De Revolutionaire Honger Spelen

27~ Ongemakkelijke Begroeting

Ik ren de gang op met Raph op mijn hielen. De deur naar de garage staat open en ik ren de trap af. In de kelder is het licht uit. " Jason ?" roep ik. Geen antwoord. Ik loop door de kelder een loop tegen iets aan. Raph loopt aan de andere kant van de kamer en roept Jason naam. Ik zak door mijn knieën en voel een lichaam. Mijn handen zitten onder het bloed dat over de hele grond ligt. " nee.. nee....JASON !!'' schreeuw ik. Dan schiet het licht aan. Raph staat langs de muur een heeft een touwtje in zijn handen waar hij triomfantelijk naar kijkt. Ik kijk naar het lichaam en kom tot de conclusie dat het niet Jason is. Het is een vrouw. Jason ligt bewusteloos een meter verderop. Ik spring op en ren naar hem toe. Ik glij uit over het bloed en val bovenop hem. Hij schrikt wakker en kijkt me vragend aan. Ik ga snel van hem af en ga op mijn hurken naar hem zitten. Hij dreunt en wrijft over achterhoofd waar bloed uitstroomt. Ik trek Jason samen met Raph van de grond en ondersteun hem naar boven. We zetten hem op de bank en Raph gaat terug naar het lijk ik de kelder. Ik desinfecteer Jason wond en kom tot de conclusie dat er niets anders opzit om te wachten tot het vanzelf gaat genezen. Jason legt uit dat er een vrouw in de kelder was. Toen hij naar beneden liep stond ze verscholen achter de kast naast de trap. Ze had een pistool op hem gericht en had het licht uitgedaan. Uit schrik reactie schoot Jason met zijn geweer een raakte haar dus. Toen hij opzoek ging naar het lichtknopje glee hij uit over het bloed en viel met zijn hoofd op de grond. Jason is nog maar net klaar met praten wanneer er een gekraak komt. Verbaasd kijk ik in het rond. Het gekraak komt uit mijn rugzak. Ik open hem en haal er een walkietalkie uit. Ik kijk verbaasd naar het krakende ding. " sinds wanneer heb ik een walkietalkie ?" vraag ik aan Jason. Ik wacht niet op zijn antwoord en druk hem aan. Ik houd hem tegen mijn oor. '' Hallo ?'' vraag ik voorzichtig. ""Piper ! Met Mia, gelukkig het gaat goed met je. Met wie ben je ? Waar ben je ?" Mia vuurt verschillende vragen op me af en ik probeer ze zo goed mogelijk te beantwoorden. Wanneer ze vraagt waar ik ben moet ik antwoorden dat ik geen idee heb, ik weet namelijk alleen dat ik in het Capitool ben. Ik loop met de walkietalkie in mijn handen naar de keuken en kijk voorzichtig tussen de gesloten luxaflex. Ik knijp mijn ogen fijn om het bordje met de staartnaam aan de over kant te kunnen lezen." Gatwayan. Ik weet alleen niet welk nummer het is. Het huis aan de overkant heeft nummer 49. Ik hoop dat je ons kan vinden" zeg ik. Ik verbreek de verbinding en loop terug naar Jason. Ik geef hem de walkietalkie en zeg dat hij moet opletten wanneer er een bericht binnen komt. Ik loop naar de kelder waar Raph naar het lijk staat te kijken. Ik loop het trappetje af en Raph kijkt me aan. " zou je me misschien kunnen helpen met het wegslepen van het lichaam ?" vraagt hij. Ik knikt en ik loop naar het hoofd van het lijkt. De vrouw ziet eruit als de gemiddelde Capitool bewoner. Te veel make-up, raar haar, dure kleding. Ik pak haar armen vast terwijl Raph haar benen vast pakt. Ik til haar op en Raph doet hetzelfde. De vrouw is zwaarder dan ik dacht. Ik moet veel moeite doen om haar hoofd boven de traptreden te houden. Voorzichtig lopen we de trap op en lopen naar de tuin deur. Raph duwt met zijn elleboog de deurkruk naar beneden, duwt de deur open en loop achteruit de tuin in. De sneeuw kraakt onder mijn schoenzolen en ik blaas wolkjes adem uit. We lopen naar de uithoek van de tuin en leggen het lijk op de grond. In de sneeuw zie je het spoor dat we hebben gelopen. Voetstappen en bloedspetters. De bloedspetters zien vuurrood ten opzichten van de witte sneeuw. Raph stuurt me terug naar binnen en zegt dat hij het verder afhandelt. Ik aarzel niet. Het is stervenskoud buiten dus ik ga maar als te graag naar binnen toe. Wanneer ik binnen ben neem ik even polshoogte van Jason. Arme jongen. Hij is in slaap gevallen op de bank met zijn hoofd op de berg kleding en heeft de walkietalkie op de grond laten vallen. Wanneer ik hem daar zo vredig zie liggen merk ik pas hoe moe ik eigenlijk ben. Ik ben 2 dagen achter mekaar door gegaan zonder ook maar een klein beetje slaap te pakken. Mijn maag knort, krijsend naar wat vies blik eten. Voordat ik eten ga pakken uit de keuken, dat Raph had gevonden, loop ik terug naar boven. Met twee treden tegelijk naar boven en haal tussen de rest van de kleding een wollen vest. Ik trek mijn beschermende kleding uit en trek over mijn T-shirt, het vest aan. Ik grijp een opgevouwen deken van de grond. Ik loop terug naar beneden. Het wollen vest geeft me gelijk weer warmte. Ik loop de trap af en loop naar Jason toe. Ik vouw de deken uit en drapeer het over hem heen. Ook al slaapt hij, ik weet dat hij me bedankt. Ik geef hem een kusje op zijn voor hoofd en loop naar de tuindeur in de keuken toe. Ik kijk door de ruit en zie hoe Raph een schep uit het schuurtje naast hem heeft gepakt. Hij is druk bezig met het graven van een gat. Zonder dat hij heeft gezegd wat hij van plan is weet ik het al. Hij is bezig met het graven van een graf voor de dode vrouw. Achter me hoor ik een hard gebonk op de voordeur. Met een ruk draai ik me om. Voorzichtig loop ik naar de voordeur ik. Ik zak door mijn knieën en kijk door de brievenbus heen. Ik slaak een zucht van verlichting en ga rechtstaan. Ik pak de deurklink vast en open de voordeur. " Mia, ik ben zo blij dat je er be...." Ik kan mijn zin niet afmaken. Ik wordt begroet met een harde klap tegen mijn slaap met de achterkant van een pistool.