De hele nacht lig ik te piekeren in mijn bed. Nog 3 dagen en dan is het begin van de Revolutionaire oorlog, zo heb ik het maar genoemd. Het is de oorlog winnen of sterven. Als we deze oorlog verliezen, gaat heel de bevolking van Panem dood, op de mensen in het Capitool na. Ik draai me om in bed zodat ik met mijn gezicht naar het raam toe lig. Ik zucht. Ik weet niet of ik wel een oorlog wil. Als we het Capitool aanvallen, dan vallen we dus ook mijn vader, moeder en zusje aan. Ik wil niet dat hun iets overkomt. Ik draai me terug op rug en staar naar het plafond. Ze zijn nog steeds in het Capitool, tenminste, als ze nog leven. Er is niets meer vernomen van het Capitool sinds de bomaanslag op 12. Ik vrees voor het ergste. Ik sluit mijn ogen en probeer in een droomloze slaap te vallen.
Wanneer ik de volgende ochtend om 5 uur wakker wordt gemaakt voor de training, is het nog schemerig. Ik laat Tyson slapen en trek mijn trainings-outfit aan. Ik loop vlug naar de keuken waar ik snel mijn pap naar binnen schrok. Al de hele tijd dat we hier zijn eten we het zelfde: als ontbijt, vieze, kleffe pap, en als avond eten, eten uit blik. We moeten wel de pap eten want we hebben geen lunch tijd. Ik zet het lege bakje in een ander bakje op het aanrecht. Ik loop achter Summer aan die naast me zat te eten. Michelle staat ,tegen de deurpost leunend, te wachten. Ik loop langs haar en doe de deur open. Glimlachend wurmt ze zich achter de deur vandaan. Ik ruik de geur van nat hout en verschroeide stof. Ik loop naar de trainings baan waar de rest van de groep staat te wachten op de overige team leden. Wanneer wij 3 aan komen begint Johanna met haar verhaal. " vandaag gaan we oefenen met schieten, terwijl we volop in beweging zijn" zeg ze terwijl ze met haar hand door haar korte haar gaat. Enobaria deelt ons vlug in 4 groepen en geeft elke groep een geweer. Ze stuurt ons naar de banen toe waar de obstakels zijn weg gehaald. " jullie rennen over deze baan heen terwijl jullie op de doelwitten schieten" zegt ze terwijl ze naar de vier bomen wijst. Ik ga achteraan staan bij mijn team en wacht op mijn beurt. Als ik aan de beurt ben krijg ik het geweer in mijn handen gelegd. Summer glimlacht en steekt een duim naar me op. Ik kijk naar links waar Michelle haar geweer goed aan het vast pakken is. Ik kijk naar links en zie Destine met een giftige blik naar me kijken. Achter haar staat Olaf, met zijn ogen gericht op de baan. " GO!" roept Enobaria met haar harde stem. Ik begin de ren en schiet op het rode doelwit op de boom. Ik schiet 3 keer raak en schiet 5 keer mis. Ik loop de baan af en geef het geweer aan Jace. De volgende groep gaat klaar staan en begint met schieten. Het is best vermoeiend. Je moet rennen, richten, schieten en dat zware ding dragen. Ik duw mijn schouders bij elkaar en leg mijn hoofd in mijn nek. Ik kijk naar de grauwe lucht dat niets veel goed verspeld. Waarschijnlijk gaat het zo regen. Ik schuif een plaatsje op naar voren en zet een stap opzij om te kijken wat de andere er van bakken. Ik zie hoe Raph de halve boom aan gort schiet. Op de goede manier. Het witte blaadje dat als doelwit diende, dwarrelt gescheurd naar beneden. Summer stapt de baan weer op en rent het circuit op. Nog geen minuut later sta ik weer met het geweer in mijn handen. Enobaria roept en we rennen de baan op. Ik schiet op de boom maar schrikt dan opeens heel erg. Een kogel geschiet rakelings langs mijn been naar links. Ik struikel over mijn eigen voeten en val op mijn knieën. Ik hoor een gil van pijn. Michelle valt naast me op de grond terwijl ze gilt van de pijn. Haar armen sluiten zich om haar rechter been. Tussen haar vingers door spijbelt bloed. Ik spring op en ren naar haar toe. Tranen biggelen over haar wangen wanneer ik haar onder steun met mijn armen. Summer komt aan rennen en haalt Michelle's armen weg van haar been. De grijze stof is donker gekleurd en er zit een gat in de stof bij de wond. Summer scheurt de broek voor een stukje open om de wond te zien. Een kogel wond met kogel zit in Michelle's bovenbeen zie kreunend van de pijn in mijn armen kronkeld. Johanna die naar ons toe was komen rennen roept iets door het zendertje in haar oor en nog geen minuut later komen er 3 mensen van het doctoren team Michelle ophalen. 