A story about a teenage girl who fell out of love, but regained it back by a famous basketball player in the Philippines. Kristine Jace Paraiso, 20 years old. MVP Volleyball player of the University of Cambridge. Decided to take a break from her str...
Nagising ako nang maramdaman kong wala na si Ricci sa tabi ko. Dumilat ako at tinignan ang buong paligid. Nakita kong nakaharap siya sa tv at nung tatawagin ko siya saktong humarap na siya sa akin at ngumiti. Dali daling siyang tumayo para tabihan ako.
"Good morning." saad niya sa akin nang nakangiti, tumango ako.
"Wala kami training ngayon, natuloy yung bagyo. Signal number 2 na." sagot niya sa akin at tumango lang ulit ako.
"May gusto ka ba? Gusto mo tawagin ko si Brent?" tinignan ko siya at umiling.
"I'm fine." sagot ko sa kaniya. Nagbabakasakali ako na baka panaginip lang yung nangyari sa mga kapatid ko. Tinignan ko si Ricci na nakatitig sa akin ngayon, pinipigikan kong lumuha.
"Can I tell you something?" sagot ko sa kaniya. Umupo siya ng maayos at tumabi sakin, naghati kami sa kumot na andito sa kama. Kinuha ko yung cellphone ko at nakita kong ang daming messages, pero hindi ko muna ito pinansin at nagpatuloy ako sa photos.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Ipinakita ko kay Ricci yung picture. At napangiti siya.
"Yan yung last photo na sinend sa akin ni Kuya before ako umuwi dito sa 'Pinas." sagot ko sa kaniya. Ibinalik niya sa akin yung phone, at bigla niya akong niyakap. At doon ko na naman naramdaman ang mga luha na kanina ko pa pinipigilan. Yakap yakap niya lang ako, hindi ko siya niyakap. Nakahawak lang yung kamay ko sa bibig. Pinipigilan ko talaga umiyak eh, pero masakit.
"Iiyak mo lang yan Jace. Andito lang kami para sayo, hindi magiging madali pero stay strong okay? You're a really strong woman. Kung ano man ang mangyari, hindi ka namin iiwan. " sagot niya sa akin habang hinahagod niya ang likod ko.
Nahimasmasan ako nang biglang pumasok si Riley na may dalang plato na puro fruits at kasabay niya si Brent na may hawak ng juice. Lumapit sila sa akin at inilagay ni Riley at Brent yung pagkain sa table ni Ricci. Tumakbo siya sa akin at bumaba naman ako ng kama para magabot kaming dalawa. Nang mayakap niya ako, inalala ko na siya si Jake. At tumulo na nang tuluyan ang mga luha ko, kumalas si Riley sa akin at tinignan ang aking muka.
"Ate, huwag ka na cry. It's okay." sagot niya sa akin habang pinupunasan niya ang luha ko. Napangiti naman ako at kiniss siya sa cheeks.
"Thank you Riley, so much. For making me feel like I'm hugging my little brother. Kahit mas mataba ka sa kaniya." sagot ko sa kaniya at ngumiti naman siya. Hinatak niya ako at pinaupo ako sa sofa, kung saan nakalagay ang pagkain na dinala nila Brent sa akin. Nang makaupo na ako, tumabi si Riley sa akin at tumabi naman sa kabila ko si Brent. Hinalikan ni Brent ang noo ko at may ibinulong.
"Stay strong okay? Sabi ni Mama, pag may kailangan ka huwag kang mahihiya lumapit okay? Siya na nagasikaso ng mga kailangan pag dumating na sila Kuya." sagot sa akin ni Brent, tumango lang ako at hinawakan ang kamay niya.
"Ate, eat this po oh. Gawa po yan ni Kuya Ricci." sagot niya sakin habang binibigay niya sa akin yung spoon na may strawberry. Napatingin ako kay Ricci na nanonood samin ngayon, ngumiti ako at nagpasalamat. Ngumiti lang din siya.
