De Revolutionaire Honger Spelen

4~ Witte Wereld

Ik val naar voor. Een stevig hand grijpt mijn pols vast. Ik wordt terug getrokken en mijn benen klappen hard tegen de stalen trein aan. Ik kijk naar het gezicht. Een lange jongen, zwart kort haar en donkerblauwe ogen. Hij trekt me de trein op. " ik zag je weg rennen, ik kon je niet dood laten gaan" zegt hij. Ik zak tegen de reling aan in elkaar. Ik begin hysterisch te snikken. Ik voel zijn handen in mijn knieholtes en onder mijn ellebogen. Hij tilt me op en draagt me naar binnen. Ik blijf hysterisch huilen. Tussen mijn tranen door kan ik nog maar nauwelijks adem. Ik hoor een deur open gaan en het geroezemoes stopt. Ik trek me er niets van aan. Hij draagt me naar de ziekenkamer. Hij legt me op 1 van de bedden. Terwijl hij aan het praten is voel ik een pijnlijke steek in mijn armen. Mijn ogen vallen dicht en ik wordt omhuld door duisternis.

Ik open mijn ogen. Het gras is groen, de bloemen wit en de lucht strak blauw. Ik sta in een kleine witte jurk in het grasveld. Ik kriebel met mijn tenen door het gras. Ik ren naar de bloemen en pluk een bosje. Ik ga zitten en vlecht een bloemen krans, hetzelfde als die Rachel had gemaakt. Ik doe de bloemen krans op mijn hoofd en spring op. Ik begin in het rond te dansen terwijl de vogels boven mijn hoofd fluiten. Ik ren naar de rand van het grasveld en ren op mijn blote voeten het bos in. Ik volg de dieren die mij de weg wijzen. Een enorme boomhut doemt op voor mijn neus. Een eekhoorn laat de ladder naar beneden glijden. Ik klim om hoog en daar zijn ze. Mijn ouders, mijn zusje, Jason, Rachel, Noah, mijn oma en opa en zelfs mijn kat. Ik ren de boomhut in en omhels iedereen die er is. Elke doodde is er. Ik wil zo lang mogelijk bij hun blijven. We zijn nog maar net een spel aan het doen wanneer ik een rook lucht ruik. Ik kijk naar buiten. Daar staan de andere doodden. Crash, Sunder, Zoze, Zeke, Gwen en Tulip . Sunder staat met een fakkel in haar hand. Ik zie de boomhut vanaf onderen naar boven langzaam afbranden. Nee ! Mijn vrienden springen uit de ramen en rennen weg. Ik geef Jason een kus en pak zijn hand vast. We gaan in het raam kozijn staan en springen naar buiten. De grond naderen en Jason komt goed terecht en gaat staan. Ik klap op de grond en wordt terug getrokken naar de werkelijkheid.

Ik schiet overrreind. " NEE !!!!" gil ik. " GA NIET WEG, LAAT ME HIER NIET ACHTER" Ik begin de deken van me af te trekken en ren de gang op. Schichtig kijk ik om me heen. De jongen met het zwarte haar zit op een stoel naast mijn deur wanneer hij mijn ziet staan kalmeert hij mij en laat me geloven dat het maar een droom was. Hij neemt me mee naar mijn kamer. " je wordt over 30 minuten verwacht in de vergader coupe" Hij wil de kamer uitlopen maar ik houd hem tegen. " wat is je naam ?" " Raphael, ook wel Raph" Hij glimlacht. Hij loopt de kamer uit en stuurt mijn broertje weer naar binnen. Ik ren naar hem toe en knuffel Tyson. Meteen doe ik de deur op slot en sluit de gordijnen. Ik geeft mijn broertje een kussen. Hij kijkt me niet begrijpend aan. " KUSSENGEVECHT !!" roep ik hem vrolijk toe. Hij begint te gieren van de lachen. Ik pak ook een kussen en we slaan elkaar tot mijn naam wordt omgeroepen.