Na de revolutie

Hoofdstuk 56

' Hoe kon je zo liegen. Im vertrouwde je. Waarom heb je gelogen?' zeg ik boos. ' Ik wou je niet kwetsen.' ' Tuurlijk,' zeg ik boos. ' Wat staat er Stefanie?' vraagt Cato. ' Liefste Stefanie, het spijt me dat ik dit moet vertellen. Je moeder had een ruzie met Gale en Peeta heeft hem vermoord. Je moeder was zo verdrietig dat ze niet meer praten en nu heeft Peeta zelfmoord gepleegd Haymitch,' lees ik voor. ' Verzwijg je dat voor haar?' zegt Cato boos. Hij rent weg. Lars rent weg. Ik wil achter hem aan rennen maar, Cato houd me,tegen. ' Laat hem maar,' zegt hij. Ik kruip tegen Cato aan en begin te huilen. Hij sluit zijn armen om mij heen.

Van uit Lars

Ik ren weg. Weg van haar. Ik had het gewoon moeten vertellen. Ik barst in tranen uit als ik stop. Ik ga op de grond zitten. Ze was perfect en nu ben ik haar kwijt. Of niet. Is ze achter me aan. Nee dat mag ze niet doen het is beter zo. Voor mijn gezicht verschijnt een beeldscherm. Ik zie wat er gebeurt bij de beroeps. Nou beroeps. Stefanie en Cato hebben zich af gezonderd. " Hij is gek. Je bent geweldig," zegt Cato. Ze knikt. Ik zie hoe ze hem een blik geeft. Die blik ken ik. Die blik kreeg ik een keer van haar. Toen ik die blik kreeg verlangde ze naar meer. Meer van mij. Ze wil hgmeer van Cato. Ik zie hoe ze haar lippen op die van hem drukt. Eerst kijkt Cato verbaasd maar, daarna zie je alleen maar genot. Ik ben haar kwijt. Ik wil weg kijken maar, het lukt niet. Ik zie alleen maar hoe zijn handen die haar aanraken. Op plekken die alleen ik mocht aanraken van haar. Ze verzet zich niet nog geen seconde. Ze heeft alleen maar die blik in haar ogen. Ze wil meer van hem. Veel meer. Dat gaat niet gebeuren. Ik vermoord hem. Nu meteen.