De Revolutionaire Honger Spelen

11~ Nachtloper

Ik ren naar hem toe en spring in zijn armen. Luid snikkend sluit ik mijn armen om zijn middel. Ik voel zijn armen mijn omhelzen. Zijn stevige grip. Ik maak me los van hem en veeg met de muizen van mijn handen de tranen uit mijn gezicht. "maar.. hoe.." en meer krijg ik er niet uit. "het is oke..." zegt hij sussend. "nee, het is niet oke.. Je bent dood, ik zag het voor mijn ogen gebeuren" zeg ik terwijl ik naast hem plaats neem op het bed. De zuster knoopt het verband rond Jason's arm vast en laat ons alleen in de kamer. Wanneer de deur in het slot achter haar valt begint Jason met praten. " in de arena heb ik mijn dood in scene gezet zodat we niet hoefde te vechten met elkaar. Ik heb mijn volgchip uitgeschakeld zodat de Gamemakers een signaal zouden krijgen van dat de volgchip het niet meer deed, zoals ze altijd te horen krijgen als iemand dood is. Ik werd omhoog gehaald door de hovercraft om mijn terug naar District 12 te sturen. Ik sloeg 3 vredesbewakers neer en sprong naar buiten. Ik kwam uit in District 3 waar een gastgezin mijn onderdak geheim hield. Maar op een gegeven moment van ik het tijd om terug te gaan naar 12. Maar tijdens mijn poging om uit 3 te ontsnappen werd ik in mijn schouder geschoten. Ik heb er 2 dagen overgedaan om naar 12 te komen. Toen ik daar aankwam was er een enorme krater en stond er een trein. Ik ben achter op de trein gesprongen en zo ben ik hier gekomen" Hij kijkt me aan en veegt een plukje haar bij mijn ogen weg. Ik sta op en pak zijn hand vast. Ik veeg met mijn mouw de laatste paar tranen weg. Jason drukt zich met zijn linkerarm overeind. Ik grijp zijn hand steviger vast en open de deur. Ik trek hem de gang door terwijl ik als maar doorratel. " we moeten je nog indelen in de huizen, uitzoeken in welke groep je hoort, je voorstellen aan de leiding zodat ze weten dat jij erbij bent gekomen, ik moet je voorstellen aan Summer, Michelle, Raph..." Jason mindert vaart en trekt aan mijn arm waardoor ik een half rondje draai en hem recht in zijn gezicht aan kijk. " Raph ?" vraagt hij verbaast. " ja Raph, heel aardige jongen, je moet hem ontmoeten net als mijn nieuwe vriendinnen" zeg ik terwijl ik me weer omdraai en verder loop. Ik heb mijn greep rond zijn pols verslapt en wanneer hij langzamer gaat lopen laat ik hem los. Zonder achterom te kijken stap ik verder, het gebouw uit, hopend dat hij me blijft volgen. Bij de leiding aan gekomen merk ik dat hij me is blijven volgen. Ik weet niet wat er met hem aan de hand is, maar hij reageert opeens heel erg raar. Ik duw Jason naar voren, als teken dat hij opnieuw zijn verhaal mag vertellen. Wanneer hij uitgepraat is zet hij een stap terug naar achter waardoor hij weer naast mij staat. We staan in het appartement van de leidinggevende waar er 5 mensen tegen over ons staan. Ik herken niemand op Haymitch en iemand uit de trein na. Ik wordt weggestuur naar mijn huis en laat Jason daar achter. Zenuwachtig sluit ik de deur later achter me dicht vallen. Ik laat me op mijn bed vallen en een lach verschijnt op mijn gezicht. Hij leeft ! MIJN Jason leeft ! Ik ben zo blij dat hij slim is want anders was hij er nooit op gekomen hoe de volgchip werkte. Ik slaak een zucht. Zachtjes hoor ik de tussendeur opengaan. Met een grote glimlach draai ik me om en ga op mijn buik liggen. Summer komt met een nog grotere glimlach de kamer binnen. Ik leun op mijn ellebogen en kijk haar aan terwijl ze binnen komt en naast me komt liggen. " jij wist dat hij daar was ! Anders was je nooit zo vrolijk geweest" zeg ik opgewonden. Ik geef haar een por en rolt op haar zij. Ze rolt terug en duwt zich op. Ze gaat recht opzitten en wil praten maar word onderbroken door de deur die open wordt geduwd. Jason komt binnen en laat de deur in het slot vallen. Wanneer hij omdraait ,glimlacht zoals hij altijd doet. " ik hoor in groep 2, de soldaten, en slaap in huis 1, bij Omid" zegt hij na enkele seconden. Ik glimlach bij het horen dat hij in het zelfde team zit, maar mijn glimlach verdwijnt snel wanneer ik erover nadenk in welke groep wij zitten. WIJ moeten naar het Capitool, WIJ moeten daar vechten en WIJ hebben 50% kans op dood te gaan, WEER. Ik raak in paniek maar kan het goed verbloemen. Ik zet een gemaakte glimlach op en stel Summer aan Jason voor maar die hadden elkaar natuurlijk al gezien. Jason legt uit dat als hij de laatste 5 dagen goed mee traint en niet voor problemen zorgt dat hij dan mee mag op de missie. Aangezien dat ik en hij al een keer eerder hebben moeten oefenen zal het voor hem geen probleem zijn om te vechten, al moet hij wel nog trainen met een geweer. Hij gaat verder en verteld dat , aangezien Michelle, het is een grote kans, niet mee mag, hij in haar plaats deel neemt waardoor we nog steeds een even aantal hebben van 16 personen. Hij is net klaar met zijn verhaal wanneer de luidsprekers luid piepend zeggen dat de avondklok wordt in gesteld. Ik was de tijd helemaal vergeten aangezien Jason, Michelle en Summer. Jason zegt ons gedaan en vertrekt naar boven. Summer vertrekt naar haar eigen kamer en nog geen 5 seconden later wordt Tyson binnen gebracht door Nikita. Ze zegt dat hij rond dwaalde door de keuken omdat hij honger had. Ik pak zijn hand, leg hem in bed en bedank Nikita. Ik ben niet echt bevriend met haar maar aangezien ze alleen is en de oudste gedraagt ze zich als een moeder voor alle mensen uit huis 1. Ik geef Tyson een kus op zijn wang en trek mijn pyjama aan. Ik ga in bed liggen en probeer te slapen. Wanneer ik bijna in slaap val hoor ik het kraken van de trap. Eerst denk ik dat het door de wind komt, maar wanneer het regelmatig aanhoud maak ik me zorgen. Het is streng verboden om na de avond klok uit je kamer te komen, en iemand loopt nu op de trap. Ik ga rechtop in bed zitten en probeer het geluid van de voetstappen te volgen. Wanneer de voetstappen dicht bij stoppen laat ik me langzaam terug op bed vallen. Als de persoon mijn kamer in komt hebben we beide een probleem. Ik draai me om met mijn hoofd naar Tyson toe waardoor ik met mijn rug naar de deur toe lig. Ik hoor een deur opengaan, maar kom erachter dat het niet mijn deur is. Het is de deur van de kamer van Summer. Zachtjes stap ik uit bed en leg mijn oor tegen de tussendeur aan. Ik hoor een gesprek. Ik spits mijn oren en schrik als ik de 2de stem herken. Het is de stem van Jason.