Na de revolutie

Hoofdstuk 52

Ik ben in slaap gesukkeld en word wakker van een beving onder me voeten. ' Rennen!' gil ik. Iedereen is meteen wakker. Snel pakken we onze spullen en we beginnen te rennen. Ik en Cato als eerste en Pilo en Wolter als laatste. We rennen en rennen. Ik stop met rennen als er een ravijn voor me verschijnt. Ik draai me om en ren de anderen kant op maar, ook daar is een ravijn. ' Links,' gilt Cato en ik ren naar links. Helaas ook een ravijn. Rechts dan? Ook al een ravijn. ' We zijn ingesloten,' zegt Fransis. Hij heeft al snel spijt van die zin. Sabine begint als een gek rond te rennen. ' Wat is er?' zegt Francisca. ' Claustrofobie,' zegt Cato. Ze hebben dus angst gekozen. Sabine ligt als een balletje in het midden van het land. Na 10 minuten verdwijnen de ravijnen aan de linker en rechter kant. Sabine word weer rustiger en we lopen naar rechts daar ligt het strand. De ravijnen gaan blijkbaar de hele arena rond want, ook op het strand zijn ze te vinden. Snel lopen we veder naar het volgende gebied dat is woestijn. Na een uur of 4 zijn we bij de grasvlakte met laag gras gekomen. Nog een beving. Langzaam begint de grond onder onze voeten te bewegen en gaan we omhoog. Ik snap eerst niet waarom ze dit doen maar, al snel word het duidelijk. Pilo en Wolter blijven heel erg ver van de rand vandaan. ' Ze hebben hoogtevrees,' zegt Cato zacht. Weer een beving maar, deze keer gaat hij heel langzaam. De beving komt, Pilo stoot tegen Wolter aan, Wolter wankeld naar de rand en valt erin. Boem een kanon weg Wolter. ' Hij is dood,' zegt Pilo verdoofd. ' Ja,' zegt Frensis ter bevestiging. Hij is dood. Weer een stapje dichterbij thuis. Het klinkt gemeen maar, zo is het,wel. De grond gaat weer naar beneden. ' Kom we gaan terug naar het bos,' zegt Sabine. Iedereen knikt en we beginnen te lopen. Halverwege komen we een jongen tegen. ' Hey kleintje,' zegt Alana. ' Wou je gaan zwemmen?' vraagt Sabine poeslief. ' Nee,' zegt de jongen stoer. Hij is vast naar de hoorn ge gaan toen wij er niet waren. Met een beweging zit Frensis op de jongen. Hij steekt bijna een mes in zijn keel maar, Cato houd hem tegen. ' We zijn net een lid verloren dus dan kan hij bij ons,' zegt Cato. ' Dankje dat jullie me in leven hebben gehouden. Ik ben Jason, kom uit 8 en ben 15 jaar,' zegt de jongen. ' Oke lopen,' zegt Pilo verveelt. Het is al laat als we aan komen. Frensis en Cato houden de eerste wacht. Ik kruip in mijn slaap zak en Cato komt naast me zitten. Hij slaat ze arm om me heen en ik val in slaap. Ik word wakker van het volkslied en zie hoe de foto van Wolter aan de hemel staat. Hij was nog maar 15 jaar oud. Ze rode haren waren zo mooi gekruld en zijn blauwe ogen waren zo helder als de oceaan. Hij was zo mooi niet dat ik hem leuk vond maar toch. Zijn foto verdwijnt en ik dommel weer in slaap.