De Revolutionaire Honger Spelen

12~ Wat?!

Jason doet de volgende ochtend nogal afwezig als ik er naar vraag. Wanneer ik hem net voor de training voorstel aan Raph zegt hij geen eens gedag tegen hem en loopt zonder rede weg. Verdwaast blijf ik achter. Raph maakt een sarcastische opmerking en ik lach hard op. De rest van de dag trainen we hard met schieten en werken we aan onze conditie op de loopbaan. Katniss en Peeta hebben door middel van kleine boomstammen hordes gemaakt. We worden in 2 team's ingedeeld en doen een estafette. De eerste speler krijgt een stokje, hij/zij moet over de 10 hordes heen springen, dan langs de linker kant terug en het stokje door geven. Wie als eerste klaar is heeft gewonnen. Summer en Jason zitten in Team 1 en Raph en ik in Team 2. Gelukkig wordt Destine in Team 1 gezet tot ergernis van Omid en Summer. Ik sta als 3de in de rij met Raph voor me. Ik kijk naar links en zie dat ik tegelijk met Summer ren en Jason met Raph. Nikita begint bij ons als het start signaal klinkt. Ze rent zo hard ze kan en gooit het stokje naar Raph toe. Jason in net 3 seconden later gestart dan Raph en doet zijn uiterste best om Raph in te halen maar het lukt niet. Raph duwt het stokje in mijn linker hand en ik begin te rennen. Ik spring over de hordes heen en ren als een dolle terug en geef het stokje aan Luciano die het van me over neemt. Ik kijk Summer aan die uit staat te hijgen maar ze steekt haar duim naar me op wanneer ze ziet dat ik naar haar kijk. Een minuut later vertrekt de laatste persoon bij beide teams. Aanmoedigende staan we te schreeuwen langs het parcours. Juichend springen Raph en ik op en neer wanneer Keno net iets eerder aan komt dan Destine, die het stokje hard op de grond smijt. Raph en ik geven elkaar een high-five en ik klap glimlachend in mijn handen. Ik draai me om en kijk naar Team 1 die er verslagen bijstaat. Ik stop met klappen en mijn glimlach valt van mijn gezicht. Raph trekt aan mijn arm als teken dat we de banen verlaten. Mijn hart brak in stukjes net. Ik zag hoe Jason zijn arm om Summer heen sloeg. Het zal we zijn omdat hij haar wilde troosten. Ik vat het waarschijnlijk weer te hard op. Hij zal het niet anders bedoelen dan dat hij haar wil troosten. Ik zet het uit mijn hoofd en loop achter Raph aan.

De rest van de dag besteden we aan nog meer trainen. We moeten 8 rondjes rond de loopbaan, en moeten de boomstammen van de baan terug naar het bos draaien. We doen meer conditie training dan normaal. Morgen gaan we alleen nog maar oefenen met schieten omdat het dan de laatste dag is dat we in het kamp zijn, zei Katniss. Zij en Peeta zijn na 2 dagen afwezig te zijn weer aanwezig bij de trainingen. Omdat ze in 2 dagen toch wel veel hadden gemist moesten Johanna en Enobaria hun allemaal updates geven. Ik zag ze gisteren in het bos rond lopen tijdens de schiettraining. Ze waren gewoon aan het praten. Ze liepen verder en verdwenen toen uit het zicht. Nu staan ze naast Johanna en Enobaria bekritiseerd naar onze oefeningen te kijken en zeggen wat we beter moeten doen. De oorlog verandert hun. Als ze niet met de trainingen bezig zijn praten ze en doen ze als normale aller daagse mensen. Maar dat is er met iedereen in het kamp. Iedereen was anders voor dit allemaal. En dat is nou zo jammer. In mijn gedachten verzonken staar ik naar de grond. Enobaria komt stampend op mij af. Ze knip met haar vingers bij mijn oor en ik spring van schrik naar achteren. Ze zet een stap naar me toe en tikt hard met haar vinger tegen mijn voorhoofd. " we zijn hier niet om te staan dagdromen hoor, hup, aan het werk" zegt ze pissig. Ik werp haar een giftig blik toe. Zij mag mij niet en ik mag haar niet. Ik zucht en loop om haar heen. Zo verloopt de dag verder. Zij loopt te schreeuwen tegen ons terwijl we kapot trainen. Kreunend van de spierpijn loop ik terug naar de huizen. Ik loop mijn kamer in waar Tyson nog niet is. Ik trek mijn trainingspak uit en trek het laatste schone setje kleding aan dat ik heb. Het roze jurkje van het Capitool. Ik wikkel de zachte stof rond mijn vingers. Ik loop naar buiten en zet cours naar het ziekenhuis. Ik ben van plan om Michelle op te zoeken. Nadat wat er gisteren was gebeurt heb ik het erg met haar te doen. Als er hier een bloemenwinkel was geweest had ik een bosje voor haar gekocht. Maar ja, dat heb je niet op een soort van leger kamp. Ik loop verder naar het ziekenhuisje en loop de klap deuren door. De geur van desinfecteerde middelen dingt mijn neus in. Een typisch ziekenhuis geurt. Ik loop verder en vraag aan een zuster die voorbij loopt of ze weet welke kamer het is. Ze verwijst me naar kamer 30, de laatste kamer van het ziekenhuis. Ik loop het gehele ziekenhuis door en klop op de deur. Zonder op antwoord te wachten open ik de deur en loop naar binnen. De deur valt achter mijn in het slot en ik begroet Michelle. Ze zit rechtop in bed, haar been in het gips op een kussen. Ik glimlach en loop naar haar toe. Ik geef haar een knuffel, zet een stoel naast haar bed en ga erop zitten. " hoe gaat het met je?" vraag ik. " goed, op mijn been na dan. Ze hebben gisteren de kogel eruit gehaald maar omdat het ding weefsel had beschadigd moest het geopereerd worden en nu zit ik in het gips. En ik mag niet mee naar het Capitool" De duidelijke teleurstelling laat blijken dat ze graag had willen vechten. Ze zet een glimlach op en vraagt: " is er nog iets leuks gebeurt ?" ik glimlach breed. " Jason ! Jason is terug! Hij is nooit dood gegaan doordat hij een slim plan bedacht. Dus hij is terug !" schreeuw ik bijna uit van blijdschap. Michelle is even blij en we kibbelen nog een tijd na. Wanneer een irritante zuster zegt dat ik weg moet gaan omdat Michelle moet rusten, zeg ik haar gedag en verlaat ik het ziekenhuis. Het is nu rond 5 uur 's avonds en de zon begint weg te zakken achter de bomen. Ik loop terug naar de huizen. Voor de deur staan 2 personen. De een houd de ander stevig vast rond de middel. Wanneer ik dichterbij kom herken ik de personen. Ik loop dichterbij om het te bevestigen. Binnenin breekt iets. Het meisje glimlacht en geeft de jongen een kus op zijn wang waardoor hij glimlacht. En dat werd me teveel. " hoe kun je!!"schreeuw ik half huilend naar Jason en Summer. Ze kijken geschrokken. Ik geef ze geen blik meer waardig en ren langs hun huis 1 in.