De Revolutionaire Honger Spelen

35~ Over

Het duurt niet lang voordat we bij District 13 aangekomen zijn. Ik voel hoe de daling wordt ingezet en ik sta op van het bankje waar ik de hele tijd op heb gezeten. Jason komt naast me staan en we staren samen door het raampje naar beneden. De trainvlakte en de huizen zien er allemaal nog hetzelfde uit als ongeveer 2 weken geleden. Ik glimlach wanneer ik zie dat er niets is gebeurd. De hovercraft daalt en belandt op de grond. Ineens is al mijn energie terug en ik ren naar het luik toe. Ik sta nog net niet te trappelen om Tyson weer eens in mijn armen te sluiten. Vanuit het raampje zag ik hem staan in de mensenmassa die buiten staat te wachten. Het luik gaat langzaam naar beneden toe. Wanneer de opening groot genoeg voor mij is om er door heen te  kunnen spring ik door de opening. Ik spring het kleine stukje van het platform naar de grond en begin te rennen. Tyson wordt naar voorgeduurt door de menigte en komt met zijn knuffel in zijn armpjes geklemt naar mij toe gerent. Twee kinderen die over een grote vlakte naar elkaar toe rennen. Mijn benen gaan zo hard ze kunnen. En dan is daar eindelijk het moment. Ik sluit mijn armen om Tyson en begint te huilen. En hij huilt even hard mee. Samen zakken we op de zanderige grond en houden elkaar stevig vast. Ik zal hem nooit meer alleen laten. Tyson fluistert iets in mijn oor. 'Papa, mama en Anna komen niet meer terug, hé?' zegt hij zacht. Ik knik en grijp hem nog steviger vast. Tranen van blijdschap stromen over mijn wangen. Ik til hem op en loop naar Jona, Summer en Michelle toe die vooraan staan. Ik zet Tyson weer op de grond en neem deel aan een grote groepsknuffel met mijn vriendinnen. Ze zeggen heel vaak dat ze heel blij zijn dat ik nog leef en dat het nu allemaal voorbij is. Ik laat hun los en draai me om. Jason is achter me gaan staan. Ook hij heeft iemand in zijn armen. Hady, Jason's jongere zusje. Zij heeft het wel overleefd. Maar Jason's ouders ook niet. Ik neem Hady in mijn armen en Jason knuffelt Tyson. Het duurt lang voordat we helemaal uitgeknuffeld zijn. Samen met Jason, Raph en Faminy wordt ik naar het ziekenhuis gestuurd. Summer en Michelle lopen met me mee en vertellen me onder andere wat er híer in de tussentijd is gebeurd. Michelle kan weer lopen, waar ze heel erg blij mee is. Summer legt uit dat ze verdovingsgas in haar gezicht had gekregen, en toe ze hier aan kwam was ze al weer bij bewustzijn. Maar Michelle en Summer moesten wel in het ziekenhuis blijven, dat gelukkig weer begaanbaar was. Nadat de bommelding was verlopen, kom iedereen weer terug naar de huizen en dus ook het ziekenhuis. We moesten ons gesprek even onderbreken toen ik bij het ziekenhuis aankwam. Er werden allelei testen met me gaan, om te kijken hoe het met me ging. Daarna haalde ze de kogel uit mijn arm, want die zat er nog steeds in. Ik werd onder de douche gezet. En dat was heerlijk. Als je na ongeveer 2 weken weer kan douchen, voelt het als de hemel. Eindelijk weer je tanden kunnen poesten, fatsoenlijk kunnen eten en in een bed kunnen liggen. Vroeger was dat gewoon normaal. En nu had in het in geen weken gedaan. Na het douchen wordt ik in een bed gelegd bij Jason op de kamer. Jason kroop net voordat ik in slaap viel, uit bed en gaf me een kus. Daarna viel ik in slaap. Heerlijk.

                                                                           * * *

Toen ik weer wakker werd, stond er een heerlijke maaltijd te wachten. Terwijl Jason en ik het eten aan het eten waren, kwamen Michelle en Summer weer binnen. Summer heeft iets in haar handen en zet dat op mijn bed neer. Ik zet mijn eten aan de kant en pak mijn rugzak vast. Ik haal mijn knuffels eruit en leg ze in mijn bed. Ik geef Michelle en Summer een knuffel als teken van dankbaarheid. Ze hebben mijn schare eigendommen voor mijn terugkomst bewaard. Ik at mijn eten nog op en begon toe met vertellen. Ik vertelde alles tot in detail. Summer herkende het eerste gedeelt maar Michelle had niets mee gekregen van alle gebeurtenissen. Ik vertelde van Mia, Jace, Omid, Destine, Enobaria en alle andere teamleden. Michelle vertelde me toen weer dat Enobaria was gevonden op haar weg naar District 13 en daar is doodgeschoten. Wat Michelle me ook vertelde was dat Omid haar oudere neef was. Ze was erg verdrietig maar kwam er gelukkig snel over heen. Ik wist dat ik iets aan Omid herkende. Ik vertel alles tot en met de dood van Snow en de ladder-hovercraft. En dan zijn mijn woorden op. 'Ik ben zo blij dat ik nog leef' zeg ik meerdere malen. ' en wij zijn blij dat jíj nog leeft' geedft Summer antwoord. Ik glimlach. Ik kijk naar rechts en zie dat Jason ligt te slapen. 'Ik ben ook blij dat hij er nog is' zeg ik en een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. Michelle en Summer glimlachen en worden 10 minuten later door een zuster weggestuurd. En dan is het weer stil in de kamer. Tenminsten dat dacht ik. Jason is wakker geworden en ik praat nog een tijdje met hem. Dan gaat de deur weer open. Eerst denk ik dat er niemand binnen komt, maar dan duikt Tyson opeens naast mijn bed op. Doordat hij zo klein is, kon ik hem niet over de rand van mijn bed zien. Hij heeft Meneer Eend nog steeds in zijn handen geklemt en staat op zijn mollige peuter beentjes op en neer te hupsen. Ik steek mijn armen uit en til hem in mijn bed. Hij tilt de deken op en gaat naast me in het bed liggen. Ik kijk langs Tyson hoofd en zie dat Hady ook binnen is gekomen. Ze kijkt naar de één jaar oudere Tyson en volgt zijn voorbeeld bij haar oudere broer. Ik glimlach naar Jason en hij glimlacht terug. Ik kijk weer naar Tyson en ik sla mijn armen om hem heen. Jason drukt het licht uit en het wordt donker in de kamer. Ik sluit mijn ogen en val met Tyson in mijn armen in slaap.

Het is allemaal over. Vanaf nu kan in een veilig leven gaan leven. En Tyson kan opgroeien zonder spelen en gezond oud worden. Het wordt allemaal beter vanaf nu. Ik weet het zeker.