Sahia for three! | Ricci Rivero

Chapter 25

TAGAYTAY II:

At that moment, I knew I gave in. His precious smiles were the unanswered prayers of my thoughts. He looks at me like I'm his other half. He made me feel like I'm a canvas that has been made with pure love and only pure love. The past few days was really hard for me, I had to build a wall against everybody, I had to stay strong for no one to hurt me, for no one to take everything against me. But during those days, He made me feel like someone that's been treasured for a long time, that's been taken care for years. He made sure that during my rough times, He will make me feel like I'm a precious gemstone even with the little-st things He do for me. And I could say, it was one of the most special moments I would keep for the rest of my life. Truly, everyone has their idea of perfection and mine happens to be him.

Ilang segundo lang ang lumipas, bumitaw na kami sa isa't isa. Tinignan niya ako sa mata at hinawakan niya ang kamay ko. Bale nakaupo na ako sa harap niya, hindi ko alam kung paano nangyari yun.

"Look, alam ko ang daming nangyayari ngayon. Maraming complications, maraming problems ang bumabagsak. Pero I want you to know that andito ako. Hindi ako lalayo, hindi kami lalayo. Kaya huwag kang magalala, dahil kahit ano mang mangyari andito lang kami para sayo. Okay?"

Umupo ako ng maayos at tumahimik nalang. Alam kong hindi niya sa akin mapapangako na lagi siyang andito sa tabi ko, dahil alam ko darating din siya sa panahon na mas pipiliin niya si Bea.

Habang nanonood kaming dalawa, nararamdaman kong tinitignan niya ako at ibabaling rin kagad sa movie ang attention niya. Minsan nakikita ko sa peripheral vision ko na lumalapit siya sakin pero hindi ako nagsasalita. Wala pa rin kasi akong kasiguraduhan kung kaya niya akong ipaglaban pag nakauwi na kami ng Manila.

Kalagitnaan ng movie nang naisipan niyang patayin ang tv. Napatingin ako sa kaniya.

"Why? Bakit mo pinatay?"

"Gala na tayo."

Tinignan ko ang phone ko at saktong 1:30PM palang. May 45 minutes pa kami bago umalis, pero mukang napaaga ngayon.

"Bakit? We still have 45 minutes."

"Hindi, tara na." sagot niya saka niya hinawakan yung kamay ko at itinayo ako kaagad.

Naglakad na kaming parehas palabas ng room at umakyat na kagad sa hagdanan. Nakasalubong namin sina Manang Jenny at Manang Je na papunta rin sa living room. Binitawan ni Ricci ang kamay ko at tinulungang maglakad sina Manang. Sumunod ako sa kanilang tatlo, at umupo sina Manang sa sofa. Habang si Ricci ay may ibinulong sakanila, tinignan ako ni Manang Jenny at ngumiti. Nginitian ko siya kahit nagtataka ako. Lumapit sakin si Ricci at niyaya na ako lumabas ng bahay. Kumaway muna ako kina Manang, bago lumabas.

"Manang, balik kami before dinner. Para makakain kami bago umuwi." sagot ni Ricci bago siya makalabas ng kotse.

Lumabas na kami ng bahay, at pumunta sa may garage. Pinagbuksan muna ako ni Ricci bago siya sumakay. Nagseatbelt ako kagad at hinintay siyang magdrive palabas ng garage. Nakaatras na yung kotse nang tignan niya ako.

"Why?"

"Tinawagan ako ni Brent kanina, they were hoping na before ka sana umalis. Pwede ka mageulogy, paguwi mamaya? Sabi ko naman sa kaniya, depende parin sayo. Kumbaga hihintayin lang nila ang sagot mo."

Ilang minuto ding naging tahimik ang paligid at napagisip-isip ko na pumayag narin. Para sa ikatatahimik narin ng lahat.

"Sure. Sige. Para wala naring masabi." sagot ko at tumingin nalang ako sa bintana, the thought of me speaking infront of everybody dun sa wake nina Kuya. Nakakaiyak, pero if this would be my last time seeing my brothers then I would do it. Sumandal ako at pinagmasdan ko nalang ang mga puno nang biglang inintertwine ni Ricci ang kamay ko saka to hinalikan.