De Revolutionaire Honger Spelen

20~ Gillen

Nadat Mia en ik gister hier waren aangekomen hebben we niets meer gedaan dan bij praten en eten. Ik ben met mijn hoofd op Jason' borst in slaap gevallen. Maar wanneer ik wakker word, lig ik niet tegen Jason aan. Mijn hoofd ligt op een opgevouwen deken. Er ligt een andere deken over mijn lichaam heen. Ik zet mijn handen op de grond en puntige steentje snijden in mijn huid. Ik sla de deken van me af en ga rechtop tegen de muur zitten. Ik kijk om me heen. Iedereen ligt nog te slapen, maar Jason in nergens te vinden. Ik duw mezelf langzaam op van de grond en ga rechtop staan. Ik doe mijn rugzak op mijn rug en laat de dekens liggen. Ik loop de schuilplaats uit. Wanneer ik de gangen van de ondergrondse gangen stelsel een beetje doorgrond roep ik zachtjes Jason' naam. Zelfs dit galmt al een beetje door de gangen. Ik krijg geen antwoord. Na een tijdje besluit ik terug te gaan en loop terug naar de rest van de groep. Ik loop de hoek om en bots tegen Mia. Haar ogen staan wijd open en glanzen raar in het licht van de knipperende lamp aan de muur. Ik deins achteruit. Ze draait haar hoofd links en kijkt langs me de tunnel in. Ik zet een stap naar rechts en loop vlug langs haar. Ik slaak een zucht van verlichting wanneer ik Jason zie zitten. Ik stap over een slapende Omid heen en ga naast hem zitten. " waar was je ? " vraag ik meteen. " waar was jij ?" vraagt hij meteen terug. " ik was jou zoeken" zeg ik verontwaardigd. " maar ik was jou zoeken" zegt hij terug. We kijken elkaar raar aan. Een van ons moet zich vergist hebben maar we zijn beide erg zeker vam onze zaak. We houden onze mond en wachten tot de rest wakker wordt. Dan eten ee nog wat en pakken dan de rest van de spullen in. Jace en Nikita willen net Daphné op de snel inelkaar geflanste brancard leggen wanneer haar hele lichaam begint te schudden. Jacr en Nikita laten haar verschrikt los. Iedereen zet een stap achteruit. Daphné is helemaal aan het schudden en haar ogen schieten open. Ze stopt met bewegen en draait heel langzaam haar hoofd naar de groep om. De irissen van haar ogen zijn rood en gloeien. Ze opend haar mond alsof ze iets wilt zeggen. Maar het blijft stil. Maar dan, uit het niets, slaakt Daphné een ijzige gil. Zo hoog en zo hard dat mij oren tuiten. Een muur van geluid klapt tegen mijn lichaam aan en ik val op de grond. Ik ben niet de enige die geen stand kan houden tegen Daphné' gil. Het gehele team valt op de grond en zelfs de muren schudden. En dan stopt het opeens. Kreunend kom ik overeind. Ik wrijf ive mijn ellenboog die mijn gehel gwwicht op heeft gevangen. Ik spring overeind en ren naar Daphné toen. Haar ogen staren levenloos naar het plafond en er spijbelt een straaltje bloed uit haar mond, over haar kaak. Ik druk met mijn duim tegen haar hals en pak met mijn andere hand haar pols vast. Ik voel niet. Geen hartslag. Ze voelt koud aan, koud als steen. Alsof er nooit leven in haar heeft gezeten. Ik hoor hoe de rest is opgestaan en achter me is komen staan. Ik laat Daphné los en draai me langzaam om. Hoopvolle ogen staren me aan. Ik sla mijn ogen neer en schud mijn hoofd. Er gaat een ongelukkige uit ademing over het team heen. Ik draai terug tot Daphné. Ik leg mijn hand op haar ogen en sluit ze. Ik sluit mijn ogen. En in mijn hoofd hoor ik Snow zeggen: " één weg gespeeld, nog 19 te gaan"
-----------------------------------------------------
Ben gisteren naar Mockingjay part 1 geweest !!!! SO AWESOME !!!!!! FANGIRLEN !!!!