is en ik weet ook waarom.