2 leggen haar voorzichtig op een houtenplank terwijl de laatste morfling met een spuit in haar bloedbaan wordt geïnjecteerd. Michelle kalmeert en stopt met kronkelen. De 2 doctoren tillen de plank op en dragen haar weg van de banen. Ik ga overeind staan en draai me om. Destine heeft haar geweer op de grond gegooid en staat met haar hand in haar zij naar me te kijken. De opgetrokken wenkbrauwen en het kleine glimlachje rond haar lippen spreekt boek delen. Ik ken haar niet goed maar weet wat er was gebeurt. Destine heeft een kogel geschoten die voor míj bedoeld was. Maar omdat ik net niet snel genoeg rende liep zij voor op mij. Ze schoot en miste mijn been maar raakte Michelle. Ik werp Destine een dodelijke blik toe. Ik zou haar wel kunnen doodde op dit moment. Niet letterlijk natuurlijk maar, gewoon. Waarom doet ze dit. Ik draai me om en ren achter Summer aan die bij Michelle is gebleven. Ik ren naar haar toe en blij bij hun lopen. Ik loop het snel in elkaar geflanste ziekenhuisje van het kamp binnen. Bij de kleine operatie kamer moeten Summer en ik Michelle alleen achter laten. Ik zak neer op een stoeltje naast de deur. " Destine wilde dat die kogel in mijn been belande maar raakte per ongeluk Michelle, niet dat dat haar pret zou bederven maar haar actie was wel mislukt" zeg ik opeens tegen Summer. Verbaast kijkt ze me aan. " heeft Destine dat gedaan?!" zegt ze geschokt. " waarom zou de dat doen !" roept ze bijna uit. " zo als ik al zei, het was niet haar bedoeling om Michelle te raken, ze wilde dat die kogel in mijn been kwam. Ze vind dat ik me aanstel en dat ik helemaal niets kan dan andere mensen voor mij dood laten gaan" zeg ik verdrietig. Summer wrijft met haar hand over mijn boven arm. " dat is helemaal niet waar Piper. Je stelt je helemaal niet aan. Je doet je best om juist veel mensen te laten leven" zegt ze met de nadruk op ' leven'. Ik zucht diep. Ik sta op en zeg gauw dat ik naar de wc moet. Ik loop het ziekenhuisje door opzoek naar een toilet. Onderweg pak ik een glas van een dienblad af zodat ik die kan vullen. Als ik een toitet heb gevonden zet ik de kraan aan en houd ik het glas eronder.Terwijl ik het glas met water vul hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik draai me om en zie Summer achter me aan rennen. " Pi...Piper.." zegt ze hijgt. Ze komt op adem en zegt: " er is iemand voor je "zegt ze heel erg blij. Ik kijk haar verbaast aan. Ze pak mijn hand vast en trek me mee. Ik ren achter haar aan het ziekenhuis door. Ik houd krampachtig het glas water vast en probeer zo min mogelijk te morsen. Ze trek aan mijn arm en staat dan plotseling opeens stil. Ik bots tegen haar op en houd nog maar net stand. Het glas glip bijna weg maar ik kan mijn grip nog net verstevigen voor het vloeiende watet. Ik kijk op. We staan voor een dichte deur met geblindeerde ramen. Achter de deur klinken gedempte stemmen. Summer kijkt me met een grote glimlach aan. " ga maar naar binnen" zegt ze en ze loopt we. Ik kijk haar achterna en zie haar de hoek omgaan. Ik richt mijn blik op de deur. Wie zal er zijn. Het moet iemand belangrijk zijn, anders zou Summer niet zo reageren. Ik pak met mijn hand de metalen deurkruk vast. Ik duw de kruk naar beneden en loop de kamer in. Ik kijk de kamer rond in zie iemand op het bed zitten. Een zuster is druk bezig met het verbinden van zijn schouder. Mijn mond valt open. Ik staar bewegingsloos naar de persoon. Ik ben met niet eens bewust van het glas dat aan diggelen valt op de grond en het water dat tegen mijn schoenen aan spat. Dan schiet ik uit mijn gedachten. De tranen springen in mijn ogen en ik hap naar adem. Op het bed zit Jason.
JE LEEST
De Revolutionaire Honger Spelen
FanficDeel 2 van mijn eigen HongerSpelen Serie. Piper heeft de arena overleeft. Maar is haar geliefde verloren. Nu ze te horen heeft gekregen wat Snow van plan is moeten ze weg. Maar ze zullen terug komen. Sterker. En dit keer zullen ze winnen, denken ze...