De Revolutionaire Honger Spelen

29~ Hope....

Pov Jason (uitzondering)

Een schot van een pistool suist door de lucht. Mijn ogen schieten open. Ik lig nog steeds op de bank. Een waas hangt voor mijn ogen, alsof mijn ogen niet scherp kunnen stellen. Er hangt een rare geur in de lucht.Ik duw mezelf overeind en mijn hand raakt op tast een koud busje aan. Ik pak het vast en houd het dicht voor mijn gezicht zodat ik de tekst kan lezen. Slaapgas. Ik schrik en laat het busje uit mijn handen vallen. Waar is Piper ? " Piper ?" zeg ik zacht. " Piper ?! Waar ben je ?"zeg ik nu wat harder. Mijn ogen schieten open. In mijn gedachten wordt alles op een rijtje gezet. Piper die niet reageert en het pistool schot. De waas voor mijn ogen trekt meteen weg en ik spring op van de bank. Ik ren de gang op. Raph komt vanuit de tuin naar binnen rennen. Hij kijkt me aan. " hoorde jij dat schot ook ?" vraagt hij aangsitg. Ik knik. Ik kijk naar de kelderdeur. Ik grijp de kruk vast enruk de deur open. Het licht staat aan en ik kijk naar binnen.Mia richt haar pistool op mij. Ik kijk langs haar. Tranen vullen mijn ogen. Achter haar ligt Piper, op de grond. Een grootte plas bloed omringt haar lichaam en het wollen vest dat ze aan hand getrokken is doordrengt. Mijn handen trillen en ik beweeg niet. Maar Raph, die achter me staat wel. Hij keek over mijn schouder en trekt zijn pistool. Hij richt het ding op Mia en twijfelt geen seconden. Hij haalt de trekker over en vuurt meerdere malen op het meisje. Het pistool vliegt uit haar handen en ze klapt tegen de muur. Met open gesperde ogen zakt ze langzaam naar beneden. 3 bloed vlekken ontstaan op haar kleden, die langzaam naar elkaar toe trekken en een grootte bloedvlek vormen. Ik storm de trap af en laat me naast Piper neer vallen. Ik draai haar van haar zij op haar rug. Haar ogen zijn gesloten en haar mond staat een klein beetje open. Een klein gat, net onder haar sleutelbeen, zit in haar trui. " Piper !?" roep ik haar toe. Ik schud haar heen en weer. Raph laat zich op mijn knieën naast mij vallen en pakt Piper's pols vast. Tranen stromen inmiddels over mijn wangen. Raph kijkt met een bang gezicht naar mij. " ze is niet dood. Nou, het al niet lang meer duren als ze geen hulp krijgt. Haar hart klopt nog maar niet zo snel, we moeten haar naar een ziekenhuis zien te krijgen" zegt hij vlug. Ik zet mijn arm achter haar rug en duw haar een stukje overeind. Haar nek ligt op mijn arm en haar hoofd hangt naar achteren. Er zit bloed in haar lange, blonde haar. Ik wieg langzaam heen en weer terwijl ik op mijn lip bijt. Ze mag niet doodgaan, daar is ze veel te sterk voor. Ze heeft de Honger Spelen overleeft, ze moet blijven leven. Ik haar niet kwijt raken. Ze is het enige dat ik nog heb. Ga alstjeblieft niet dood. Tranen stromen geruisloos over mijn wangen. Raph is druk aan het praten door een walkietalkie, waar hij die vandaan heeft ? Ik heb geen idee, maar het maakt mijn ook niets uit. Piper moet naar een ziekenhuis, en anders gaat ze dood. Hier, in deze smerige kelder in het Capitool. Ik veeg met mijn andere hand over mijn wang om de tranen weg te krijgen. Ik kijk naar het gezicht van Piper. Haar gezicht is eigenaardig wit, bijna grijs. Er zit bloed op haar voorhoofd en een klein straatje op haar slaap, dat nu is opgedroogd. Haar hand ligt op de grond en haar andere hand ligt losjes over haar buik heen. Ik buig voorzichtig naar voren en kus haar op haar voorhoofd. Ik sluit mijn ogen en duw mijn voorhoofd tegen de hare. Ik weet dat er een kans is maar veel vertrouwen heb ik niet. Ik voel een hand op mijn schouder. Ik open mijn ogen en draai mijn hoofd. Raph