De Revolutionaire Honger Spelen

7~ Oh Jeetje

Na 1 dag trainen ben ik helemaal op. Het zweet gutst over mijn rug en mijn hoofd bonst enorm. Ik zak op de grond neer wanneer de vrouw met de scherpte tanden, ook wel Enobaria genoemd, het einde aangeeft. Hijgend blijf ik op de grond liggen. Er worden blikken eten uitgedeeld en ik loop terug naar de huizen. Ik loop in 1 rechte lijn door naar mijn kamer waar ik het blik open en deel met Tyson. Ik buig de deksel om waardoor ik er eten mee uit het blik kan eten. Terwijl ik Tyson voer kom ik er achter dat dit eten onbehoorlijk vies is. Met lange tanden eet ik het blik leeg terwijl Tyson het wel lekker vind. Ik geef het laatste beetje aan hem. Ik veeg mijn mond af aan mijn mouw. Ik gooi het lege blik in de prullenbak in de woonkamer. Er gaat en bel af op het plein. ''de avond klok " maak ik Tyson duidelijk. Wanneer de avondklok luid moet iedereen in zijn of haar kamer zijn en moet hij/zijn binnen 3 minuten in bed liggen. Ik laat Tyson zijn pyjama aan trekken en doe het zelfde. Ik wens hem welterusten en trek zelf ook de dekens over mij heen. Ik voel me vies. Ik ben zweterig en plakkerig. Peeta zei tegen ons dat het morgen minder weer zou worden waardoor het minder vermoeiend zou zijn en dat we na morgen zouden mogen douchen. Ik hoop dat hij de waarheid spreek want ik snak naar een koude douche. Het is onbehoorlijk heet waardoor ik de dekens weer van me afsla en erop ga liggen. Ik staar naar het plafond dat grijzig is. Ik wou dat ik onder de sterrenhemel kon slapen. Dan had ik naar de wolken gestaard en aan Tyson gevraagd wat hij er in zag. Het doet me denken aan nog geen eens een jaar geleden. Het was 2 weken voor de boete. Ik lag met Jason in het gras voor zijn huis. De bombardementen met vuurbommen hadden bijna heel District 12 plat gelegd. Er waren veel mensen omgekomen en je was super gelukkig als je nog leefden. De huizen waar de mensen n woonden waren een soort van nood huizen. Ze waren gebouwd uit oude houten planken, boomstammen en rest afval. Nee, het leven was niet aangenaam. Maar je moest het doen met de dingen die je had. Ik lag met mijn hoofd op de buik van Jason. Beide keken we naar de wolken. De zon prikten in onze ogen maar we bleven door kijken. Het was de dag dat ik de laatste foto maakten met het wegwerp fototoestel. Terwijl ik aan die dag denken val ik slaap.

Wanneer ik naar buiten stap valt de regen met bakken uit de hemel. Binnen een paar minuten ben ik helemaal verzopen. Peeta had gelijk, het weer is verslechterd. Ik knijp mijn ogen dicht tot spleetjes zodat er zo min mogelijk druppels in mijn ogen terecht komen. Vandaag is de gezamenlijke training, denk ik tenminste. Namelijk alle soldaten leiders staan bij elkaar. Ze staan ons op te wachten op het plein. Ook hun zijn behoorlijk nat. Ze hebben allemaal een geweer om hun schouder en staren ons strak aan. Ik zie dat de groep zich langzaam voor de 4 drapeert. Ieder stelt zich voor aan de ons. Dan weet ik eindelijk hoe het meisje uit de spelen van Katniss en Peeta heet. " vandaag is de gezamenlijke training" zegt Johanna. Haar haar is kort en zou waarschijnlijk overeind worden gehouden door gel maar nu het regent hangt het is korte sliertjes over haar voorhoofd en jukbeenderen. Ze houdt als enige haar geweer vast in haar handen, gericht op de verdorde grond. " we doen een wedstrijd, wie verliest moet het plein opruimen" volgt Enobaria haar. De meesten teamleden draaien zich om en kijken naar bevuilde plein. Overal staan lege blikken voedsel en ligt er rommel. Ik trek mijn neus op. Ik draai me om naar het viertal waar Peeta het verhaal heeft overgenomen. " eerst trainen we 2 uur en daarna trainen jullie tegen elkaar" Katniss knikt en maakt het verhaal af. " de teams zijn zo ingedeeld dat er precies even veel jongens als meiden in 1 team zitten. Dat betekend 8 leden per team" Het viertal loop weg van hun plaats en laten ons achter bij de hindernis baan. Naast de 2 banen hangen 2 vellen, vast gezet met een mes in een paal. Ze zijn verwikkeld in een plastichoesjeIk loop naar baan 1 en lees het vel:

Leden van Team 1:

Piper

Luciano

Michelle

Jace

Camille

Olaf

Destine

Keno

Dat is dus mijn team. Geen achternamen. Raph komt aan lopen met het andere blaadje. Ik gris het uit zijn handen en lees:

Leden van Team 2:

Summer

Raphael

Faminy

Nimeé

Daphne

Omid

Nikita

Dusty

Ook geen achternamen. Ik geef het blaadje, half verfrommeld, terug aan Raph en ga in de rij achter baan 1 staan en wacht geduldig op mijn beurt. Ik heb nu wel namen waar weet nog steeds niet wie wie is. Ik zet een stap opzij en werp een blik op de personen die aan de beurt zijn. Aan mijn kant staat een jongen aan de start. Hij heeft donkerbruin haar, net als het haar van Jason. Hij is niet heel erg lang maar niet klein. Hij staat naar voor gebogen, klaar om van start te gaan. Ik kijk naar de tegenpartij. Daar staat ook een jongen Hij blond, kort haar dat in stekels overeind staat. Nou ja, stond. Door de regen is de helft in gezakt wat een lullig gezicht geeft. Hij is lang en heeft een brede postuur. Hij is ongetwijfeld een stuk langer. Ik hoor een startschot en de jongens gaan van start. Ik zet mijn been terug en veeg wat regen uit mijn gezicht. Mijn kleding is doordrenkt en mijn haar hangt in een staart, druipend op mijn rug. Ik zet een stap naar voren en voel mijn broek tegen mijn benen schuren, alsof er zand in zit. Wanneer ik bijna aan de beurt ben pak ik een geweer aan van een meisje dat voor de jongen voor me stond. Ik doe het geweer om en laat het op mijn rug zitten. Intussen hebben de soldatenleiders zich gedrapeerd langs de baan. Katniss heeft het pistool die het startschot geef in haar hand. Ik zet een stap naar voor en zet mijn rechter been een beetje op de baan. Ik leun een beetje naar voor. Het voelt hetzelfde als het moment toen ik de arena in kwam. Ik duw de gedachte aan de kant en richt me op de baan. Ik wacht op het schot maar zie in mijn ooghoek dat Katniss haar hand naar beneden trek en het pistool op de grond gooit. Ik ga recht op staan. Verbaasd kijk ik naar haar wanneer ze met haar hand tegen het oortje in haar oor drukt. Er komt een uitdrukking van ontzeg op haar gezicht. Er wellen tranen op in haar ooghoeken. Dan, opeens, zakt ze door haar knieën en valt luid huilend op de grond. Peeta zakt naast haar neer en probeert haar te sussen. De teams worden weg geleid door Johanna en Enobaria die even weinig weten als ons. Ik probeer dichterbij te komen om te weten te komen wat er aan de hand is, maar wordt weggeleid door Enobaria die me weg duwt naar achteren. Het laatste dat ik hoor zijn maar een paar worden. Het zijn er te weinig voor gehele zinnen. 12, bom, dood.