Na de revolutie

Hoofdstuk 31

Dit kan niet. Dit is onmogelijk. ' Katniss,' hoor ik Peeta. Ik reageer niet. ' Hoe kan dat Gale is toch dood,' gaat hij veder. Ik knik. Hij was dood net als Prim. Dus niet. ' Doet hij dit om mij te kwellen Peeta?' vraag ik. ' Katniss zou hij echt hoofdspelmaker worden om jou te kwellen?' vraagt hij. ' Nee,' zeg ik. ' Nou dan.' Ik kruip dicht tegen hem aan en val in slaap. Ik droom weer eens. Fijn. Ik zie hem. Ik zie Gale en mijn kinderen. Maar de kinderen zitten in de arena. Gale vermoord.mijn kinderen. Ze zijn dood. Peeta rent gillend weg. Ik en Gale blijven samen achter. Hij schreeuwt tegen me. ' Hoe kon je voor hem kiezen dat watje. Je kon een echte man hebben maar jij kiest voor een watje.' ' Hij is geen watje. Hij is de man die mijn leven reden Gale,' zeg ik boos. ' Tuurlijk. En ik dan. Ik heb je voedsel en geld ge geven telt dat niet mee?' ' Gale hou op ik heb kinderen,' zeg ik. ' Je had kinderen,' zegt hij boos. Wat er.dan gebeurt is raar. ' Nu zorg ik ervoor dat jij weer kinderen krijgt,' zegt hij. Hij drukt zijn lippen op die van mij. In plaats dat mijn lichaam verstijft word ik een lappenpop. Hij raakt me aan op plekken. Geheimen.plekken die alleen Peeta kent. ' Ik hou van je,' zegt hij. Ik zeg.niks meer. Ik sterf daar. Gekust door Gale. Het laatste wat ik zie is dat Gale Peeta vermoord dan word alles licht. ' Katniss? Liefje?' ' Peeta leef je nog?' ' Ja hoezo dacht je van niet. Heb je naar gedroomd? Katniss je moet het vertellen,' zegt hij. Ik zucht en vertel hem alles. Dat ik bang ben voor de hongerspelen. Dat ik bang ben voor Gale. Dat ik bang ben dat ik Peeta kwijt raakt. ' Wauw dat is niet niks,' zegt hij. Ik knik en kruip tegen hem aan. ' Je hoeft niet bang te zijn Katniss,' zegt hij zacht. ' Weet ik Peeta,' zeg ik.

Van uit Stefanie

Ik word wakker en kleed me aan. Ik ga vandaag naar het liefste meisje op de wereld. Mijn nichtje Carolien. Ik loop naar het huis van Prim. ' Goeide morgen Stefanie,' zegt Prim. ' Goeide morgen tante,' zeg ik. ' Carolien is boven,' zegt ze en ik loop naar boven. Halverwege vliegt ze me in de armen. ' Stefanie ik ben zo bang,' zegt ze en ze begint te huilen. ' Shhhh stil maar alles.komt goed,' zeg ik troostend. ' Maar wat als ik getrokken word. Dan moet ik de arena in. Dan ga ik dood,' zegt ze. ' Het komt goed. Je word niet getrokken. Je gaat de arena niet in. Je gaat niet dood. Begrepen?' zeg ik. Ze knikt en ik geef haar een knuffel. ' Kom we gaan iets leuks doen,' zeg ik. We gaan koken maar, ik ben er niet bij met mijn gedachten. Wat nou als ze wel getrokken word. Wat dan. Ze zou.nooit in leven blijven. Ze is.net haar moeder. Nee ze word niet getrokken. Ik weet het zeker.