kijkt me aan. " de rebellen zijn ver door gebroken in het Capitool. Ze hebben het paleis en het stadsplein nog niet maar wel het ziekenhuis.... ," Mijn ogen klaren op. ik kijk hem met grote ogen aan. Hij zegt wat ik denk. " we moeten haar er naar toe brengen, we hebben weining tijd. Maar het is iets of niets" Ik kan er een kleine glimlach vanaf krijgen. Ik zet mijn arm achter haar rug en mijn andere arm in haar knieënholtes. Ik til haar van de grond op en veel moeite kost het me niet. Raph denkt met me mee. Ik ren het trappetje naar bovenop en sta in de gang. Raph rent de woonkamer binnen en neemt al onze spullen mee. Hij neemt alle wapens en rugzakken mee. Ik trap de deur open en storm de straat op. Er lopen nog veel mensen op straat en het is daarom moeilijk om snel te kunnen verplaatsen. Zigzaggend lopen we tussen de mensenmassa door. Mensen kijken naar ons, staren ons na. Ik geef geen aandacht aan hun. Raph schreeuwt af en toe wanneer ik een straat in moet slaan. Ik begin sneller te lopen. Ik kijk snel naar Piper. Ze ziet er niet veel beter uit, slechter zelfs. Mijn handen zijn rood van het bloed. Háár bloed. Ik zet het op een rennen. De tijd tikt door. " HIER AAN DE LINKERKANT MOET HET LIGGEN" roept Raph van achteren naar me toe. Ik schiet naar linker en ren naar het witte gebouw toe. Mijn voeten gaan zo snel als ze kunnen heen en weer, en ik moet erg mijn best doen om niet uit te glijden over het plat gestampte sneeuw. Dit gedeelt van de stad is rustiger en ik hoef niet veel moeite meer te doen om de mensne te ontwijken. Ik ren naar het ziekenhuis toe. Waarschijnlijk heeft Raph over Piper's situatie verteld, want wanneer ik aan kom rennen, staan er meerdere mensen bij de deur. Ik schop de deur open met mijn voet en ze komen naar me toe lopen. Ik wil Piper niet los laten maar leg haar toch op de brancard die voor mijn neus staat. Ik heb haar nog maar net los gelaten, en ze wordt weggereden. Ik wil achter haar aan maar wordt tegen gehouden. Ik duw met mijn handen tegen de arm die mij tegen houd. Ik trek mijn handen verschrikt terug wanneer ik rode hand afdrukken achterlaat op de witte dokters jas. Ik zet een paar stappen naar achteren en druk mijn handen beschaamt tegen mijn borstkast aan. Ik draai me om en loop naar Raph toe. Hij moest op een bankje in de wachtkamer gaan zitten. Hij heeft alle spullen op de stoel rechts naast hem gegooid en zit nu aan de stof van zijn broek te friemelen. Ik ga links naast hem zitten en wrijf met mijn handen over mijn broek. Het maakt mij helemaal niets meer uit. Ik haal mijn neus op en wrijft met de mouw van mijn t-shirt langs mijn neus. Mijn linkerbeen tikt zenuwachtig op en neer. Ik staar naar de punten van mijn schoenen. Er is nu niets meer dat ik kan doen. Ik kan alleen maar wachten...... En hopen dat alles goed komt.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het is misschien een beetje anders dan normaal maar hopelijk was dit hoofdstuk ook goed.

Ik update dit hoofdstuk ook voor de verandering op zaterdagavond, en dat komt omdat ik morgen een tijd heb, en dan kan ik het helemaal niet updaten, duzz......

Het volgende hoofdstuk wordt ook vanuit Jason geschreven en ik moet nog even verder kijken voor wat ik daarna ga doen enzo....

Als jullie tips hebben of ideën , laat ze dan achter in de comments (Ik kijk er altijd naar :)  )

Laat ook een vote achter (vind ik heel erg leuk)

Hopelijk vonden jullie het leuk,

x-x StefanieXxXx

Ps. Ik heb een video toegevoegd, voor deze keer. Het is een liedje dat ik de hele tijd heb geluisterd toen ik dit schreef. sommige zullen het herkennen uit The Hunger Games film ;)